Saklambacın Hedefi:AŞK ✔ (DÜZENLENİYOR)

4. Bölüm (DÜZENLENDİ)

Medya fotoğrafı: Defne.

------------------------------------------------------------------------------------------------
   Kadın gülümseyerek, " Evet... Bora efendiyi sonunda ikna edebildim... " dedi. Bu cümleyi duyduktan sonra sanki zaman yerinde sayıklamaya başlamıştı. Kadın konuşmasına devam ediyordu. " ...Yarın sabah Bora'yı buradan alırım. " Sorunun çözünmüş olduğunu gören bakıcımız, " Öyleyse akşam Bora'ya veda partisi yapıyoruz. Bu akşam güzelce eğlenelim. Çünkü yarından itibaren Bora yanımızda olmayacak." Bu son kelimeyi duyduktan sonra gözlerim sulanmıştı. Yan bakışlarla Bora'ya baktım. Kafası eğikti. Sadece yere bakıyordu. Gözyaşlarım parkeyi ıslatmış olacak ki kafasını yavaşça kaldırıp çaresizce bana bakmaya başladı.

   Kadın yurttan ayrılırken Bora da yukarıya çıkıyordu. Sinirli bir şekilde Bora'nın peşine takıldım. " Bora! Bir saniye bekler misin? Konuşmamız lazım. " Bora yavaşça arkasına dönüp, yorgun bakışlarla bana baktı. "Gerçekten gidecek misin? Gitmek zorunda değilsin ki. Biz burada zaten bir aileyiz. Sahteden bir anneye, babaya ne gerek var? " Bora tebessüm ettikten sonra konuşmaya başladı. " Evet. Biz burada zaten bir aileyiz ki sizleri hiçbir zaman unutmayacağım. Ama insan büyüdükçe üvey bile olsa anne şefkatine ihtiyaç duyuyor. Düşünüyorum da iş hayatına atıldığım zaman böyle yetim olmam hep sorun olacak. Bu yüzden gitmek istiyorum. " "Peki. Ben ne olacağım Bora? İlişkimiz? " dedim ağlamaklı bir şekilde. " Defne... " dedikten sonra derinden bir nefes alıp verdi. "...Bunu sakın unutma. Ben yaşadığım sürece seni sevmeye devam edeceğim ve aramızdaki iletişimimizi koparmamaya çalışacağım. " Bora'nın sözlerinden sonra hafif gülümsedim ama bu gülümsemem saniyeler içinde kayboldu. "Ben de yaşadığım sürece seni affetmeyeceğim! "

   Akşam olmuştu. Herkes aşağıda müzik eşliğinde eğlenirken bense yatağımda uzanıyordum. Bugün yaşananların hepsinin bir rüya olduğunu umarak gözlerimi yumdum.

   Sabah Burcu Abla beni uyandırmaya çalışıyordu. " Defne. " " Defne. " Ona kısık gözlerle bakıp, "Efendim Burcu Abla? " dedim. " Hadi uyan tatlım. Bora gidiyor. Herkes aşağıda. Sen de gel. " " İstemiyorum. " diyip yorganı üstüme çektim. Burcu abla, " Hadi kalk. Yapma böyle. " diyerek yorganımı çekiştiriyordu. Yorganımı açmasına izin vermeyince de sinirli bir şekilde, " Defne! Bu yaptığın çok saçma. Bora bu evden gidiyor olması senle tamamen ayrılacağı anlamına gelmiyor. Ayrıca, her şeyden önce biz bir aileyiz. Bunu unutmuş olamazsın." diyerek kapıyı sert bir şekilde kapattı. Sanırım bunu hak etmiştim. Bir süre yorganın altında durduktan sonra yataktan fırlayıp odamın penceresinden Bora'ya baktım. Bora'yla herkes vedalaşmıştı. Tam arabaya binecekken kafasını yukarıya kaldırdı. Beni gördüğünü bildiğim halde ona bakmaya devam ettim. O da bir süre baktıktan sonra gülümseyip, arabaya bindi.

YAKLAŞIK 4 YIL SONRA...

   Alarmın cırtlak sesine uyandım. Saat sabahın yedisiydi. Lisede erken kalkmam yetmiyormuş gibi bir de yurdun kahvaltısına yetişebilmek için erken kalkmam gerekiyordu. Daha fazla alarmın ötüşüne dayanamadım ve çekmecemin üstünde olan saate yumruğu çaktım. Çakmamla saatin durması bir oldu. Üzerimdeki çarşafı kenara ittim ve yatağıma oturdum. Odamda artık Burcu Ablam yoktu. Çünkü 2 yıl önce iş hayatına atıldı ve kendine ev aldı. Evin taksiti bitince de buradan ayrıldı. Geçen sene de evlendi. Kısacası koca oda bana kaldı ama bu odayı donatacak eşyam yok. Zaten lisedeki yaşadığım gereksiz aşkın artıklarını da bir kenara bıraktım. Neden mi gereksiz? Çünkü bana gitmeden önce bir şey demişti. "Bunu sakın unutma. Ben yaşadığım sürece seni sevmeye devam edeceğim ve aramızdaki iletişimimizi koparmamaya çalışacağım. " Saf gibi ondan her sene bir şey bekledim ama ondan hiçbir şey gelmedi. Neden hala bu sözü hatırlıyorsam?