Uda

Deel 2.0

Overleg met Vader

1339 n.C.

De vader was bij haar. Samen overlegden ze het plan. Uda zou de grootste aanslag in haar leven maken en hele steden uitroeien. De Dood vond het een fantastisch idee, maar het moest eerst doordacht worden.

"Mijn kind, ga je dit wel kunnen?"

"Met uw hulp kan ik de hele wereld uitroeien. Met uw steun kan ik de hele wereld overmeesteren. Ik wil en zal dit proberen."

"Allereerst moet je dan een zwakke plek vinden in een hele horde mensen. Dat kan van alles zijn." Zei De Dood zakelijk.

"En hoe moet ik die dan vinden?" 

"Ik zal je diegene aanwijzen," Johanna knikte en de Vader sprak verder. "Ten tweede, wat jij wilt proberen zal je eerst rustig moeten opbouwen. De mensen moeten er eerst een beetje mee in aanraking komen. Ik geef je zeven jaar om tot je hoogte punt te komen." Weer knikte Johanna. Die tijd zou ze nodig hebben.

"Hoe wil je het aanpakken?" 

"De meesten mensen hebben luizen in hun hoofd. Ik kan er wat besmetten, die bij de mensen plaatsen en zien wat het uithaalt." De Dood knikte. Het was geen slecht plan.

"Er zijn ook veel ratten in de steden en straten, dus op die beesten kan ik het ook uittesten." De Dood knikte. Samen liepen ze naar het stad en namen een dozijn van die beesten mee. De mensen verschoten ervan dat er plots ratten verdwenen, maar zochten er niet veel achter. Ze hoopten dat de katten hen eindelijk hadden gevangen. 

Toen ze op een open plek aan de rand van de stad waren begon Uda met testen. Met haar pink besmette ze de pietluttige beestjes en plaatste die op 2 ratten. De andere ratten bleven uit hun buurt. Uda versnelde de voltooiing en al snel zaten de dieren onder de builen. De ratten begonnen te zweten en wil te bewegen. Toen nam Uda nog een rat op en zette die bij de twee anderen. Meteen daarna kreeg ook die het te pakken en Uda keek tevreden naar haar werk.

"Wat denkt u hiervan?" Vroeg ze opgetogen aan De Dood.

"Het is fantastisch hoe je dit hebt ontdekt, maar wees er voorzichtig mee. Zorg dat je er zelf niet besmet mee raakt."

"Vader, ik veroorzaak de ziekte, Hoe kan ik er nu besmet mee raken?" Vroeg Uda verbaasd.

"Pas toch maar op mijn kind. Je weet maar nooit." Samen namen ze de overige ratten mee en testten ze er nog verder op op andere plaatsen. De besmette ratten lieten ze achter om daar te sterven.

Uda werd weer Johanna en liep opgewekt voor de vader uit. Haar zwarte kleed sleurde ze achter zich aan. Plots kwam het vast te zitten aan een tak waardoor het kleed scheurde. 

Johanna gilde het uit en haar ogen vlamden rood op.

"Vervloekte tak!" Riep ze uit, waarna ze de boom verschroeide een er in de plaats van een hoopje as achter liet. 

Na een tijd doofden haar ogen en werd ze weer rustig. 

"Hier, in deze stad mag je wat oefenen, maar ik moet weer gaan. Binnen zeven jaar kom ik terug en zullen we ons plan voortzetten." Zei De Dood. Johanna knikte en hij liet haar alleen achter. Van frustratie verdorde ze elke boom in haar omgeving. 

Toen ging ze op de grond zitten en begon haar experiment.

Het proefexperiment zou daadwerkelijk zeven jaar duren. Zeven jaar hadden de mensen nog om te genieten van het leven, als ze dat al deden. Zeven jaar hadden de mensen nog voor hun hel zou openbarsten. Zeven jaar zou het nog duren voor Uda daadwerkelijk in actie zou schieten. 

Het waren zeven jaren, die voor Uda niet snel genoeg voorbij konden vliegen.