GAME OF Lies, Book 5 : "Lies beneath" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 10

🛩 Στηβ 🛩

Παρόν...

Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τί έγινε.
Χθες ξαφνικά η γιαγιά μου, μου είπε να μαζέψω τα πράγματά μου και θα πηγαίναμε ένα μεγάλο ταξίδι, έτσι μου είπε...
Κάτι όμως δε με κολλούσε. Μου φαινόταν φοβισμένη, αγχωμένη και νευρική! Πάντα όμως ήταν ήρεμη. Ξέρω ότι κάτι έγινε. Δεν μπορεί έτσι ξαφνικά ν' άλλαξε συμπεριφορά! Είμαι σίγουρος ότι μου είπε ψέμματα για το ταξίδι, για να μη μ' ανησυχήσει! Έμοιαζε σα να ήθελε να ξεφύγει από κάποιον, σα να την κυνηγούσε κάποιος κι ήθελε να της κάνει κακό!
Εγώ βέβαια δεν έλεγα τίποτα για να μην την αγχώσω περισσότερο.

Αφού φύγαμε, κάναμε μια στάση στο δρόμο για λίγο. Επέμενα ότι ήθελα να πάρω κάτι να φάω. Μου έδωσε χρήματα και πετάχτηκα για λίγο στο μαγαζί που ήταν εκεί κοντά για να ψωνίσω.

Το μόνο που θυμάμαι μετά, είναι ένας ανατριχιαστικός ήχος από φρενάρισμα, κραυγές και φασαρία.
Δε θυμάμαι πώς έτρεξα έξω, πότε έφτασα κι όταν αντίκρισα το θέαμα τα έχασα! Η γιαγιά μου ήταν πεσμένη κάτω μες στα αίματα, με τις βαλίτσες επίσης πεσμένες. Άνθρωποι μαζεμένοι γύρω της να φωνάζουν. Έριξα κάτω ό,τι κρατούσα κι έτρεξα κοντά της φωνάζοντας. Ήμουν βέβαιος ότι θα μου μιλήσει και θα μου πει να μην ανησυχώ, ότι θα είναι καλά, ότι θα σηκωθεί σε λίγο.

Τη σκουντούσα φωνάζοντας και κλαίγοντας και περίμενα από στιγμή σε στιγμή ν' ακούσω τη φωνή της. Τα μάτια της, άψυχα, κοιτούσαν τον ουρανό, φοβισμένα. Ήξερα ότι δεν θα μου ξαναμιλούσε.
Ήταν νεκρή. Απλά δεν ήθελα να το αποδεχτώ!... Ένιωσα να παγώνω από τον τρόμο. Έχασα το μοναδικό γονιό που γνώρισα ποτέ. Αυτή με μεγάλωσε από μωρό... Ο φόβος με είχε κατακλύσει! Δεν μπορούσα να σκεφτώ. Κοιτούσα μόνο παγωμένος τη γιαγιά μου.

Σε λίγο το ασθενοφόρο την πήρε από μπροστά μου κι εγώ έμεινα μόνος με κάτι αστυνομικούς και αργότερα ήρθε μια κυρία. Δε θυμάμαι τί έλεγαν. Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα βουητό, σειρήνες, φωνές και κλάματα.

Έπρεπε να επαναλάβει πολλές φορές την ίδια ερώτηση εκείνη η κυρία για να μπορέσω να απαντήσω σωστά...

Φτάσαμε στο σπίτι πάλι, δεν ξέρω γιατί. Κάνανε έρευνες. Αφού βρήκε αυτά που έψαχνε η κυρία, βγήκαμε για να φύγουμε. Το τελευταίο που περίμενα να δω, ήταν η Ράνια στο σπίτι μου, μπροστά μου!

Όταν την είδα, τότε ένιωσα όλα τα διάσπαρτα κομμάτια του παζλ να ενώνονται. Αυτή ήταν! Αυτή! Θυμήθηκα τα λόγια της, τις απειλές της! Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τα εννοούσε! Αυτό όμως που έκανε ήταν χειρότερο! Σκότωσε τη γιαγιά μου, το μοναδικό συγγενή που είχα! Κι όλα αυτά εξαιτίας μου! Επειδή δεν την ήθελα για φίλη...κι αργότερα, αν δεν επέμενα να σταματήσουμε για να πάω να ψωνίσω, δεν θα σκοτωνόταν! Εγώ φταίω! Δε φταίει μόνο η Ράνια, φταίω κι εγώ...