Yüreğimdeki Sarmaşık (KARADENİZ SERİSİ-II)

8 "Çorba"

BENSU

Kızımı öpücüklere boğduğumda kıkırdadı.

Begüm gülümseyerek babasına baktı. Hazırladığımız menemenden ekmekle bir parça aldı ve babasının ağzına uzattı.

Boran kızımızın küçük elini öptü ve çayından içti.

Begüm babasının kucağında çok mutlu gözüküyordu.

"Babacığım?" Dedi.

"Kızım..." Boran kızımızın yanağını öptü.

"Baba ben seni çok özlüyorum." Üzüntüyle kızımıza baktım.

"Annenle birlikteyken mutlu değil misin?" Dedi Boran.

Ona sert bir bakış attım.

"Hayır!" Kızım hemen bana baktı. "Ben annemi de çok seviyorum. Buradayken de onu özlüyorum." Dedi.

Boran bana baktı.

"O da seni çok seviyor güzelim benim." Dedi.

"Tabii ki seviyorum, ben doğurdum onu!" Diye çıkıştım.

Begüm babasına sokuldu.

"Bir gün daha burada kalabilir miyim?" Şaşkınca kızıma baktım.

"Olmaz annem!" Dedim hemen.

"Ben bir cevap verdiğimi hatırlamıyorum?" Boran bana kısa bir bakış attı. "Tabii ki kalabilirsin Begüm'üm..." Kızımızı yeniden öptü.

"Yarın sen işe gideceksin." Boran iç çekti.

"Kardeşimin şirketi değil mi? Gerekirse gitmem!" Göz devirdim.

"Begüm ben sensiz uyuyamıyorum annem..." Dedim.

Begüm bana baktı.

"O zaman..." Ardından babasına baktı. "Annem de burada kalabilir mi?" Diye sordu babasına.

"Tabii ki kalabilir. Ev benim değil, sizin." Dedi.

Sıkıntıyla etrafımı izledim.

Ne yapacaktım?

"Anne lütfen bugün babamda kalalım..." Begüm öyle güzel bakıyordu ki...

"O-Olmaz annem." Diye mırıldandım. "Hem mahkeme kararı sonucu iki gün kalma hakkın var. Bence bu sınırı zorlamadan evimize gidelim. Ben sana o çok sevdiğin kalpli kurabiyelerden yapayım..." Dedim.

"Ya çocuk kalmak istiyor, neden böyle yapıyorsun?" Boran'a baktım.

Kızımın istekli bakışlarına dayanamadım ve başımı salladım.

"Size afiyet olsun o zaman, ben yarın işten çıktıktan sonra kızımı almaya gelirim." Ayağa kalktım.

"Hiçbir şey yemedin bile!" Dedi Boran.

"Doydum." Dedim sıkıntıyla.

Begüm'ün ağlamasıyla birlikte içim acıdı.

"Annem..." Hemen onu kucağıma aldım. "Ağlama lütfen..." Diye fısıldadım.

"A-Anne..." Begüm bana sokuldu.

"Tamam annem, ağlama... Madem babanı çok özlüyorsun bir gün daha kalabilirsin." Dedim.

Begüm ofladı.

"Hayır anne, sen de burada kalacaksın!" Dedi. "Lütfen anne lütfen..." Kızımın yeşil gözlerine uzun uzun baktım.

"Annem biz babanla boşandık-" Kızımın yeniden ağlamasıyla birlikte onu sakinleştirmeye çalıştım.

Boran ayağa kalktı ve birden arkamdan bana sarıldı.