The Nerdy Girl [COMPLETED]

TNG: Chapter 30

Bumalik ako sa table at kinuha ang bag ko sa inuupuan ko kanina.

"Oh! Are you leaving?" Maang na tanong ni Yana.

"Obviously!" Madidinig ang inis sa boses ko kaya napansin ko ang pagka-kunot ng noo nila. "I mean. Yes" Sabi ko.

"It seems like your in a bad mood?" Kunot noong tanong ni Eylense.

Hindi ko na lang sila pinansin at umalis na doon. Hindi pa naman nagri-ring ang bell kaya nung naglalakad ako mula paglabas sa cafeteria hanggang dito sa hallway ay wala pa ring sawa sa pagbubulungan ang mga estudyante dito. Hindi pa rin sila maka-get over kung paano daw naging kami ni Aux, baka daw ginayuma ko s'ya at marami pang sabi-sabi. Seriously! It's almost 4 months pero ganun parin sila. Bilib din ako sa kanila eh. Kung gusto nila ibigay ko na lang si Aux sa kanila at isaksak sa baga nila para wala na akong marinig-rinig pa. Right? Psh!

Nang makita ko na ang office ay kumatok muna ako ng tatlong beses bago pumasok.

"Good Morning Ma'am. I'm here to assist and tour the new students in our school." Magalang na sabi ko. Hindi ko makita ang apat na estudyante na nakatalikod sa akin, I don't know why.

"Yeah. Your mother told me." Napapa-irap na lang ako sa isip ko. Gahd! Nawawalan na ba ako ng respect? No. Tama lang ang ginawa ko dahil hindi ba alintana sa kanya na may mga new students sa pagitan namin tapos ganyan pa ang sasabihin nya. Aish.

"So please be good to them. Miss Lopez." Of course. Why not? They are the new students. Why would i be bad at them?

Tumango na lang ako at napansing hindi pa rin tumatayo ang apat na mga lalaking to.

"Aren't you gonna come with me?" Mataray na tanong ko nang mapansing hindi pa rin sila kumikilos kaya napa-irap na naman ako at tumalikod na.

"Okay madali naman ako kausap eh." Sabi ko ng pihitin ko ang door knob. Narinig ko naman ang paggalaw ng kanilang upuan kaya alam kong tumayo na sila.

Hindi ko na rin sila inabalang lingunin pa at dumiretso na ako palabas. Ramdam ko namang nakasunod lang sila sa akin. Wala na rin akong makikitang mga estudyante dahil narinig ko na kanina ang pag-ring ng bell kaya kami na lang ang naglalakad dito sa hallway.

****

Marami-rami na rin ang ipinakita ko sa kanila but still hindi ko pa rin sila hinaharap. Why would i?

"Wala ka bang balak na i-introduce sa amin ang bawat parte ng school mo?!"

"Yeah. Susundan ka lang ba namin hanggang matapos ang pagto-tour mo sa amin?"

Yeah. Right! Hindi ko ini-introduce sa kanila ang bawat parte ng school na napuntahan na namin. Para san pa at obviously naman na alam nila kung ano ang nakikita nila, diba?

"What for? Obviously naman na understood na kung ano ang nakikita n"yo. So bakit ko pa i-introduce sa inyo!" Sabi ko habang patuloy pa rin naglalakad.

Bakit ba kasi napakalaki ng school ni Mommy? Nakakatamad tuloy maglakad-lakad. Aish!

Napatahimik naman sila sa sinabi ko. "Hindi ka pa rin nagbabago. Shinshin." Napatigil ako sa paglalakad. Tama ba ako ng pagkadinig? Shinshin? Iisa lang ang tumatawag sa akin ng ganyang palayaw. Humarap naman ako at nagulat ako ng makita ko si...

"Xander?" Hindi pa ako sigurado sa sinabi ko dahil baka nga hindi s'ya. Matagal ko nang hindi nakikita ang kababata ko at nakalimutan ko na rin ang mukha at boses n'ya. Of course marami na rin ang nagbago.

Ngumiti muna s'ya sabay tango..." The one and only handsome. It's me Xander Debvain Park." Nakangiting sabi n'ya.

Lumapit naman ako sa kan'ya at niyakap s'ya ng mahigpit. "It's been so long ago since we met and became friends. And now we meet again." Dinig kong sabi n"ya. Napatango-tango naman ako habang nakayakap parin sa kan'ya.

"Yeah." Masayang sabi ko at pagkaraay humiwalay na rin ako sa pagkakayap sa kanya.

"You've changed a lot." Sabi ko. Tama naman ako dahil sa mga pagbabagong nakita ko sa kanila.

They are my childhood friend. I mean our childhood friend. Kababata namin sila nina Eylense. Sobrang close namin sa isa't-isa kaya lang nagkahiwalay kami nung lumipat na kami dito sa pilipinas.

"So how's life?" Tanong ko at naglakad na. Tapos na rin naman ang pagto-tour ko sa kanila kahit na sabihin pa nilang hindi ko sila tinour. Tatambay muna kami ng cafeteria.

"Still missing you." Sabi n"ya. Napangiti naman ako. "Your still sweet. Nothing changed." Sabi ko. Akala ko may mga nagbago rin sa kanila pero siguro yung physical features lang nila ang nagbago at hindi yung mga ugaling mayroon sila mula nung mga bata pa kami.

Pumasok na kami sa loob ng cafeteria at naghanap ng mauupuan kahit na sabihin pang madami pang bakante dahil nga sa oras ng klase. Pagkaupo namin ay isa-isa ko silang tinitigan.

"Bakit hindi nyo ako binabati ha?" Tanong ko sa tatlo na kanina pa tahimik.

"Hindi mo kaya kami pinapansin." Sabi ni Stefan.

"Ang sungit mo kasi kanina eh." Sabi naman ni Brian.

"And we don't want ro ruin the moment." Sabi ng seryosong si Zayne.

Napa-irap naman ako. "But still hindi n'yo ko pinansin? Don't you miss me?" Nakangiting tanong ko.

"Of course we miss you." Sabay-sabay nilang sabi. Napangiti na lang din ako.

"Wait. Why are you wearing glasses?" Takang tanong nila.

"Right. Eh hindi naman malabo ang mata mo?"

"Tsk. Malabo din ang mata ko kaya lang hindi masyado. Tsaka Disguise ko to." Sabi ko sa kanila.

"Ahh." Tatango-tangong pagsang-ayon nila.

"And hindi lang naman ako ang naka-eye glasses eh. They're also wearing this, same as mine." Sabi ko at tinuro ang suot kong eye-glasses.

"You mean. That three amazona girl?" Sabi nila. Tumango lang ako.

They are calling my friend Amazona, because when we are a kid, they are really amazona.

"Yeah. They're here and followed me." Sabi ko.

Hindi na namin napansin pa ang pag-ring ng bell at sabay na pagpasok ng mga estudyante sa paligid. Wala na kaming pakiealam pa basta magkausap na lang kami.