Roommates with my crush

Deel 33

POV LEVY

Met mijn muziek op de hoogste stand lig ik op mijn bed. Emotieloos. Op. Gewoon het idee alleen al dat Leyla heeft gekust met die Remy. Vlak voor mijn neus.

Ik probeer me te focussen op de luide muziek die speelt, maar elke keer als ik mijn ogen sluit zie ik het beeld van Ley en Remy voor me. Ik kan het gewoon niet vergeten.

Ik dacht dat ik iets betekende voor Leyla. Dat iemand eindelijk van me zou houden omwille van wie ik ben en niet omwille van mijn reputatie. Maar blijkbaar heb ik mij diep vergist. Mijn ogen zijn rood en opgezwollen van het huilen, maar nu komt er geen traan meer uit. Ze zijn op.

Leyla heeft me nog geprobeerd te kalmeren en me te overtuigen dat ze niks voor Remy voelt, maar ik weet niet of ik haar wel kan geloven. Ik wou haar uitnodigen voor een etentje voor haar verjaardag, en als cadeau had ik maanden gespaard voor de perfecte ring met een mooi kristal in. Maar ik heb hem opgeborgen. Ik heb hem niet meer nodig.

We zijn nu al vier dagen verder, en vandaag lijkt ze me eindelijk met rust te laten. Ik heb gewoon tijd voor mezelf nodig. Zij had maar niet moeten zoenen met een simpele gast. Ik ben toch veel beter? Oké, het is nu niet het moment voor mijn ego.

'Levy doe open! We hebben over twee uur een optreden.' Ik schiet uit mijn gedachten en strompel met tegenzin naar mijn kamerdeur. Als ik de deur open, staat Alex voor me. Die heb ik de laatste dagen ook weinig gezien.

'Wow! Jij ziet er slecht uit.' Ik rol mijn ogen. 'Thanks man, die peptalk had ik absoluut nodig.' Hoor mijn sarcasme. Ik ga terug liggen op mijn bed en staar naar het plafond. Alex komt naast me zitten en zo zitten we een tijdje in een doodse stilte.

'Leyla heeft me verteld wat er gebeurt is. Ga met haar praten, man.' Ik snuif sarcastisch. Alweer. Alex was er niet bij, hij weet niet hoeveel pijn dit doet. 'Waarom zou ik praten? Ik heb het zelf gezien. Ik ben er klaar mee, klaar met Leyla.' Mijn woorden komen overtuigender over dan ik zelf zou willen, want ik weet dat ik niet zonder mijn meisje kan. Correctie: ze was mijn meisje. Was. Verleden tijd.

'Levy, je kan niet zonder Leyla. Ik heb je de laatste maanden nog nooit zo gelukkig gezien. Ga je dat allemaal weggooien omdat Ley een stomme fout heeft gemaakt? Levy luister naar me, je gaat een grote fout begaan. Kom we vertrekken met de limo. Maak u klaar, binnen tien minuten vertrekken we.' En zonder nog om te kijken verlaat hij de kamer. Misschien heeft hij wel gelijk. Traag kruip ik naar mijn kast om mezelf te verlossen uit de lelijkste joggingsbroek die ik heb meegenomen naar Amsterdam.

Ik zit in de kantine van de concertzaal samen met Mase. Ik heb een groot broodje Mexicano voor me liggen, maar ik krijg er geen hap van door mijn keel.

'Andere dingen aan je hoofd dan het concert?' Ik knik en blijf kijken naar mijn broodje, in de hoop dat het pootjes krijgt en gaat lopen.

'Leyla bedoelde het niet zo. Ik heb haar 's avonds nog gezien en ze was nogal aangeschoten. Ze wist niet wat ze deed.' Voor de eerste keer in een kwartier kijk ik Mase aan. 'Ze zag er toch nuchter uit.' Antwoord ik luchtig. Hij rolt met zijn ogen en gaat rechtstaan. 'Met jou valt niet te praten.' En dan loopt hij weg. En ik blijf alleen achter met mijn date "mevrouw Mexicano".

'Nog zeven minuten voor jullie op moeten' Wordt er geroepen door de backstage. Ik word door één van de schmink-vrouwen begeleid naar de loge om mij nog af te poederen tegen het glimmen. En daar zit nu de persoon die ik al vier dagen probeer te ontwijken. Ik zucht en ga ik de grote stoel zitten waar twee vrouwen aan me beginnen te werken.

'Levy, voor de zoveelste keer, het spijt me oprecht.' Ik kijk haar  via de spiegel aan en het doet me pijn Leyla daar zo breekbaar te zien zitten.
'Je hebt me gekwetst. En ik weet niet of ik je nog wel kan vergeven.' De mevrouw die me heeft afgepoederd doet teken dat ze klaar is en verlaat de loge, terwijl ik vastgeplakt zit aan mijn stoel. Misschien is dit het moment om met haar te praten, dan voel ik me beter tijdens de show. Misschien.

