HAYALİ ARKADAŞ | Texting

Hayali Arkadaş -12-

Fotoğrafta Hayal var.

Bu bölüm yine Giray'ın geçmişi. Bu sefer Hayal ve Giray sahnesi var ama kldsfjlsdjfdls

Giray

Tek omzuma astığım okul çantamla aylak bir şekilde sokakta ilerliyordum. Evin yolunu bilerek uzatıyordum çünkü düşünmeye ihtiyacım vardı. Ve bunu yürürken yapmak da hoşuma gidiyordu. Sanki yürürken aklım ferahlıyordu ve beni darlayan şeyi daha rahat düşünüyordum.

Evimin yolunu uzatmak için girdiğim ara sokakların tanıdıklığıyla duraksadım. Aklım Hayal'de olduğu için onun evinin bulunduğu sokaklardan geçiyordum. Gözüm bir umut belki onu görürüm diye sokakta gezinirken gördüklerimle yüreğim burkulmuştu. Yutkunup duraksadım.

Hayal, kaldırıma çökmüş ve başını elleri arasına almıştı. Sallanan omuzlarından ağladığını anlarken tuhaf bir iç güdü adımlarımı ona doğru yöneltmeye başlamıştı bile. Yanına varınca kıza ne diyecektim, ne söyleyecektim düşünmemiştim ama onu ağlarken görünce yerimde durmak... Bunu yapamazdım.

"Selam." diye oldukça aptal bir giriş yaptım. Hayal, başını kaldırıp gözlerini benimkilere dikti. Ağladığı için ela gözleri yeşile çalmıştı. Yeniden gelen yutkunma ihtiyacını iteleyip dudaklarımı birbirine bastırdım.

"Beni yalnız bırak." Huysuz çıkan sesiyle kıkırdayıp çantamı yere bıraktım ve yanına oturdum. Şimdi fark etmiştim de hemen yan tarafına koyduğu telefondan müzik sesi yükseliyordu. Şarkıyı henüz seçememiştim.

"Topluma açık bir alanda hüngür hüngür ağlarken yalnız kalmak gibi bir lüksün yok. O yüzden gerçekten yalnız kalmak istediğini düşünmüyorum."

Gözlerimi karşı kaldırımdan alıp onun yüzünde gezdirdim. Suratı, gözlerinin içi kızarıktı. Dizlerinde duran elleri hafifçe titriyordu ve saçı başı dağınıktı. İçimde gerçekten derin bir burukluk oluşmuştu onu böyle görünce. Ne olduğunu anlatmayacağı bir insan olmaksa benim kendimi aşağılık hissetmemi sağlıyordu.

"Anlatmayacağını biliyorum ama üstü kapalı bir şekilde ne olduğundan bahsedebilirsin. Çünkü sen içini dökmeden eve gidersem gün boyu aklımı meşgul edersin. Bu arada 12. sınıfım, üniversite sınavına odaklanmam gerek. Sadece ufak bir bilgi."

Hayal, hafifçe gülüp ellerini yüzüne kapattı. Aslında dediklerim bir bakıma doğruydu. Eğer bana ne olduğunu anlatmazsa gün boyu onu düşünürdüm. Ama küçük bir detayı atlamıştım.

O bana ne olduğunu anlatsa da gün boyu onu düşünecektim. Günlerim hep böyle geçiyordu zaten. Açıkçası şikayetçi de değildim.

"İçimi sıkan şeylerle baş etme olgunluğu gösteremeyen bir veledin tekiyim. Tek yaptığım canımı sıkan şeyleri düşünmek, bir şarkı açmak ve buna ağlamak. Hiç çözmeye çalışmıyorum. Kendime sinir oluyorum."

Hayal'in bakışları telefonuna da döndü. Dudaklarında sadece birkaç saniyeliğine gördüğüm o buruk tebessüm beni derinden sarsmıştı. Onu böyle görmeye alışık değildim çünkü. O hep gülen, enerji saçan biriydi. Kahretsin, onun acı çekmesinden nefret etmiştim.

"Neden kendime bunu yapıyorum ki? Şarkılar da yardımcı olmuyor. Müzik dinlemek bana acı çektiriyor."

"Gönül işleri mi?" diye mırıldandım elimdeki kulaklığa bakarken. Müzik dinlemeyi severdim. Şarkının melodisinde kaybolup imkan sağlayamayacağım hayaller kurmayı severdim. 

Hayal sessiz kaldığında cevabımı almış kadar olmuştum. Ayaklandığını gördüğümde ben de yere koyduğum çantamı sırtıma atmış, ayaklanmıştım. Elleriyle gözlerini silip bana gülümseyerek baktı. "Seni başta terslediğim için özür dilerim. Ve bir de... Duyarsız olmadığın için teşekkürler."

"Rica ederim." deyip ağır bir şekilde kafamı salladım. Hayal, yeniden gülümseyip arkasını döndü ve gitti. Ben ise olduğum yerde kalmıştım. Olduğum yerde, az önce olanların aklıma doldurduğu düşüncelerle...

Elimdeki kulaklığa uzun uzun baktım. Şimdi ben bir daha nasıl müzik dinleyecektim? Onun acı çekmesine neden olan şarkılara nasıl vakit ayıracaktım? 

Onun acı çektiğini görmekten nefret etmiştim. Onun acı çektiğini düşünmekten, bunu bilmekten ve o gözümün önünde ağlarken hiçbir boka yaramamaktan nefret etmiştim. Ona acı çektiren müzikten nefret etmiştim.

Elimdeki kulaklığı hırsla çöpe fırlattım.

Bundan sonra müzik dinlemeyecektim.