HAYALİ ARKADAŞ | Texting

Hayali Arkadaş -36-

Fotoğrafta Lara var. Bölüm de Lara'nın ağzından olacak.

Lara: Bulut

Lara: Sende Hayal'in adresi var mı?

Bulut: Niye olsun sapık mıyım ben?

Lara: Tamam nerede kalıyor?

Bulut: Lan soru sordum

Lara: İlla seni rencide edeyim istiyorsun yani

Lara: Sapıksın Bulut

Lara: Net bir şekilde Hayal'in sapığısın

Bulut: Sen ne yapacaksın Hayal'in adresini? 

Lara: Bir eşyasını unutmuş sınıfta

Lara: Onu götüreceğim

Bulut: Hayal'in numarası yok mu sende?

Bulut: Yoksa atayım da ondan öğren adresini

Bulut: Şimdi belki müsait değildir ya da evde değildir

Lara: Hadi ya hiç aklıma gelmemişti

Lara: Unuttuğu eşyası telefonu olmasa bu zekice fikrin nasıl da işime yarardı

Bulut: Anca iğnele anca rencide et Bulut ne hisseder düşünme hiç

Lara: Tamam kıyamam sus

Lara: Neyse sen adresi at bana

Lara: Yarın okulda vereyim desen telefon bu

Lara: Belki acil bir şey olur

Bulut: Doğru diyorsun

Bulut: O zaman ben sana adresi atıyorum

Bulut: Ama bak benden öğrendiğini söylemeyeceksin

Bulut: İyice sapık durumuna düştüm 

Lara: Sanki ben demesem kız anlamayacak senin bana söylediğini

Bulut: O da doğru yav

Lara: Öyle yav

Lara: Hadi at adresi, çabucak bırakayım

Bulut: Tamam 

***

Lara

Asansörün kapıları açıldığında dışarıya çıkıp 6 numaralı daireye doğru yöneldim. Bulut'un bana attığı adrese göre Hayal'in kaldığı ev bu evdi. Zile basıp beklerken içeriden adım sesleri duyuyordum. Kafamı çantama çevirip Hayal'in telefonunu aramaya başladım. O esnada kapı açılmıştı.

"Hayal, telefonunu sınıfta unut-..." Kafamı kaldırmamla cümlem burada biterken kaşlarım, gördüğüm yüzle çatıldı. Çünkü görmeyi beklediğim yüz Hayal'in yüzüydü. Üstsüz dolaşan ve kucağında küçük bir oğlan çocuğu olan bir erkeğin yüzü değil...

Gözlerimi kaçırıp mahcubiyetle gülümsedim. "Ben Hayal'e bakmıştım ama yanlış geldim sanırım. Kusura bakmayın."

"Yok, yanlış gelmediniz. Bir saniye bekleyin." Kucağındaki küçük çocuğu yere bırakıp "Hayal!" diye bağırdı. "Biraz gelsene, kapıda biri var!"

Bakışları tekrar bana döndüğünde kendimi çocuğun gözlerine bakmak için zorluyordum. Karşımda üstsüz bir şekilde duruyordu ve bakışlarımın oraya kaymaması için verdiğim iç savaş bir hayli tüketiciydi.