It Takes Time (On-going)

Lies

SHANS POV

Alas otso na ng umaga at ang oras ng aking trabaho'y alas nueve pero heto ako ngayon, nakatayo at nakatingin sa harapan ng aking salamin sa loob ng aking kwarto. Hindi maintindihan kung tinitignan ba ang hitsura kung maayos ba ang damit na isinuot o nakatulala lamang sa hindi malamang kadahilanan.

Dahil sa tagal kong nanatili sa aking kwarto kahit kanina pa ako nakabihis, nauna nang pumasok si Kuya Dex. Tinext ko na rin si Kuya Stefan na huwag na muna niya akong sunduin ngayong umaga. Sakto pala na marami rin siyang ginagawa sa sariling kompanya kaya hindi niya rin ako maihahatid kung sakali. Ni hindi nga niya ako kinamusta eh, pero ayos lang naman. At si Drake, ni hindi niya ako tinext o tinawagan man lang ngayon.

Galit siya, yan ang totoo. I smiled bitterly for the thought.

See you on Monday.

Naalala kong sabi ni Tristan bago siya umuwi ng gabing iyon.

Lunes ngayon at hindi ko alam pero ang bilis ng tibok ng aking puso, na para bang tumakbo ako ng ilang milya. I put my right palm on my chest, feeling every beat of it.

Why do I feel this way? May mangyayari ba? I dont know. Kung meron man, anong gagawin ko? Kaya ko bang ipagtanggol ang sarili o hahayaan  na lang ang sarili na tanggapin lahat. Pero hindi ako pinalaki ng aking magulang na maging mahina. I am Shanaiah Beatrice Bonavista, no one can mess up with me nor hurt me and if someone tried, make sure that they can do it well because if it is not, they are just wasting their time on fighting on me.

After a couple of minutes, I decided to go out on my room and walked towards my car. Its been a long time that I didnt used it. Oh, how I missed my red car. Pinatunog ko ito at binuksan ang driver's seat para makapasok.

Tinanggal ko sa aking isipan ang kung anuman ang posibleng mangyari sa araw na ito. Dapat masaya ako ngayon. No negative thoughts for now.

May trenta minuto pa ako bago mag alas nueve para hindi ako mahuli sa trabaho. Hindi sana ako mala-late kung hindi dahil sa traffic. Habang hinihintay ang mga sasakyan na umusad, I received a call from Tristan. I pressed the answer button. Nakahawak ang kanang kamay sa steering wheel habang ang isa naman ay hawak ang telepono.

"Hey Love, Good morning! Are you coming or not? I missed you already."malambing niyang sabi.

Napangiti naman ako sa agaran niyang sinabi. He seems so excited. "Yup, Im on my way but Im stuck on this damn traffic."Grabe anong oras kaya ako makakarating? Sana naglakad na lang ako.

"Okay. I'll wait you here and text me if youre here already. Take care and I love you."

"Sure thing, Tristan."

"Where's my I love you, love?"

I imagined him pouting his lips when he is saying this. Pfft!

Buti naman at umusad na ang mga sasakyan. Kalian kaya mawawala ang traffic?

"Oh, sorry I forgot." I joked.

"You forgot? I'm hurt, love. You should give me a kiss later."

My eyes widened." What kiss are you talking about, Tristan? Kissing you inside your company? Its a big no no!"

"Why? Thats your punishment for not saying I love you to me." nakikinita ko ang pag-ngisi pagkatapos niyang sinabi ito.

"I love you." I said immediately para wala na siyang masabi.

I heard some noise on his background.

"Tristan? What are you doing?"

I heard him blew a breath. May nangyari ba sa kanya?