Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
AYRILIK VE YAS
İKİNCİ KISIM
BİRİNCİ BÖLÜM
Dokunma!
Dokunma! Hele ki sen asla! Artık sana muhtaç değilim. Artık senin en ufak yardımını bile istemiyorum. Ben senden gelecek hiçbir şeyi istemiyorum. Bu yüzden bana bir daha dokunma. Dokunma.
"İyiyim."
İyiydim. İyi.
"Emin misin? Yukarıya kadar..."
"Gerek yok." Hala sağ elim havada bana dokunmasına engel olmaya çalışıyordum. Bana temas etmesini istemiyordum. Onun yüzünü de görmek istemiyorum. O son sözünü hastane köşelerinde söylemişti. Bana danışmadan, en ufak fikrimi dahi almadan kendi kararını vermişti. Oysa beni tanımıyor musun demişti? Beni hiç mi tanımadın diye hesap sormuştum.
Evet, ben seni hiç tanımamışım.
Ben seni hiç tanıyamamışım Yıldırım Zindan! Hiç!
"Lavin istersen yukarıya kadar bana tutun. Hiç iyi görünmüyorsun."
Arabadan indikten sonra tek bir adım dahi atamadan öylece durup kendime gelemeye çalışmıştım. Yıldırım hızla yanıma gelip yardım etmek istese de ona engel oldum. Yıldırım son sözünü söylemişti. Bende o anda tepkimi ortaya koyarak bu konu hakkında tek bir kelime bile etmeden benim adıma verilen kararları onaylamıştım. Yalnızca onaylamadığım tek bir şey vardı. Kendi evim. Kendi evime geri dönmek istememiştim. Ait olduğum tek yere...
"Kendini kötü hissedecek olursan söyle."
Ayşen'e bana yardım etmesi için izin verdiğimde koluma girerek bana telkinlerde bulunmuştu. Ona başımı olumlu şekilde sallarken Yıldırım'ın bakışlarını ensemde hissediyordum. Hemen ardımdan bizi takip ederken tek dileğimin bir an önce bizi bırakıp gitmesiydi. Onunla aynı havayı telaffuz ediyor oluşumuz bile beni kahrederken varlığına katlanamıyordum. Biraz daha yanımızda kalsın istemiyordum. Aksi halde aciz bir kadına bürünerek boynuna atlayıp, seni seviyorum, diyecektim. Seni seviyorum. Yalnızca ve yalnızca seviyorum.
"Yıldırım buradan sonrasını ben hallederim, sen istersen git."
Asansörün önüne geldiğimde Ayşen beni duymuş gibi onu bir an önce göndermeye çalışmıştım. Arkamda varlığını iliklerime kadar hissetsem de sesimi çıkaramadım. Kalbim kalsın diye bas bas bağırsa da gururum bu adam seni sevmiyor, diyordu. İşi bittiği saniye seni postaladı diyordu. Yalnızca bunca zaman boyunca çıkarları doğrultusunda seni yanında tuttu, işi biter bitmez de postaladı diyordu.
Oysa bunu ilk andan itibaren bilmiyor muydum? Anlaşmamız bu yönde değil miydi? Yıldırım net dille benden sana yar olmaz dememiş miydi? Kalbinde umut kırıntısı besleme diyerek defalarca beni uyarmamış mıydı? Bir anlaşma yaptığımızı bilsem de kalbim ona öylesine çok kırılmıştı ki, öylesine kırık, öylesine kırgın...
