Roommates with my crush

Deel 18

POV LEYLA

Ik lig op bed met mijn laptop op mijn schoot. Naar de film te kijken waar ik altijd met Mase naar keek: "The kissing booth".

Ik mis Mase verschrikkelijk. En het is mijn eigen fout. Ik wou hem niet vergeven, na de honderden verontschuldigingen die ik kreeg. Hij had elke dag een briefje onder mijn deur geschoven met een lief tekstje op, zoals:

Je moet weten dat het me heel erg spijt, hopelijk is het niet onze vriendschap die eronder lijdt.

Of

Je zag er mooi uit vandaag, wat heb ik toch geluk met zo een vriendin als jou.

Maar ik heb nooit op die briefjes geantwoord. Ik had geprobeerd om Mase te vervangen door Levy, Alex of Sophie, maar het voelde niet hetzelfde. Misschien ben ik wel lang genoeg boos geweest.

Ik weet het nu: ik kan niet zonder mijn beste vriend. Hij is gewoon niet vervangbaar. Ik zou me moeten verontschuldigen in plaats van hem omdat ik zo een arrogante trut ben geweest. Maar hoe?

Ik probeer me weer richtten op de film en dan schiet het me te binnen. We hadden vroeger de regels overgenomen van de film en toen we boos waren kochten we een ijsje voor elkaar. Het werkte elke keer, hoe erg onze  kinderruzies ook waren.
Dat was het!

Ik spring van mijn bed af en laat mijn laptop bijna vallen op de koude vloer. Ik sprint richting mijn bureau om een briefje te schrijven, iets wat hij al weken deed en nu is het eindelijk mijn beurt.

Kom voor het appartementsblok op het bankje zitten. Binnen 10min.

Ik vouw het stuk papier een paar keer en loop mijn kamerdeur uit.
Ik weet dat hij op zijn kamer zit dus sluip ik er zachtjes naartoe en schuif het papiertje onder zijn deur. Ik klop nog even aan en loop dan als een gek naar de hal om mijn schoenen aan te krijgen.

Na de velen trappen te zijn af gelopen en bijna 7 keer te zijn gevallen sta ik eindelijk beneden en ik heb het geluk dat er achter de hoek elke dag een ijskar staat.

Ik haast me naar het bankje in het park, in de hoop dat Mase er zit. Gelukkig zat hij er, en dat toverde een lach op mijn gezicht. Ik haal nog even adem en loop dan zelfverzekerd naar hem toe. Als hij mij in de gaten krijgt, gaat hij rechtop staan en staart mij emotieloos aan.

Ik versnel mijn pas naar hem en stop een paar centimeters van hem vandaan. Alleen het ijsje zit tussen ons in en ik kijk hem hoopvol aan.

'Mase, het spijt me zo. Ik heb me veel te egoïstisch gedragen en ik sorry dat ik zo een bitch was om je niet te vergeven. En ik hoop dat we beste vrienden blijven. En geef snel antwoord anders smelt je ijs.' Ratel ik in één stuk door.

Nu dat ik het gezegd heb voelt het alsof er een hele last van mijn schouders af valt. Het is een hele opluchting en ik vraag me af waarom ik hier niet sneller aan dacht.

Ik staar naar de grond die bezaait is met smerige kauwgoms, die toch ineens heel interessant geworden zijn.

'Ley' Ik kijk op in Mase zijn bruine ogen die glinsteren.
Hij legt zijn hand op mijn wang en blijft me aankijken.

'Ik ben echt niet boos op je. Je had het volledige recht om boos te zijn, ik ben blij dat je terug bent. En geef dat ijsje, ik heb honger.'
Ik lach even en overhandig hem zijn ijsje dat ondertussen al half gesmolten is. 'Ik zei toch dat het ijsje ging smelten.'
Beiden kijken we naar het ijsje, dat ik nu geen ijs meer kan noemen en samen barstten we in lachen uit
en  Mase gooit het hoorntje met wat er nog van overblijft in de vuilbak.

Mase opent zijn armen en ik kruip dicht tegen hem aan. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkast die een vertrouwde warmte afgeeft, een warmte die ik ongelofelijk gemist heb. Ik hoor zijn hart regelmatig kloppen, en na er zo een tijd te hebben gestaan maak ik me voorzichtig los.

'Ik heb mijn beste vriend gemist, weet je dat?' Fluister ik zachtjes wanneer zijn voorhoofd tegen die van mij rust.

'En ken ik die? Want anders heb ik concurrentie.'
Ik giechel even. En geef hem een plagende tik tegen zijn hoofd.

'Kom, we gaan een nieuw ijsje halen.'
Ik knik instemmend en hij legt zijn arm om me heen.

Ik heb hem gemist. Zijn aanwezigheid en zijn onnozele humor. Voor de eerste keer in weken voel ik me niet meer slecht, voor de eerste keer in weken tuimelen er geen honderden vragen in mijn hoofd wat juist of wat verkeerd was.

Wanneer we in de rij staan van de ijskar, die intussen enorm gegroeid is, wilt Mase zijn mond opendoen, maar sluit hem weer.

'Wat is er?'
Hij schudt snel zijn hoofd.
'Niks Ley, laat maar. We hebben het net bijgelegd en ik wil niet dat je nu weer allemaal dingen aan je hoofd hebt.' In mijn hoofd lach ik even om zijn lieve opmerking.

'Nee, het is oké, vertel.'
Ik zie hem even naar adem happen voor hij zijn verhaal begint.

'Wel die avond op het feest dat ik je heb lastiggevallen, nog een sorry daarvoor, echt.
Heb ik het gedaan met Sophie. En ik weet dat je ertegen was maar zij wou het ook. En nu doet ze afstandelijk en ik weet niet wat ik moet doen.'

Na het in één adem te vertellen hijgt hij lichtjes. Ik knik begrijpelijk en kijk hem medelevend aan.

'Sorry dat ik je hier nu zo mee opzadel.'
Ik haal mijn schouders even op. En lach dan even.

'Da's niks. Ik leef voor deze shit.'