Recenzje na miarę - zakończone

29. Skarbie, nie potrafię inaczej

Tytuł: Skarbie, nie potrafię inaczej

Autor: anja200  

Kategoria: Romans

Opis:

"Jesteśmy o krok od pokonania wszelkich lęków" - Laura Pergolizzi

Dzieciństwo odbija piętno na piersi każdego człowieka, a ja nie jestem wyjątkiem. Jestem zbyt słaba, żeby się z tego wyrwać, jednak Ona... Ona daje mi siłę, dzięki której przejrzewam na oczy i wyrywam się z tego. Trudno jednak mi przyznać się przed samą sobą, że czuję coś do kogoś, do kogo powinnam czuć jedynie przyjacielską sympatię. Trudno zapomnieć o przeszłości, trudno walczyć i trudno przestać myśleć o tej osobie, kiedy widząc ją, po raz pierwszy czuję TO, czego nigdy nie doświadczyłam ze swoim chłopakiem.

Fragmenty:

"- Przecież... Przecież ja mam chłopaka. Nie jestem lesbijką - szepczę zdezorientowana i przerażona.
- A mimo to się we mnie zakochałaś. - Ruth uśmiecha się smutno."

Cóż, opis mnie nie zachęcił. Dlaczego? Już wyjaśniam! Zdradza zdecydowanie za dużo. Od opisu oczekuję tajemnicy, czegoś, co zachęci mnie do odkrycia historii. Co sprawi, że wszystko we mnie będzie krzyczało: "Czytaj, to może być świetne!". Tutaj... Przykro mi, ale nic we mnie nie krzyczało. No i przejrzewam... Autorko, sprawdziłam, ale w sjp nie ma takiego słowa. Proponuję przeredagować opis, może zrezygnować z fragmentu? To właśnie on zdradza czytelnikowi najwięcej, a skoro wiem, że bohaterka zakocha się w jakiejś Ruth (szczególnie po przeczytaniu pierwszego fragmentu opisu, gdzie czytelnik dowiaduje się, że bohaterka ma/miała chłopaka), to po cóż mam czytać dalej? I, szczerze mówiąc, gdyby nie zgłoszenie do recenzji, z własnej woli nie zajrzałabym do tego opowiadania.

Okładka z kolei jest ładna. Nie dzieje się na niej za wiele, jest estetyczna i miła dla oka.

Fabuła tej opowieści jest... przewidywalna? To chyba najlepsze określenie. Zwłaszcza, że najważniejszej rzeczy (czyli tego, że Juliet zakocha się w Ruth) czytelnik dowiaduje się już z opisu. Chociaż nic nie dzieje się za szybko ani za wolno, czytelnik ma wrażenie chaosu. Narracja pierwszoosobowa w czasie teraźniejszym, niestety, nie pomaga. Co bardzo mi się spodobało, to osadzenie akcji w Berlinie. Szczerze mówiąc, kiedy dotarło do mnie, że historia toczy się w tym mieście, byłam bardzo zaskoczona, mile zaskoczona. I to jest chyba jedna z bardzo niewielu rzeczy, które uwiodły mnie w tym opowiadaniu.

Poznajemy Juliet i Simona o poranku. Dziewczyna paraduje półnaga, Simon zwraca jej na to uwagę. Następnie pojawia się wywód narratora, czyli Juliet, że Simon tak bardzo ją kocha, ale jej nie wspiera.

Widzę, jak na mnie patrzy. Za każdym razem. Jest we mnie zakochany...

Nie mam w nim takiego wsparcia, jakiego pragnę. Nie chce słuchać o moich marzeniach, mówi, że wymyślam i lepiej żebym posłuchała rodziców.

I tu mamy pierwszy zgrzyt – skoro chłopak kocha Juliet, dlaczego jej nie wspiera? Gdzie tu miłość? W końcu, kiedy kochamy drugą osobę, chcemy dla niej jak najlepiej. Jedni mówią, że drugiej połówce przychyliliby nieba; inni, że oddaliby jej cały świat, jeszcze inni, że wskoczyliby za nią w ogień. A co robi Simon? Próbuje wymusić na Juliet, żeby poszła na studia, które wymarzyli dla niej rodzice. Choć wymarzyli, to może złe określenie, biorąc pod uwagę relację, jaka łączy Juliet i jej rodziców, ale o tym później.

Wróćmy do fabuły. Simon i Juliet są ze sobą już dłuższy czas i raczej nie ma między nimi spięć, a przynajmniej dopóty, dopóki Juliet podporządkowuje się chłopakowi. Z czasem dziewczyna zaczyna dostrzegać, że jej chłopak nie zachowuje się normalnie. A dzieje się tak za zasługą Ruth, barmanki, którą Juliet poznała podczas jednego z wypadów z Simonem i jego znajomymi. Zaprzyjaźnia się z Ruth, tą samą, która podała jej w barze alkohol. Dziewczyny zaczynają się spotykać. Ruth pomaga Juliet nawet w znalezieniu pracy w sklepie odzieżowym – tu pojawia się kolejny zgrzyt, bo czy naprawdę właściciel sklepu zostawiłby pracownicę samą po jednym przepracowanym dniu? Nie wydaje mi się. I może na tym zakończę, żeby nie spojlerować.