HAYALİ ARKADAŞ | Texting

Hayali Arkadaş -43-

Demir Demirkan - Zaferlerim

Onur Can Özcan - Çilingir 🖤

Hayal

İnsanın hayatının bazı dönemleri yaşadığı onca yıla rağmen hatırlanmaya değer tek anları içerebilirdi. Lisedeki ilk aşkım da benim için öyleydi aslında, en azından öyle olmalıydı. Onunla çok az muhabbet kurmuş olabilirdim ama onun haberi olmadan onunla paylaştıklarım kesinlikle çok fazlaydı.

3 yıl önceye kadar gayet normal bir hayatım vardı, her genç kızın yaşayabileceği sorunlarla mücadele ediyordum. Aile içi problemleri, arkadaşlık, aşk... Ancak hayatım yalnızca 1 gecede değişmiş ve anne olmuştum. İyi bir anne olabilmek için de eski hayatımdan vazgeçmem gerekmişti.

Bunun için Gece ile muhabbeti kesmiştim, ilk aşkımı düşünmeyi bırakmış ve onu tamamen derinlerime gömmüştüm. Onunla bir daha karşılaşırsam ne olur hiç düşünmemiştim, imkan bile vermiyordum. Onunla bir karşılaşma yaşamamak için o kadar çok kaçmıştım ki...

Ama şimdi karşımdaydı.

"Sen burada-..." Gözlerimi masaya dayadığı koluna çevirdiğimde gördüğüm dövmeler inkar ettiğim şeyleri bana zorla kabullendirmişti. Yutkundum ve sadece birkaç saniyeliğine gözlerimi kapattım. Bu gerçeği inkar edeceğim bir bahane bulamıyordum.

Hızlıca oturduğum sandalyeden kalkıp montumu ve çantamı aldım, Bulut'un yanından hızlıca geçip dışarıya çıktığımda hafiften yağmur yağıyordu ama montumu giyerek vakit kaybetmek istemiyordum. Buradan uzaklaşmak, ondan kaçmak tek çarem gibi geliyordu.

Titreyen bacaklarımla yürüyebildiğim kadar hızlı yürürken bu anın beni neden bu kadar kötü etkilediğini düşünüyordum. Onu atlatmıştım, onu unutmuştum. Daha doğrusu unutmak zorunda kalmıştım ve üzerinden yıllar geçmişti. Ama onu gördüğümde yaşadığım bu nefes darlığı ve kalbimin hızlı atışları bana tam tersini düşündürüyordu.

Bunca zamandır Bulut, benimle Giray olarak konuşuyordu.

Ve ben o kadar aptaldım ki aynı adama ikinci kez aşık olmuştum.

Kendime itiraf ettiğim şeyin ağırlığıyla başa çıkma fırsatı bulamadan arkamda adım sesleri duymaya başlamıştım. Peşimden geliyordu...

"Hayal? Bir şey söylemeyecek misin?"

Aslında söylemek istediğim çok şey vardı ama ağzımı açarsam hiç dönüşü olmayan bir yola girmekten korkuyordum. Çünkü o geri dönüşü olmayan yolda kendimi sakındığım her şey vardı ve ben bunlara bulaşma hakkını kendimde görmüyordum.

"Hayal!" 

Bileğimi tutup beni durdurduğunda donuk bakışlarımı ona çevirdim. O ise gözlerimde bir şey arar gibi bakıyordu, aradığını bulamamış olmalıydı ki iç geçirdi. "Cidden kovalamaca mı oynayacağız? İki yetişkin insan gibi normalce konuşamaz mıyız?"

"İki yetişkin insan gibi susup yollarımıza devam etmek bana daha mantıklı geliyor."

"Belki de haklısın ama içinde bulunduğumuz şu durumda mantığa yer vermek olmaz." 

Omuzlarım çöktüğünde hücrelerimde hapsedemediğim bir öfke tüm vücudumu dolanıyordu. Ona neden bu kadar öfkeli olduğumu bile bilmiyordum. Onu unutmuştum, onunla yaşadıklarımızı atlatmıştım. Ona olan kırgınlığımın üstüne çok şey yaşamıştım.

Peki neden şu an her şey sanki dün yaşanmış gibi hissediyordum?

"Pekala, konuşmak istemiyorum. Ve bu mantıklı olduğu için değil, öyle istediğim için söylüyorum. Oldu mu? Gidebilir miyim artık?"