Roommates with my crush

Deel 32

POV LEYLA

Door geklop op mijn deur open ik langzaam mijn ogen.
'Wie is daar?' Vraag ik geeuwend.
'Mase, duuh!' Ik rol mijn ogen en kijk op mijn gsm.
'Jezus, Mase! Het is half zes in de ochtend. Ooit van uitslapen gehoord?'

Zonder een goedkeuring opent hij mijn deur en loopt naar mijn bed. 'Happy birthday to you!' Zingt hij. Nog half slapend ga ik overeind zitten in mijn bed en staar hem ongelovig aan.

Hij heeft een reuzengrote taart in zijn handen waarop een grote foto van ons twee de bovenkant siert. De foto is genomen toen we naar een voetbalmatch gingen kijken. Het was die dag superplezant.
'Geen dieet vandaag.' Zegt hij nog voor ik kan protesteren.
'Alleen als ik het stukje van jou neus mag opeten.'

We zitten met z'n allen in de grote vergaderzaal van het hotel. Want straks heeft Kick-off een persconferentie voor ons nieuw album: 'Just us'

Alleen Levy is er nog niet.
'Waar blijft hij?' Vraagt Steve en hij blijft maar op zijn horloge kijken. 'Nog vijf minuten, hij zal zo wel komen.' Dat hoop ik dan toch.

Net voor het moment dat de pers toestroomt wordt er op de deur geklopt. Eindelijk, Levy is net op tijd. Maar als de deur opengaat zijn het niet de blauwe ogen van hem die ik tegenkom, maar de grijze van Remy. Licht teleurgesteld loop ik naar hem toe.

'Gelukkige verjaardag!' Lacht hij vrolijk en geeft me een korte knuffel. Ik duw mijn teleurstelling weg en zet een grote glimlach op. 'Oh, dank je.' En dan haalt hij vanachter zijn rug een rode roos.
'Da's lief.' Is het enige wat ik kan zeggen.

Hij krabt even in zijn nek en draait zich dan weer naar mij toe.
'Leyla' Bij het horen van mijn naam ontstaat er kippenvel over mijn hele lichaam.
'Wil je vanavond met me uit eten? Gewoon om je verjaardag te vieren. Maar als je niet wil...-'

Ik blok zijn zin af door mijn vinger op zijn lippen te leggen. 'Dat zou ik heel leuk vinden.' We kijken elkaar even aan en bijna verdwaal ik in zijn grijze kijkers.

Maar dan komt mijn jongen binnen. 'Sorry, ik had mij verslapen!' Stormt hij binnen. Remy zet snel een paar stappen achteruit. 'Tot vanavond dan?' Ik knik enkel en met een knipoog verlaat hij de vergaderzaal.

Levy kijkt me wantrouwend aan, maar ik kijk snel weg. En dan stormt de pers binnen.

'Leyla, ben je zeker? Ik bedoel wat gaat Levy zeggen?' Hij rits de rits van mijn jurk toe en laat zijn handen over de stof glijden. Ik zucht.
'Ik weet het niet Mase. Levy heeft me heel de dag genegeerd en hij is gewoon mijn verjaardag vergeten! Ik heb het recht om iets leuks te doen, toch?'

'Ja, denk ik. Geen dingen doen die ik niet zou doen.' Ik grinnik even.
'Voor Sophie deed jij op een afspraakje letterlijk alles, dus don't worry.'
Ik spring in mijn hakken en geef Mase nog een kusje op zijn wang voor ik vertrek.

Beneden aan de traphal staat Remy strak in pak. En als ik eerlijk ben, hij ziet er echt knap uit. Hij staat er met een grote lach op zijn gezicht.
'Je ziet er mooi uit.' Complimeert hij me. 'Jij ook' fluister ik terug.

We klinken met onze champagne en de glazen rinkelen. 'Dus.' Begint hij.
'Dus' Herhaal ik plagend.

'Heb je al iemand?' Ik knik.
'Jep. Jij?' Hij schud zijn hoofd. 'Een vaste relatie is niks voor mij. Ik ben een vrije vogel.'
'Das het handige, ja.' En dan voel ik een knoop in mijn maag. Misschien ben ik ook beter een vrije vogel...

Ik duw het gevoel weg, en neem nog een slokje van mijn champagne. Waar ik al teveel van op heb, want alles begint al te duizelen.

Na het dinertje (wat Remy betaald heeft, hij stond erop), staan we weer in de traphal, waar alles deze avond begonnen is.
'Hopelijk is je verjaardag geslaagd?' Ik knik.
'Heel geslaagd.'

Remy kijkt met zijn grijze ogen in die van mij en neemt mijn handen vast. Hij komt dichterbij en nog voor ik het besef drukt hij zachtjes, maar hongerig zijn lippen op die van mij.

Maar dit voelt niet goed. Helemaal niet goed. Ik ga achteruit en duw Remy van me af. 'Remy, dit is niet oké. Dit voelt niet juist, en ik ben met Levy. Dit kan ik niet maken!'
Hij neemt mijn hand weer vast en zegt; 'Leyla, doe niet zo preuts! Een vrije vogel zijn is toch veel leuker, hé "poes"?' Ik walg ervan dat hij me "poes" noemt. Zo ken ik Remy niet, voor die paar dagen dat ik hem nog maar ken.

Wanneer hij zich weer voorover buigt, draai ik mijn hoofd zodat hij me een kus op mijn wang geeft. 'Remy, het spijt me maar ik zie Levy veel te graag om hem dit aan te doen.'
En dan maak ik aanstalten om weg te gaan. Maar als ik me omdraai zie ik mijn vriendje staan. Levy.

'Als je mij zo graag ziet, waarom deed je dat dan?' Zijn blik staat droef, pijnlijk zelfs.
Hij staat ik een zwart pak, met een bos bloemen en een klein doosje in zijn handen.

Mijn hart breekt. In honderd kleine stukjes. 'Levy, wacht. Ik kan het uitleggen.'
Hij schud zijn hoofd en laat de bloemen zakken.

'Laat het Ley, ik heb alles gezien.' Tranen wellen op in mijn ogen. Het doet me pijn om hem zo breekbaar te zien. Ook bij hem rolt er een traan over zijn wang. Maar hij blijft me strak aankijken.

'Levy, laat me uitpraten. Ik zie u graag, niet Remy! Alstublieft, je moet me geloven.' En wanhopig blijf ik voor hem staan en neem zijn hand vast. Tranen stromen over mijn wangen, gevolgd door nog eentje, en nog één, en ze blijven maar komen.

Gebroken kijkt hij me aan, voor zover ik alles kan zien door mijn tranen. Hij rukt zijn arm los en duwt de bloemen in mijn handen. Bloemblaadjes vallen op grond.

'Veel plezier nog'
Sist hij. En dan beent hij weg, de duisternis in. Mij alleen latend.

OH NEE! Drama is back!

Vinden jullie dat Levy zijn reactie terrecht was, en moet Leyla nog een kans verdienen?

Vergeet niet te -Vote
                        -Comment
                          -Follow

Xoxo Sil❤️