SEN HEP BENİMDİN

0.20

Şarkıyı açın lütfen, özenle seçilmiştir ❣

Vedalar zor derlerdi. Doğruymuş, insan alışınca veda etmek zor oluyor... Her saniye aklıma geliyor. Aklımdan çıkmıyor doğrusu... 1 haftadır odadan çıktığım yok. Hele ki son duyduğum şeyden sonra çıkmaya niyetli değilim... Mezara vermişler, değerlimi.

Mezara vermişler değerlimi...

Yine sızladı kalbim... engel olamıyorum. Önüne geçemiyorum kalbimin. Onu unutmak zorunda mıyım ? Okulda ki hâllerini unutmak zorunda mıyım ? Her gün bir kavgaya bulaşmasını... veya her tenefüs yanıma gelip beni görmesini... Gozlerim doluyor bu sefer. Anılar birer birer geçiyor gözümün önünden...

Bir daha sakın o çocukla konuşma Ayla !

Seni çok seviyorum Ayla !

Bana bir şans ver Ayla !

O çocuğu gebertirim Ayla !

Seni çok özledim Ayla !

Seni çok özlüyorum Sedat ! Seni çok özlüyorum... Yutkunamıyorum bir süre. Sanki bütün acılar boğazımda tıkınıp kalmış gibi... acı veriyor herşey. Bazen onun yanına gitme isteği geliyor...herşeyden çok onu istiyorum. Sonra Sedat geliyor aklıma. Böyle birşey den hoşlanmaz o. O benim iyiliğimi ister... ağlamamı istemez.

"Elimde değil ki Sedat... tutamıyorum kendimi ben. Seni çok özlüyorum"

Kapı tıklatılıyor o arada. 'Gir' diyorum kırgın sesim ile. Abim sokuyor kafasını aralık kapıdan. Daha sonra tümüyle içeri giriyor. Elinde küçük bir kağıt. Bana uzatıyor, yüzü asık. Suratına bakıyor 'ne bu' dercesine..

"Sedat sana yazmış. Evinde bulmuşlar" kalbim hızlanıyor birden. Gülümseyerek alıyorum hızla kağıdı. Abim çıkıp gidiyor, beni kağıt ile baş başa bırakıyor. Dudağımı yalıyorum, yutkunuyorum. Kağıdı açıyorum hızla. Açıp okuyorum yazıyı.

Merak etme merak etme kısa bir not sadece. Belki bulup okursun bir gün.
Sorsalar bana nasıl ölmek istersin diye. 'Son nefesimde ben senin, son nefesinde sen benim kollarımda' derdim. Beraber ölelim isterim, kimse geride kalmasın isterim. Acı çekmesin, özlemesin, ağlamasın. Beraber, kol kola, sarılalak ölelim Ayla. Gülüyorum şuan bunu yazarken. Eğer ki beraber hayata veda etmezsek. Ben ölürsem eğer çok acı çekeceğini hissediyorum nedensizce... beni sevdiğini içten içe biliyorum çünkü. Hissettiğim gibi olursa eğer gerçekten sakın üzüleyim deme. Kendine iyi bak güneşim,ayım, meleğim, yıldızım...

Zar zor okuyorum kağıdı. Sonlara doğru görüş açım bulanıklaşıyor. Kapatıp açıyorum gözlerimi. Göz yaşlarım kağıt ile buluşuyor. O ân Sedat'ın istediğini ben de istiyorum. Onunla ölmek istiyorum. Kimse geride kalmasın, acı çekmesin, özlemesin, ağlamasın istiyorum. Gözlerim tekrar kağıda kayıyor. Son yazdığı cümleye bakıyorum. Kendine iyi bak güneşim, ayım, meleğim, yıldızım...
Tebessüm ediyorum. 'Sen güneş gibi sıcacık, ay gibi parlak, melek kadar iyi ve bir yıldız kadar muhteşemsin' dediği zaman geliyor aklıma, son cümleyi okuyunca. Tekrar gülümsüyorum, acı versede iyi hissediyorum o an. Kağıdı saklayacağım kararlıyım. Ondan bana kalan herşeyi saklayacağım... onu da kalbimde saklayacağım.

Kapı çalınıyor ve tekrar abim giriyor içeriye. "Annemler geliyormuş" diyor. Kafamı eğiyorum, ne yeri ne zamanı... Bir yorum yapmadan susuyorum öylece. Abim gelip yanıma oturuyor. Yüzüne bakıyorum, gözleri doluyor o ân. Anlam veremiyorum...

"Be-ben" diye başlıyor ama devam edemiyorum. Kafasıni eğiyor, göz yaşları dökülüyor gözlerinden. Tekrar kaldırıyor kafasını. Göz yaşlarını saklama gereği duymadan...