UYARI! Son 10 bölüm kitap olacağımız için kaldırılmıştır, bizi Parola yayınları hesabından takip edebilir, basıldığımızda kitapçılardan ulaşabilirsiniz. Dilerim kitaplığınızda yer edinebiliriz.
❝Mürekkebin soluk rengi beyaz kağıdı kirletirken, roll...
Erken geldik bu sefer. Çok güzeldi yorumlar, tekrar isterim diyerek kaçıyorum. İyi okumalar!
Bölüm günü yok, düzenli yazmadığım için ama okullar olduğu için hafta içi okuyamıyoruz, bölümü hafta içi tamamlarsan hafta sonunu bekle diyorsanız, öyle yapabilirim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yüzüğü görmezden gelirsek, Milan Balandin deriz bence.)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🗝
Küçüklüğümden itibaren babam bende deli cesareti olduğunu, sürekli burnumun dikine gittiğimi ve iflah olmaz bir inada sahip olduğumu söylerdi. Bu inadıma ve deli cesaretime rağmen her seferinde bu kadar dikkatli davranıp işin içinden sıyrılmama şaşırdığını da eklerdi. Buradan benimle gurur duyduğunu çıkarırdım ben ama onun kaşları çatık olurdu çünkü bu cesaretimin zamanla azalacağına değil, katlanarak artacağına emin gibiydi, ki öyle olmuştu da.
Lisedeyken, hatta üniversitedeyken çevremizde babam çok kontrol altında hissetmeyelim diye azalttığı korumalar sayesinde görse kesinlikle kızacağı şeyler yapmıştım, öyle ortamlara girmiş, hatta yasal olmayan yarışlara bile katılmıştım. Şu an baktığımda, sadece evden ve annemden kaçıp kendime meşguliyet aradığımı görüyordum ama o zaman sadece heyecanı hissetmek istiyordum çünkü tüm hayatım derslerden ve akademik hayatıma katkı yapacak şeylerle ilgilenmemden ibaretti.
Korku duyusunu hissedip hissetmediğimi bile sorgulamıştı babam, beni bir kere yasal olmayan yarışlar yüzünden nezaretten almaya geldiğinde, birkaç kere falan gitmiştim zaten, çok uzun sürmemişti. Çocukluğu tamamen korkuyla kaplı biri olarak bu garip gelmiş olsa da, gerçekten tehlikede olduğum anlarda korkuyu olması gerektiği kadar hissedemiyordum çünkü anda kalamıyordum, sürekli kurtulabileceğim yolları düşünüyordum. Ve her seferinde kendimi kurtarabilmiş olmamı özgüveninden midir bilinmez, bir şekilde sakin kalabiliyordum. Bu panik atağımın ortaya çıkmamasında en büyük nedendi mesela.
Tıpkı şu anki gibi. Panik ataklarını en çok ortaya çıkaran şey olan belirsizliğin tam ortasındaydım. Kim tarafından kaçırılmıştım, nereye gidiyordum, ne yapacaklardı bilmiyordum. Belki biraz olsun güvende hissetmemin sebebi beni güçsüz görmüş olmalılar ki, ellerimi bağlamamışlardı, gözlerimi de. Başım koltuğa düşmüş bir şekilde olduğu için saçlarım da yüzümü örtüyordu.