'Levy alstublieft. Dit is nooit mijn bedoeling geweest. Ik zie u graag, en dat weet je!' Het laatste komt hees uit haar mond en ik hoor dat ze elk moment kan gaan huilen. 'Maak het me niet moeilijker dan het is. Ik kan je niet zomaar vergeven, Leyla. Je hebt me pijn gedaan.'

Een traan rolt geluidloos over haar wang, gevolgd door nog meer tranen. Ze draait zich om en ik zie haar rug schokken. Het is ontzettend moeilijk om haar niet te troosten, want dit doet iets met me. Dit is toch het bewijs dat ze me graag ziet? De schmink-en haartooimeisjes lopen op haar af en proberen haar te kalmeren met zinnen als: 'Niet wenen, je schmink loopt uit.' of 'Kindje, kalmeer. Komt wel goed.'

'Nog 2 minuten!' Schalt er door de backstage. En zonder nog iets te zeggen loop ik door naar de coulissen. Tot zover mijn verhelderend gesprek.

Het publiek barst in applaudisseren uit en Leyla zwaait blij naar al de mensen. 'Tot de volgende keer!' Het kleine breekbare meisje van voor de show heeft ze in haar broekzak gestoken, en komt pas terug als het doek dicht zal klappen. Leyla is nu eenmaal ook een actrice, en die skills kon ze nu wel goed gebruiken. En ik heb gelijk. Vanaf het licht op het podium is gedoofd en het doek valt, draait ze zich emotieloos om en loopt zonder iemand nog een blik te gunnen naar haar kleedkamer.

Ik word uit mijn gedachten gewekt door Alex die me een elleboogstootje geeft. 'Ging goed hé!' Overtuigend springt hij op en neer waarna hij zijn "oortje" uit zijn oor haalt. Ik mompel een soort "ja" en wil dan ook het podium aflopen tot Mase me tegenhoud. 'Weet je wat jij nodig hebt? Een avond weg van hier, weg van Leyla. Wij gaan vanavond met z'n twee naar de club, om even alles te vergeten.' Misschien is dat wel een goed idee. Mase steekt zijn hand naar me uit die ik vastpak. 'Vanavond gaan we uit.'

En als ik rond drie uur 's nachts in het hotel aankom heb ik spijt dat ik ben meegegaan. Mijn hoofd draait en ik kan niet meer helder denken. Mase ben ik in de club kwijtgeraakt. Wat boeit het ook, hij geraakt wel thuis. Ik loop langs de balie waar mijn beste vriend/vijand staat. Zonder na te denken (wat logisch is omdat ik veel teveel gedronken heb) loop ik op Remy af. 'Levy nog zo laat op stap?' Wat een eikel. Ik negeer zijn vraag en sleur hem over het bureau, sla hem ertegen met zijn hoofd en laat hem neervallen. Hij kreunt van de pijn, maar ik laat hem liggen.
Een vredig gevoel omarmd me en ik probeer stapsgewijs de berg trappen te beklimmen omdat ik de lift niet onmiddellijk vond. Wat met dubbel zicht niet handig is moet je weten.

Ik klop op de juiste deur en Leyla opent hem. Ze heeft een jogging aan en een losse knot in haar haren en ik duw haar naar binnen. Ook al ben ik niet bij mijn positieven, ik moet Leyla bij me hebben. Hier en nu.
Ik trek haar mee naar haar slaapkamerdeur waar ik haar tegen duw. En dan kus ik haar, want dit is het gene dat ik al een paar dagen heb moeten missen. Maar na een aantal seconden duwt Leyla me weg.

'Leyla ik wil je. Nu!' Ze schud haar hoofd. 'Je bent dronken, zo wil ik je niet.' Ze duwt me zachtjes van haar af en loopt haar slaapkamer in, gevolgd door dat ze de deur hard voor mijn gezicht toe knalt.

Ik zak door mijn benen, leunend tegen de muur. Het analyseren van wat er net gebeurt is, kan ik niet meer. Ik ben niet meer in staat om nog helder te kunnen denken over de situatie. Ik laat mijn hoofd hangen en sla kwaad op de grond. 'Verdomme!'

Ik ben geen goede vriend. Ik ben niets.

En met die gedachten val ik in slaap, tegen de deur van mijn (ex)meisje...

Sorry! Zelf vind ik dit niet zo'n best stukje. Laat weten in de comments!
Wat denken jullie dat er gaat gebeuren tussen Leyla en Levy?
-follow
-vote
-comment

Xoxo Sil❤️