SEN HEP BENİMDİN

0.11

Multi : Denis

Intihaşk şarkısında olduğu gibi, yazı görse gözüm, kışı unutmaz yüzüm...

Seni görse gözüm, geçmişi unutmaz yüzüm...

Evet. Biraz saçma olmuştu. Ama anlatılmak istenen de tam olarak buydu.

Anlayana.

Ekrana dokundum ve dizi devam etmeye başladı. Uzun zamandır izlemediğim Supernatural'ı bu aralar tekrar başlamıştım. Neyseki unuttuğumu birşey yoktu. En sevdiğim yabancı diziler listesine giriyordu. İlk sırada ilkim vardı. Teen Wolf. Yeniden başlasa yeniden izlerdim. Merlin, Doctor who, Supernatural, Teen Wolf... Hepsi güzeldi. Aslında düşüncem bütün izlediklerimi unuttuktan sonra tekrar başlamaktı. Öyle yapacaktım. Mesela Teen Wolf dizisinde en sevdiğim karakter Allison ölmüştü ve o sahne aklımdan çıkmak bilmiyordu. Bende bir etki yaratmıştı ve o etki hâla bendeydi... Aklıma her geldiğinde duygulanır ve o sahneyi tekrar tekrar izlerdim. Allison öldükten sonra Scott'un sevgilisi olan kızlardan nefret etmeye başlamıştım. Gerçi zaten sevmiyordum ya. Dizide sevdiğim iki kız vardı. Allison ve Lydia.

Güzel diziydi.

Derin bir nefes verdim. Burada böylece oturup, diziler izleyip, eğlenmeye çalışarak onu unutmaya çabalıyordum. Hafta içleri okul, hafta sonları dizi. Güzel hayat. Aslında cidden güzeldi. Hatta hayatım boyunca yatabilirdim de.

Onu özlemiştim, evet.

Ama o kadardı. Görmek yok, ağlamak yok, onun yüzünden acı çekmek yok.

Sedat ve sözleri. Haklıydı. Kesinlikle haklıydı.

Sedat için daha zor olmalıydı. Aslında ikimiz içinde zor olmalıydı. Aynı hisleri yaşıyorduk. Ben daha ağırını. Ben Sedat'a öyle birşey yapmazdım. Yapamazdım...

Sedat benim için değerliydi. Hemde çok değerliydi. O her zaman yanımdaydı. Her iyi günümde, her kötü gunümde... O beni bırakmazdı.

Bana dediğini hatırladım bir an ;

Aşkım bitse de seni bırakmam.

Umarım öyle olurdu.

Telefonum titremeye başlayınca diziyi durdurup telefona baktım. Sedat arıyordu.

Onay'a basıp telefonu kulağıma götürdüm.

"Efendim ?" diye mırıldandım. Sesim kısık çıkmıştı.

"Ayla ? İyi misin ?"

İyi miydim ? Her gün ayni gibiydim. Daha fazla acı çekmiyordum ama mutlu da olmuyordum.

"İyiyim.." diye mırıldandım. İyiyim'in arkasında bir ton hisler yaşıyordu...

"Yarın ben seni alıcam. Beraber gidicez okula" diyince kısa sürede cevap verdim.

"Olur, gideriz."

Görüşürüz demiş ve beni sevdiğini söyleyip kapatmıştı.

Aklıma onunla âlakalı bir ânı geldi...

Geçmiş :

"Hadi ama Ayla ! Bari bu çocuğu kabul et." diye isyan eden Ece'ye döndüm. Sedat korkum vardı. Yoksa niye kabul etmeyeyim ki...
"Ece saçmalama ya, Sedat o çocuğu öldürür. Dua et de duymamış olsun." dedim. Ece goz devirdi. "Aman ya bu Sedat'da kısmetini kapatıyor." diye mırıldandı. Öyleydi. Aslında sevgilisi yapmasını bilirdim ama Sedat ile uğraşacak hâlim yoktu.

"Herkese Ayla benim dediğimi hatırlıyorum. Ne bu cesaret ?" 

Sınıftan içeri Sedat girmişti kapıyı tekmeleye tekmeleye. Derin bir nefes verdim. Öğrenmiş olmalıydı.

Ece tekrar goz devirdi, "al işte."

