Küçük yaşta annesini kaybeden Masal, şımarık ve sevgiden yoksun olarak büyür. Gösteriş ve ışıltıdan ibaret olan hayatı toz pembe iken, bir gecede tüm ışıltılar söner, ruhunu saran renkler siyaha döner. Sıradan bir mahallede kendini bulduğunda yaşant...
İLK 7 BÖLÜM UFAK DEĞİŞİKLİKLER YAPILARAK DÜZENLENDİ!!!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌠
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Başlangıç tarihi...) • • • Keyifli okumalar...
Beynimin içinde ortamdaki sesi perdeleyecek kadar ağır bir gürültünün varlığını gün boyu hissetmiştim. Bir kaç gündür tuhaf rüyalar görüp kan ter içinde uyanmanın dışında içimde anlamsız bir sızı vardı, sanki santim santim büyüyor ve özellikle bu gece damarlarından yol alıp kalbime doğru baskı uyguluyordu. Kaçıncısı olduğunu sayamadığım içki bardağını kafama diktiğimde yükselen tansiyonumla göğsüm körük gibi inip alçaldı. Derin soluklarımın ardı arkası kesilmezken puslu gözlerimi kalabalığın üzerinde gezdirdiğimde yanı başımda oturan Özge, "Çok hızlı gitmiyor musun?" dedi, baygın bakışlarım omuzumun üstünde onunla buluştuğunda dişlerim görünecek kadar dudaklarımı kıvırdım.
"Eğlenmeye gelmedik mi?"
"Öyle de sen çok içtin, sabah acısı kötü çıkar." Ekledi. "Ayrıca geldiğimizden beri tek kelime konuşmadın, bir sorun mu var?"
Başımı iki yana sallayıp, "Yok," diyerek sorularından kaçtım çünkü bende bilmiyorum bendeki sorunun tam olarak ne olduğunu. Bugün bunlar olmalıydı, ben bu olmamalıydım, bu kadar içmemeliyim ama gördüğüm rüyalar her geçen gün hafızamdan silinmek istemeyecek gibi kendini tekrarlıyordu. Çok gerçekçiydi. O görüntülerde karanlık bir sokakta yürüdüğüm, sokağın sonunda beliren babamın silik görüntüsün yok olması ve karanlığın beni içine çekmesiyle son buluyordu. Bir kaçı aynı sokakta benzer şekilde olurken, iki gün öncesinde ise yalımızın boş görüntüsü içinde odalarda babamı arayışlarım ve babamı bulamam ile bitiyordu. Sendelediğim kısım hepsinde babamın olmasıydı, korkuyordum çünkü ondan başka kimsem yoktu. Şuan o kadar kalabalık bir arkadaş grubun içinde olsam da hepsinin sahte olduğu ve babamdan başka kimsenin olmadığını çok iyi biliyordum.
Bir kaç gündür zihnim babamla oyalansa da dün gece gördüğüm kabusta başka biri vardı, belki de şuan kendimi kaybetmemin nedeniydi. Beni o karanlıktan çıkarmak isteyen biri, dile getirmesem de uzattığı elinden anlamıştım. Saatlerdir gerginliğimi üzerinden, rüyamı ise gözlerimin önünden atamıyordum. Kimdi o? Neden hep o sokaktayım?
