Uda

Deel 12.0

Ontsnappingspoging

Diezelfde nacht

'Yolande, ik moet het proberen! Ik kan die jongen toch niet aan zijn lot overlaten?' Emiel keek haar aan en zag de wanhoop in haar ogen.

'Emiel, je weet wat ze met je zal doen, ik kan je niet kwijtraken! Hoe moet ik haar in bedwang houden als zelfs jij het niet kunt? Hoe moet ik ervoor zorgen dat ze haar verstand niet verliest als zelfs jij haar niet kunt overhalen?' Met tranen in de ogen probeerde Yolande haar geliefde te overtuigen, maar hij was te koppig.

'Lieve Yolande, ik moet toch iets doen? Ik kan het niet aanzien hoe hij zo naïef is. Ik ben geen held, maar door hem te helpen kan ik toch nog een goede daad verrichten in dit armzalige bestaan.'

'Ach, wat jij als iets goeds ziet is niet meer dan je dood tegemoet lopen. Hoe moet ik zonder jou verder? Wat moet ik ons kind vertellen als ze geen vader heeft?' Tranen begonnen over haar wangen te lopen bij de gedachte aan haar zonder man en met een kind. Sprakeloos keek hij haar aan, maar schudde dan toch zijn hoofd.

'Yolande, laat me gaan, ik beloof je dat ik terug zal komen, kostte wat het kost, maar ik kan hem niet alleen laten.' Emiel keek haar aan, nam haar hoofd tussen zijn handen en keek ik haar ogen. 'Ik hou van je, vergeet dat niet.' Hij boog zich naar haar toe en plaatste zijn lippen teder op de hare. Toen draaide hij zich om en liep naar de kamer waar de twee jongens zich bevonden en nam Øyvind vast. De jongen probeerde zich los te trekken, maar Emiel was sterker. Hij zette hem neer op een stoel en gebood hem daar te blijven zitten tot hij terug was. Øyvind knikte en bleef stil zitten terwijl Emiel wat kleren, dekens en voedsel in een grote doek stak.

'Kom mee en wees stil.' Øyvind knikte. Hij wou liever geen problemen met Emiel, noch Johanna. Ondertussen was het beginnen regenen. Snel deden ze hun mantels om en liepen richting de deur.

'Emiel, kom terug wil je? Ik smeek het je. Laat me niet alleen achter, dat zou ik niet kunnen overleven.' Emiel knikte en gaf Yolande een zoen op haar voorhoofd.

'Ik kom terug dat beloof ik.' Fluisterde hij. Nog even keek hij in haar ogen waarna hij zijn kap opzette en met Øyvind als een dief verdween in de nacht. Hij wist dat er een kans bestond dag hij Uda tegen zou komen, dat hij nooit meer zou terugkeren, maar hij was zeker van zijn zaak. Samen met Øyvind rende hij door de gietende regen hun vrijheid tegemoet.

'Kom veilig terug Emiel, moge onze voorouders je bijstaan op deze tocht door het duister en je deweg leiden naaf het licht.' Fluisterde Yolande in de deuropening. Ze zou moeten afwachten wat er zou komen, maar ze was voorbereid en eou elke proef doorstaan om haar geliefde weer te zien.

Sorry dat het zo lang heeft geduurd voor een nieuw deel, maar ik had een zware writersblock. Hopelijk vinden jullie het korte hoofdstukje toch leuk.

LaRosa