Nang nasa loob na ako ng sasakyan kwinento ko kay Candice kung ano yung nangyari saakin.
"Oh? Are you hurt?"
"Not really. i think yung lalaking yon yung napuruhan."
"Ah. good"
Then nanlaki yung mata niya nung part na sinabi kong sinalo niya ako.
"Wait. really ate?"
"Oo."
"Who is he?"
"Hindi ko rin alam eh. kasi naka mask siya."
"So sad. how about his eyes?"
"Oo. yung mga mata niya sobrang ganda."
"I wish someday mangyari din yun sakin."
"Haha!in your dreams." pangungutsa ko.
Di ako maka move on sa nangyari kaya natutulala ako.
Sobrang ganda talaga ng mata niya parang tala.
I wish ganun din yung eyes ko.
About 7 minutes may nakita akong food cart. street foods yung binibenta niya.
Niyaya ko si Candice pero ayaw niya kaya ako nalang yung bumili.
"How much is this ms?"
"15 each"
Bumili ako ng 20 pieces.
Yung tatlo kinain ko then yung natira sa loob ng kotse.
"Candice. you want?"
"Haaa?"
"Try it."
Kumain siya ng isa.
Dahan dahan niyang tinikman yung Ddeokbokki or spicy rice cake.
"Hindi siya masarap."
Nang maubos niya. humingi ulit siya saakin ng isa. feeling ko nga rin hindi masarap.
Hindi masarap. kaya pala humingi pa ng isa. Ahh. i get it.
When we got home. nakita ko si mamita. So we talk. pinauna ko na si Candice sa loob.
"Ija. when i died. sayo ko ipapangalan lahat ng ariarian ko."
"Mamita. can you stop?"
"Why? Ija. lahat naman ng tao dadating sa ganon. well not now but soon. only god knows."
"Mamita. kinakabahan ako sa mga sinasabi mo eh."
"Why?"
"Diba ganun kapag ramdam na nila yung day na mawawala na sila dito sa world?"
Ayoko ng drama. pero di ko napigilan yung sarili ko sa sinabi ni mamita.
"Who knows baka mamatay na ako mamayang gabi?"
"Mamitaaa."
Napasandal ako sa braso niya then nag simula na akong ngumawa.
"Don't cry Stacey. remember what i told you nung bata ka pa?
"Yes mamita." i'm still crying.
"Don't cry. it means you're weak. Just think that every problem has a solution."
Pinunasan niya yung mata ko with her hand. then she kissed my forehead.
She told me to get upstairs at wag mag papakita kila kuya na umiyak ako kaya sumunod nalang ako.
I ran upstairs na parang nasa rush. then dahan dahan kong binuksan yung pinto ko then i lie on my bed.
My phone rings kaya sinagot ko agad.
"Hello? Sabi ko sayo tumigil ka na diba? It's not fun to have a joke. Isa pang tawag mo. irereport na kita."
Then i end it.
Tumawag siya ulit. 8 seconds bago ko sagutin.
"Makulit ka ha."
"Hello nak? Stacey? Did i got the wrong number?"
"H-h-hello mom?"
"Stacey. what's wrong?"
"Mom."
"Oh? What happened ba?"
"Ah wala po. bat ngayon lang kayo tumawag ma? I miss you!"
"Sorry nak. i'm busy kasi eh."
"Nga pala ma. wala dito si Violet."
"Ha? What do you mean?"
"Wala siya dito since ng unang araw namin dito."
"What?"
"Hindi ko alam. sabi ni kuya susunod nalang raw siya."
Nanahimik si mom kaya sinabi kong wag siyang mag alala.
"Don't worry ma. susunod naman siya eh."
"Just make sure."
"Yeah."
"Okay bye. tatawagan nalang kita."
"Bye!"
YOU ARE READING
Jeon And Smith
FanfictionIto na yung simula ng journey ko na kasama siya. I hope hindi namin ito pagsisihan. Sisiguraduhin kong gagawin ko yung lahat para sa kanya. And this time, hindi ko na papakawalan yung taong mahal ko.....
