Όπλο το πάθος μας

🔫Κεφ 3🔫

Ήταν......
Ο Άρης. Και ξαφνιάστηκα τόσο γιατί μου είχε πει οτι θα πάει για καφέ.

Λ: Αδερφουλη μου ο Θεος σε έστειλε θαρεις!
Αρ: Τι έπαθες μικρή μου; Δεν πιστεύω να σε πείραξε κανεις; Πες το μου αν είναι για να καθαρισω.
Λ: Αν μπορείς να καθαρίσεις τα βιβλία μου πολύ ευχαρίστως!
Αρ: Ομως μικρή μόνο με αυτα θα πας ψηλά!
Λ: Άμα είναι έτσι εσύ γιατί δεν ανοίγεις κανένα βιβλίο;
Αρ: Εγώ δεν τα χρειάζομαι αυτά αφου  από επαε δεν το κουνάω!
Λ: Ομως αν σου δωθεί η ευκαιρία να κάνεις κάτι καλυτερο γιατί να μην το κάνεις;; Δεν λέω και εγώ την αγαπάω την Κρήτη μας αλλά πρέπει να σκεφτούμε και τα ονειρα μας!
Αρ: Μου φαίνεται ξεχνάς εύκολα Λυδία... αν φύγω και εγω ποιος θα προστατέψει τους δικούς μας με τους άλλους τους διαβόλους ελεύθερους;;
Λ: Κουράστηκα πια να πληρώνουν τα όνειρα μας για τα λάθη των παππούδων μας!
Αρ: Τέλος πάντων ας μην αρχίσουμε αυτή την κουβέντα τώρα δεν αξίζει να χαλαστούμε. Πάμε σπίτι που μας περιμένει η μάνα.

Μου απάντησε και μη θέλοντας και εγω να συνεχισω αυτή την κουβέντα, ξέροντας ήδη πως θα καταλήξει, έγειρα στο τζάμι και δεν ξαναμίλησα μέχρι που φτάσαμε σπίτι.

Άλεξ p.o.v

Βγαίνοντας από το σχολείο και έχοντας ήδη αποχαιρετήσει τα παιδιά βλέπω την οπτασία να απομακρύνεται και αναρωτιέμαι αν θα μπορέσει ενα μικρο πλασματακι σαν και αυτή να κουβαλήσει τόσα βιβλία. Έτσι την ακολουθώ.

🔫🔫🔫

Όχι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό!
Δεν μπορεί η δική μου οπτασία να έχει σχέση με αυτήν την οικογένεια!

Αλλά επειδή δεν είμαι 100% σίγουρος θα πρέπει να μάθω περισσότερα για αυτήν και θα κάνω τα πάντα για να το πετύχω!!!

Λυδίας p.o.v

Μετά από μια εξαντλητική μέρα όπου ο πατέρας μου, με πρόσχημα ότι ακόμα δεν έχω διαβασματα, με έσυρε τσι ελιές ήρθε η ώρα να πάω να εξερευνησω το χωριό έτσι ώστε να βρω ένα πάρκο για το συνηθισμένο μου τρέξιμο.

Κατεβαίνοντας λοιπόν τα σκαλιά για να βγω βρίσκω μαζεμένη όλη την οικογένεια και όπως πάντα ο Άρης αρχίζει την ανάκριση.

Αρ: Για που το έβαλες μικρή τέτοια ώρα;
Λ: Πάω να εξερευνήσω λιγο την περιοχή.
Μπ: Μόνη σου;
Λ: Ναι ρε μπαμπά γιατί ίντα συμβαίνει;
Μπ: Τίποτα κόρη μου απλά να προσέχεις.
Λ: Εντάξει θα προσέχω.

Φιλάω την μαμά και τον μπαμπά και βγαίνω από το σπίτι.

Έχει περασει μισή ώρα που περπατάω και μέχρι τώρα δεν έχω δει κάτι αξιόλογο ωσπου βλέπω τον παράδεισο!

Ένα πάρκο σε ένα λόφο με θέα την θάλασσα.
Προχωρώντας αποφάσισα να κάτσω λίγο στις κούνιες για να ξαποστάσω.

Εκεί που καθόμουν και απολάμβανα τη θέα δύο αγόρια, που ήταν φανερό πως ήταν μεθυσμένα, έρχονταν κατά πάνω μου.

Όσο με πλησιάζουν αισθάνομαι τον φόβο να κυριαρχεί και σχεδόν μπορώ να τον γευτώ.
Γνωρίζοντας πως είναι ερημιά φοβάμαι ακόμα πιο πολύ γιατί ξέρω ότι κανένας δεν πρόκειται να με σώσει. Που είσαι ρε Άρη όταν σε χρειάζομαι;!

Αποφασιζοντας πως μόνο εγω μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου αρχίζω να τρέχω. Παρα ομως το γεγονός πως ήταν μεθυσμένοι με φτάνουν με ευκολία και με πετούν στο έδαφος με βίαιο τρόπο.

Άρχισαν να με χτυπάνε στο στομάχι και στα πλευρά και εγώ με δυσκολία πλεον ανεπνεα.

Και εκεί που νόμιζα πως όλα είχαν τελειώσει για εμένα αισθάνομαι να απομακρύνονται και οι δύο από κοντά μου και να βρίσκομαι σε μια ζεστή αγκαλιά.

Λίγο πριν το σκοτάδι με καταβάλει ακούω μια βραχνή, μπάσα φωνή να λέει: Είμαι εδώ τώρα μωρό μου μπορείς να ησυχάσεις.

Και το κάνω αφηνοντας με στο ελεος του.

🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄🦄
Hey unicorns

Τι κάνετε;

Εύχομαι να είστε όλοι καλά και ελπίζω να μείνετε ικανοποιημένοι από το καινούργιο κεφάλαιο

Ποιος λέτε να την έσωσε?

Σποιλερ :  νοσοκομείο

Μην ξεχνάτε ⤵️