Uda

Epiloog

Afscheid

Stilte, er was stilte. Voor het eerst in hun leven was er stilte en een leegte. Een leegte die normaal werd opgevuld door een speciaal persoon. Een persoon die liefde nodig had. Een die niet meer wist wat liefde was.

Ze wisten niets over de overeenkomst tussen de dood en haar. Ze wisten niet dat ze slechts een jaar hadden gekregen en dat zij hen had gered. Ze wisten in principe niets over haar, maar toch was dat niets was genoeg geweest om haar in hun harten te sluiten.

Uda was weg. Ze was meegesleurd in het duister. Johanna had gewonnen. Ze had gevochten en gewonnen. Ze waren er allemaal bij geweest, ze hadden het elk met hun eigen ogen gezien. Ze moesten niet meer vrezen dat hun dochtertje in gevaar zou zijn. Ze moesten niet meer voor hun levens vrezen. Emiel vertelde hen dat Johanna hen zou beschermen. Ze zouden kunnen leven, zonder angst, maar het was over.

De dood had Johanna bij zich geroepen. Hij had haar eindelijk rust kunnen gunnen en naar de Genen Zijde kunnen brengen. Hij had haar samen met Emiel de oversteek laten maken. Zodat ze voor altijd verenigd waren, samen met Elisabeth en hun hele familie, die aan de Genen Zijde op haar en Emiel wachtte.

Yolande en Emiel wisten dit, want Emiel had het hen verteld voor hun afscheid. Hij vroeg om vergiffenis voor al het leed dat hen was aangedaan. Ze vergaven hen. Ze sloten hem in zijn armen en gaven elkaar afscheidskussen. 

Johanna had zich de hele tijd afzijdig gehouden. Ze durfde haar oude vrienden niet onder ogen komen. Ze wist dat ze het niet kon. Ze had hen gekwetst. Ze had hun kind afgenomen met als bedoeling het te vermoorden. In plaats daarvan had ze zich op dat moment als een moeder gevoeld en het kind laten leven. Yolande en Emiel hadden dat gezien en haar gevraagd om de meter te worden, maar hoe kon ze dat het kind aandoen? Ze zou er niet voor haar kunnen zijn, of toch niet fysiek. Ze wist hoe het kind zou sterven, ze wist alles. Hoe kon ze hen nu onder ogen komen?

Yolande en Emiel zagen dat ze zich ongemakkelijk voelde en hadden haar erop gewezen dat ze vergeven was. Dat ze van haar hielden en haar alle rust wensten. Johanna had slechts geknikt. Ze was een schim geworden van de jonge vrouw die ze ooit was geweest. Zelf besefte ze dat en de anderen ook. De strijd tegen Uda was te zwaar geweest en had zijn tol geëist. Ze leefde nog, voor nu. 

Ze had nooit zo oud mogen worden, het was niet natuurlijk. Ze voelde het in haar lichaam en haar ziel. Ze was uitgeput en verslagen. Yolande en Emiel gaven haar en afscheidszoen, Uda gaf haar een knuffel. 

Tijdens de oversteek waren ze er niet bij. Het kon niet. Geen levend mens kon zoiets zien. Emiel keek Johanna in de ogen. Ze glimlachte terug. Ze wisten dat er geen weg meer terug was, maar ze vonden het niet erg, want ze hadden elkaar.

_______________________________________

Helaas moet ik hierbij melden dat het verhaal afgelopen is. *snik*

Het was super leuk om te schrijven, en ik hoop ook om te lezen. Ik wil nog even melden dat ik bij de laatste hoofdstukken ook echt de boodschap wou overbrengen dat je in jezelf moet geloven, dat je in jezelf moet zoeken voor bepaalde antwoorden op levensvragen en vooral nooit mag opgeven. 

Dat dit verhaal fictie is weten we allemaal, maar toch is dit misschien zo een heel klein beetje het moraal van het verhaal. (Hahaha, dat rijmt, wat ben ik toch weer gezellig...)

Veel liefs

Some_crazy_writer.

ps: Willen jullie een Q&A met de personages? laat me dan zeker iets weten! xxx