"မလာဘူး.. ငါမင္းဆီ လံုးဝျပန္မလာဘူး"
ေအးစက္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြက ႐ွင္းပိုင္ စေနတာမဟုတ္ေၾကာင္းကို အတိအလင္းေဖာ္ျပေနသည္
သို႔ေသာ္လည္း ရတု ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ႐ွင္းပိုင္ စေနတာလို႔ပဲ ယူဆလိုက္သည္
"သား.. စိတ္မႀကီးပါနဲ႔ကြာ ေဖေဖေျပာတာကို နားေထာင္ပါဦး"
"ေက်ာင္းပိတ္ဖို႔က ၂လခြဲပဲ က်န္ေတာ့တယ္ ေဖေဖ.. ဘြားဘြားကိုႀကိဳေျပာထားလိုက္ပါ.. သားလာခဲ့မယ္လို႔..."
ဦးကိုတခ်က္ေလးေတာင္မၾကည့္ပဲ ရတုကိုပဲ ၾကည့္ကာ ေျပာေနသည့္ ႐ွင္းပိုင္..
*သားလာခဲ့မယ္* ဆိုတဲ့စကားမွာ ရတု ေတာင့္တင္းသြားသည္
ဘာမွလဲ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ .. ဘာျပန္ေျပာရမယ္ဆိုတာလဲ မသိေတာ့
ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ႐ွင္းပိုင္ကေတာ့ အိမ္ေပၚျပန္တက္သြားေလၿပီ
ရတုမွာေတာ့ ႐ွင္းပိုင္ေနာက္ကိုေျပးလိုက္ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးခ်င္ေပမယ့္ အားေပ်ာ့ေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြနဲ႔.. ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္မသြားခ်င္တာမို႔ .. ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာထိုင္ေနရသည္
"ကဲ.. ႐ွင္းပိုင္ကလဲ သေဘာတူသြားၿပီဆိုေတာ့ ဒီကိစၥအဆင္ေျပသြားၿပီေပါ့ "
"သားသေဘာတူသြားတာေကာင္းေပမယ့္ သူစိတ္ဆင္းရဲေနတာ ျမင္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး ဗ်ာ "
"ကေလးဆိုတာ အဲ့လိုပါပဲ.. အစမို႔လို႔ပါ ေနာက္ဆို သူေနသားက်သြားမွာပါ"
"ရတု..."
"ဗ်ာ"
အားတငိးၿပီးထူးလိုက္ေသာ္လည္း အားကမပါလွ
"မင္းသူငယ္ခ်င္းကိုေသခ်ာေျဖာင္းျဖေပးပါေနာ္.. မင္းေျပာရင္ရမွာပါ .. ဦးကိုကူညီမယ္မွတ္လား ရတု"
*ကူညီစရာမွမလိုေတာ့တာ ဦးရယ္.. သူ့ဟာသူေရြးခ်ယ္ၿပီးေနၿပီေလ*
YOU ARE READING
As U Like (Complete)
Teen Fictionခ်စ္တယ္ ဆိုတာထက္ ပိုေသာ နက္ရွိဴင္း မႈမ်ိဳးကိုလိုလားခဲ့သည္
