HAYALİ ARKADAŞ | Texting

Hayali Arkadaş -31-

Fotoğrafta Hayal var.

Ben elendim valla klkdjfksd

Hayal'in geçmişine başlıyoruz. Birkaç bölüm böyle geçmiş bölümü olacak. Bu bölümü Bulut'un ağzından okumuştunuz, nasıl müzik dinlemeyi bıraktığıyla ilgili bölümdü. Bir de Hayal'in açısından bakalım.

Çağan Şengül - Sevmemeliyiz 

Hayal

Ellerimi kulaklarıma biraz daha bastırıp gözlerimi sıkıca yumdum. Şu an bulunduğum yerden başka her yerde olmaya razıydım. Annem ve babamın birbirlerine nasıl bağırdıklarını duymadığım her yerde olabilirdim. Tek istediğim buydu.

Sesleri kesildiğinde ellerimi tereddütle kulaklarımdan çektim ve yatağımdan kalkıp odamın kapısını araladım. Mutfaktan gelen kırılma sesiyle yerimde sıçramıştım. Kavgalardan her zaman korkardım. Sokakta gördüğüm herhangi bir kavga ya da annemle babamın kavgası olması fark etmezdi, kavgalar beni hep korkutuyordu. Kendimi güvende hissetmiyordum.

Elimde tuttuğum telefonumu sıkarak odamdan dışarı çıktım. Mutfakta bağrışmaları devam ederken benim tek isteğim burayı terk etmekti. Dış kapıyı sessizce açıp dışarıya çıktım ve biraz yürüdüm. Elimde sadece telefonum vardı. Ne kulaklığımı almıştım ne de para. Üstümdeki bol, kalın hırkayla ve tam giyemediğim spor ayakkabılarımla kendimi dışarıya atmıştım. 

Bu halime fazla güvenemediğim için evimin olduğu sokaktan çok uzaklaşmadan kendimi bir kaldırıma bırakmıştım. Kendimi yalnız hissetmemek adına telefonumdan herhangi bir müzik açtım ve döngüye aldım. Başımı ellerimin arasına alıp düşünmeye başladığımda gözyaşlarım çok geçmeden akmaya başlamıştı. 

Annemle babamın evlilikleri son zamanlarda oldukça kötüye gidiyordu. Ya da artık evliliklerindeki anlaşmazlıkları bana yansıtmaktan çekinmiyorlardı, bilmiyordum. Tek bildiğim evdeki huzursuz ortama, sürekli birbirlerine ve bazen bana bağırmalarına katlanmakta zorluk çektiğimdi. Kendimi güvende hissetmiyordum. Kendi evimde, ailemin yanında güvende hissetmiyordum.

"Selam."

Duyduğum erkek sesiyle başımı kaldırıp bana merakla bakan çocuğa çevirdim bakışlarımı. Kahverengi gözlerini kısmış, beni inceliyordu. Nefesimi sakin bir şekilde dışarıya verip konuştum. "Beni yalnız bırak."

Söylediklerimde herhangi komik bir şey varmış gibi kıkırdamış ve çantasını yere bırakıp yanıma oturmuştu. Birkaç saniye duraksadığında ne yapmaya çalıştığını anlamadığım için sesimi çıkarmamıştım. 

"Topluma açık bir alanda hüngür hüngür ağlarken yalnız kalmak gibi bir lüksün yok. O yüzden gerçekten yalnız kalmak istediğini düşünmüyorum."

Söylediklerinde haklı olmadığını iddia edemezdim ama bilmediği bir şey vardı ki şu an rahatça ağlayabileceğim bir yer bilmiyordum. Evimdeki bitmeyen bağrışmalar beni yıpratıyordu, bu yüzden kendimi sokağa atmış ve bulduğum ilk kaldırımda ağlamaya başlamıştım. Bu anda yalnız kalmayı tercih ederdim ama içten içe biliyordum ki yanımda oturan bu yabancıyı şu an tamamen reddetmek istemiyordum.

"Anlatmayacağını biliyorum ama üstü kapalı bir şekilde ne olduğundan bahsedebilirsin. Çünkü sen içini dökmeden eve gidersem gün boyu aklımı meşgul edersin. Bu arada 12. sınıfım, üniversite sınavına odaklanmam gerek. Sadece ufak bir bilgi."

İstemsizce güldüğümde ellerimi yüzüme kapatmıştım. Daha iki dakika öncesine kadar ağlıyordum, belki de bu yabancının şu an gerçekten de burada olması gerekiyordu.