GAME OF Lies, Book 5 : "Lies beneath" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 6

🛩 Στηβ 🛩

Το τελευταίο διάστημα, η Νταϊάνα έπαψε να με προσέχει. Φαίνεται χαρούμενη, όπως και πριν σα να μην έγινε τίποτα! Σα να μη χώρισαν δυο αχώριστοι φίλοι.

Βέβαια, τί περιμένω; Εγώ ήμουν αυτός που χάλασε τη φιλία μας! Απλά δεν περίμενα να το ξεπεράσει τόσο σύντομα...Μήπως δεν ένιωθε το ίδιο για μένα; Στον ίδιο βαθμό; Μήπως μόνο εγώ την ένιωθα παραπάνω από απλή φίλη;

Γιατί και μόνο η σκέψη ότι δεν θα μου μιλάει καν, ότι θα με βλέπει όπως και τ' άλλα παιδιά, σαν απλό συμμαθητή της, μ' εξοργίζει τόσο; Δε θέλω να βρει άλλο φίλο και να τον κάνει κολλητό της!

Να τη! Χαμογελαστή! Και φυσικά ούτε κοίταξε προς το μέρος μου. Σα να είμαι αόρατος! Χαιρέτησε όλα τ' άλλα τα παιδιά εκτός από μένα!

Τουλάχιστον την προτιμούσα θυμωμένη μαζί μου, έστω κι έτσι, συναναστρεφόταν μαζί μου. Το να με αγνοεί τελείως, είναι πολύ χειρότερο!
Το βρήκα. Στο διάλειμμα, θα κάνω ότι πέφτω πάνω της κατά λάθος. Δεν μπορεί, θ' αναγκαστεί να μου κάτι. Πιθανότατα θα με βρίσει, αλλά έστω κι έτσι θα με κοιτάξει. Θα μου μιλήσει.

Όταν χτύπησε το κουδούνι για έξω, προσπάθησα να εφαρμόσω το σχέδιό μου. Βγήκα γρήγορα έξω απ' την τάξη και περίμενα να περάσει για να πέσω πάνω της. Έριξα μια κλεφτή ματιά. Να 'τη! Έρχεται!

- Άουτς!

- Συγνώμη Νταϊάνα, δε σε είδα!

- Τότε φόρα γυαλιά!

- Εγώ...Έι...πού πας;

Δεν το πιστεύω! Μ' αγνόησε πάλι...Μου μίλησε τόσο κρύα, σα να ήμουν ένα άγνωστο παιδί από άλλη τάξη...

- Στηβ, πάμε να πάρουμε πρωϊνό;

- Ναι Ράνια.

Απάντησα μηχανικά. Το μυαλό μου ήταν στην Νταϊάνα. Δεν μπορούσα ν' αποδεχτώ τη νέα πραγματικότητα! Δυσκολευόμουν...

Κι όμως έπρεπε. Αργά ή γρήγορα!
Με το που πήγαμε στην τραπεζαρία για να πάρουμε να φάμε, το βλέμμα μου την εντόπισε αμέσως. Καθόταν ήδη με άλλες δυο φίλες της, έτρωγαν και γελούσαν με κάτι αστείο!
Στέναξα με θλίψη. Θα μπορούσα να ήμουν δίπλα της αυτή τη στιγμή και ν' απολάμβανα την παρέα της και το γέλιο της! Πόσο μου έλλειψε!...

- Τί σκέφτεσαι με τόση αυτοσυγκέντρωση Στηβ; Να μαντέψω: Σε ποιό μέρος θα με πας το επόμενο ραντεβού, σωστά;

- Ράνια, δε γυρίζει όλος ο κόσμος γύρω από σένα, εντάξει;

Είπα και προχώρησα λίγο πιο γρήγορα για να καθίσω.
Φυσικά κι έτρεξε πίσω μου η κολλιτσίδα! Βδέλλα θα τη λέω. Θα μ' αφήσει ν' ανασάνω και να μη με πνίγει; Από τότε που την πήγα Βιβλιοθήκη, μ' έχει πρήξει να ξαναβγούμε κάπου ωραία σαν ένα κανονικό ραντεβού...
Κι εγώ δεν ξέρω για πόσο ακόμα μπορώ να την αποφεύγω...