Gözlerimi Sedat'a çevirdim. Gozlerimiz birleşti o anda. Kaşları çatık bir hâlde yanıma geldi. O anda Ece'nin yanımdan kalkması bir oldu. Sedat yanıma oturdu ve yuzüme baktı.

"Ayla sinir oluyorum..." dedi sesini alçak tutmaya çalışarak.

Yutkundum. Biliyordum.

Sessiz durdum, cevap vermedim.

"Beni sevsen şimdi, sevgili olsak kimse sana bakamaz. Sevgili değiliz diye bakıyor it herifler."

Gülümsedim. O zamanlar o hâlleri hiç hoşuma gitmiyordu ama sadece susuyordum. Şimdi ise aklıma geldikçe gülüyordum. Gerçi hâla öyleydi ya. Hoşuma gitmiyordu ama komiğime gidiyordu. Sedat, Denis konusunda sessiz kalmıştı. Ama biliyordum bir gün patlayacaktı. Şuan benim iyiliğim için sessiz kalıyordu. Biliyordum.

***

Sabah zorlukla kalkmış hazırlanıp evden çıkmıştım. Tabi Sedat'ın beni alacağını tamamen unutmuştum ve yolun yarında aklıma gelmiş ve ona kısa bir mesaj çekmiştim. Şimdi ise yine okuldaydım. Hep olduğum gibi. Ciddi anlamda okulu sevmiyordum. Derin bir nefes verdim. Emir saçımla oynayıp duruyordu, Ece yanımda uyuyor Tuna ise telefonla ilgileniyordu. Ne kadar sıkıcı bir gündü.

"Ayla ?"  Kafamı arka sıra çevirip Emir'e baktım.

"Efendim Emir ?" diye mırıldandım.

"O adamı bir gün öldüreceğim." Kimden bahsettiğini kısa sürede anlamıştım. Ses tonu oldukça ciddiydi. Ama ben bunu istemiyordum. Ben ölüm olsun istemiyordum. Ben kaybetmek istemiyordum. Ne Emir'i, ne de onu... Kaybetmek ? O senin bile değil ki Ayla. Doğru benim değil o. O sadece o işte. Yabancı. Artık öyle yani.

Kimi kandırıyorsun ?

"Emir cidden ben çok yoruldum. Acı çekmekten çok yoruldum. Bana böyle şeylerle gelme. Biliyorsun hâla unutmuş değilim." diye mırıldandım. Dolan gözlerimi geri gönderdim. Nasıl unutabilirdim ki ?

"Ama unutacak." diyerek konuşmaya dahil olan Sedat'a çevirdim gözlerimi.

"Değil mi ?" dedi ve gözlerini gözlerime sabitledi.

Usulca kafamı salladım birşey demeden. Diyemeden...

"Duydunuz mu lan !" diye bağırdı birden Sedat. Olduğum yerde sıçradım, korkmuştum. Sınıfa bağırmıştı birden bire.

"O benim lan benim ! Duydunuz mu ?! O adamı unutacak. O zaten hep benimdi.!" diye bağırmaya devam etmişti.

Yutkunamadım, ne olmuştu şimdi birden bire ? Neye sinirlenmişti ?

"Sedat sakin ol. Korkuyor." diyerek araya girmişti Emir.

Evet korkmuştum. Sedat gözlerini bana çevirdi. "Onu unutacak ve benim olacaksın değil mi Ayla ?" kendinde değil gibiydi.

Birşey diyemedim. Onu unutacak mıydım ? Bilmiyordum.

Hiç bilmiyordum.

Sedat ellerini saçlarından geçirdi sinirle. "Özürdilerim Ayla, özürdilerim.." dedi pişman olmuş sesi ile. Oturduğum yerden kalkıp Sedat'ın karşısına geçtim. Derin bir nefes verdim. Bu yapacağım hareket onu sevindirecekti. Kesinlikle. Çekingen bir tavırla ona sarılmayı denedim. Dudaklarında küçük bir tebessüm oluştu. Artık tam anlamıyla sarılıyorduk. Derin bir nefes verdim. Kokusu geldi o an burnuma. Nefes alıp verdim. Güzel kokuyordu.

Kulağına fısıldadım ;

"Senin için unutacağım Sedat. Deneyeğim..."

Bölüm kısa oldu özürdilerim :)

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın 💙