Benim Kahramanım (BxB)

1.Bölüm

Her zaman olduğu gibi işten çıkıp eve gidiyordum. Zaten hayatımda yapacak pekte bir şeyim yoktu. Okul, iş, ev küçük bi restoranda çalışıyordum. Pratik yemekler yapıyordum. Maaşı az olsada paraya ihtiyacım vardı. Küçüklüğümden beri yalnızdım ailemi hiç görmemiştim ben küçükken ölmüşler. Yani ablam öyle söylemişti. Bir ablam vardı ama pek yüzünü görmezdim gelirsede iş için eve gelirdi vücudunu satarak para kazanan bir ablam vardı aman ne güzel zaten ne zaman normal hayat yaşamıştım ki bir kaç yıl önce bir çeteyle tanışmıştım. Kimsem yoktu caner abi beni grubuna aldı, kısa sürede alışmıştım ama ne kadar iyi oldu bilemem 'hiç değilse yalnız olmaktan iyidir' diyip kabul etmiştim. Eve geldiğimi fark edip düşüncelerimi bi kenara ittim. İçeri girer girmez kendimi koltuklardan birine attım her zaman olduğu gibi ablam gene yoktu.

Bu evi ben temizlemesem kimsenin temizleyeceği yoktu. Evi gene bok götüryodu kirli çamaşırların arasından televizyonun kumandasını bulup televizyonu açtım. Televizyonda küçüklüğümde oynayan süper kahraman çizgi filmi vardı küçüklüğümden beri süper kahramanları sevmezdim, hep nefret etmiştim çünkü hiç bir zaman yardıma ihtiyacın olduğunda gelmiyolardı. Telefonun çalmasıyla düşüncelerimi bi kenara itip arayan kişiye baktım caner abiydi, aramayı cevaplayıp kulağıma dayadım.

"Nerdesin Eray"

"Evdeyim"

"Hemen buraya gel"

"Ne oldu bir sıkıntı mı var"

"Ayı boğan tekrar sahalara çıkmış bu seferde bizim çeteyi arıyormuş. Ne kadar çok adam, o kadar güç demek ne işin varsa bırak gel."

"Tamam."

Hızla evden çıkıp caner abi'nin olduğu yere koşmaya başladım. Ayı boğan denen herifin bir ayı kadar güçlü olduğu söyleniyordu. Nerdeyse çetelerin çoğunu dövmüştü herkes adını duyunca bile korkuyodu. Düşündümde bende altıma sıçmak üzereydim, kavga etmek istemiyordum. Hem öyle bir herifle kim kavga etmek isterdi ki mekana gelince etrafa bakmaya başladım. Kimse yoktu bi kaç kez caner abi diye seslendim ama ses yoktu. Öksürük sesi duymamla yerimden sıçradım. Sesin geldiği yöne doğru ilerledim. Yusuf abi ve diğerleri dayak yemiş yerde yatıyorlardı.

"Yusuf abi bunu o mu yaptı?"

"Hiç şüphesiz o piçten başkası değildi. Üstelik tuhaf bir tişört giyiyordu ben böyle zevksiz birini görmedim. O ibnenin bu kadar güçlü olduğunu nerden bilebilirdik ki caner ve meteyide aldı."

Dayak yerken tişörtüne mi bakmış bir de cidden salaktı. Biraz ilgilendikten sonra evin yolunu tuttum. Bu heriften iyice tırsmaya başlamıştım bu kadar güçlü olması tuhaftı sanki kahraman gibiydi. Yok lan ne kahramanı kahramanlar yoktur. Eve geldiğimde evin kapısı açıktı ve içerden inleme sesleri geliyordu. Duyar duymaz arkama bile bakmadan koşmaya başladım. Ben bu kadına laf anlatamayacaktım eve müşterilerini getirmemesini bin kere anlatmıştım. Ergen bi çocuğun görmesi gereken en son şeydi. Kendimi banklardan birine attım. Gene sokakta sabahlayacaktım anlaşılan. İç çekerken kedi sesi duymamla ayağa kalktım.

"Ses çalıların arkasından geliyordu sanırım."
İyice delirmiştim kendi kendime konuşuyordum aman ne güzel birde bu eksikti. Sesin geldiği yöne doğru gittim. Bir yavru kedi ve yanında benim yaşlarımda olan bir çocuk vardı. Kedi yeni doğmuşa ve sokağa atılmışa benziyordu yanındaki çocuğun konuşmasıyla gözlerimi kediden çekip oğlana baktım.

"Acıkmış olmalı."

Kedi'nin yanına çöküp kediye baktım. Zayıf düşmüş olmalı incecikti ve zor nefes alıdığı belliydi.

"Evet acıkmış."

"Ne yapmalıyız? Annesi yok."

"Annesi olmasına gerek yok ılık suyla sütü karıştırsak da olur."