Saklambacın Hedefi:AŞK ✔ (DÜZENLENİYOR)

Saklambacın Hedefi: AŞK.. (DÜZENLENDİ)

Ben, babamı kaybettiğimde yedi, annemi kaybettiğimde ise sekiz yaşındaydım ve bu yaşımda "Çocuk Esirgeme Yurdu"na gönderildim. Neden mi? Çünkü babam alkolik bir adamdı. Her gece eve içerek geç geliyordu. Küçük bir kız olmama rağmen neyin ne olduğunu kavrayabiliyordum. Alkolik bir adamdı ama bize zararı yoktu. Sadece günde birkaç şişe içki (!) parası gidiyordu ve arada annemle tartışıyorlardı. Sonrasında günler geçti babam eve gelmedi. Öğrendik ki alkolü fazla aldığı bir gecede araba kullanmış. Kullandığı araba da kamyonun altında kalmış ve babam hayatını kaybetmiş. Babamın bir kız kardeşi vardı ona ben hala(!) diyordum. Aslında diyemiyordum çünkü babamın ölümünden hep annemi sorumlu tuttu. Sözde annem her gece babamla tartışmaktan babamı deli etmiş yoksa alkollü araba kullanmazmış(!) bu yüzden onunla yıllardır görüşmedik. Bir hala(!) annemi ölümden suçlarken onun kızına neden sahip çıksın ki değil mi? Zaten babaannem(!) ve onun eşi, dedem(!), onlar da annemden nefret ediyorlardı ve beni istemiyorlardı. Annem de tek kızdı. Ablası, abisi ve kardeşi yoktu. Canım anneannem ben doğmadan kanserden, dedem de inşaatta kafasına gelen demir parçası yüzünden vefat etmişlerdi. Bu yüzden ben kimsesizim. Öksüzüm ama ben Defneyim. Annem ne olursa olsun hayatta pes etmemeyi öğretti bana. Ölmeseydi bile büyüdüğümde her zaman yanımda olacak değildi ya. Sadece 22 yaşımda tek başıma atılacağım hayata 8 yaşımda atılmıştım ama ben tek değildim. Yanımda yurtta tanıştığım abilerim ve ablalarım vardı. Onlar her zaman bana destek oldular. Yıllar geçti ve bir gün yurdun önüne lüks bir araba park etti. İçinden her halinden belli zengin bir genç çocuk çıktı. Saçma sapan konuşuyordu ama aslında saçmalamıyordu. "O zaman sizlere üç tercih sunuyorum. Bir! Parayı en geç haftaya kadar getirirsiniz. İki! Siz ikinizi hapishaneye götürür, olayı bir de orada anlatırsınız. Üç!.. " deyip durdu ve bana bakarak konuşmasına devam etti. " Evimde dört yıl çalışacak reşit bir kız bulursunuz!" ve ben onun karşısına çıkmıştım. Aklımdan bir an şu cümle geçmişti: Aslında herkes oyuncudur hayatında. Herkes ummadığı bir olayın rolünü oynar. İşte ben de ummadığım rolün içinde oyuncu olmaya adaydım.