Roommates with my crush

Deel 39

POV LEYLA

'Wat?! Ley we zijn een band!' Roept Levy naar me.
Ja, laat ook maar. Het vertellen was dus geen goed idee.

Het enige wat ik doe is knikken. Mase gaat rechtstaan en tilt mijn hoofd omhoog.

'Als jij solo wilt gaan, moet je dat doen. Dat is een enorme kans voor jou.' Ik glimlach enkel.
'Mase, dat kan ze toch niet doen! Dan laat ze ons gewoon vallen. Na een fucking jaar waarin we vanalles hebben doorstaan!'

'Als zij die kans krijgt, moet ze die nemen!' Schreeuwt Mase terug.

'En wij dan?' Levy geeft Mase een kleine duw.
'Denk niet altijd aan jezelf gast, dit is haar kans!'

'Zwijg! Allebei.' Ik draai me in een ruk om en Sophie staat daar met een grote, bruine koffer ik haar hand. Ze zet die neer en blijft even naar ons drieën kijken.

'Is dat hoe de band nu gaat splitten? Door een ruzie? Dan is dat jullie domste zet in jullie carrière. En als jullie willen verder willen ruziën, doe maar, maar dan vertrek ik weer. '

Ik loop naar Soof toe en hou haar tegen. Ik leun op haar schouder. 'Ze heeft gelijk, daarbij heb ik nog niets beslist.' Probeer ik mij te verdedigen.

Levy rolt zijn ogen en maakt aanstalte om weg te lopen maar dan praat ik verder.
'Nu we toch bezig zijn, we hebben nog een probleem.'

Levy draait zich weet om en slaat zijn armen over elkaar.
'Nog één?'
Mase komt dichterbij staan en doet hetzelfde. Ik schraap mijn keel: 'Steve trekt zich terug als manager na Londen. We hebben niets meer...'

'Wat? Dat kan hij toch niet maken?!' Mase balt zijn vuist en slaat tegen de muur aan.

'Mase, kalmeer. We vinden wel een oplossing.' Ik neem zijn gespierde arm vast maar hij slaat mijn hand weg.
'We zijn alles kwijt, Ley. Maar dan ook echt alles.' En boos loopt hij naar zijn kamer.

Ik wil achter hem aan lopen, maar Levy houd me tegen.
'Laat hem maar even. Kom.' Hij trekt me mee en Sophie blijft alleen in de woonkamer staan.
'Ik ga wel naar de frituur. Maak je maar geen zorgen over mij!' Roept ze nog sarcastisch, maar ik reageer er niet meer op.
We zitten in de shit, en echt diep.

Ik speel de toonladder op Levy zijn keyboard en nog een omgekeerd. Ik kan je één ding zeggen, het is een sombere dag in het leven van Kick-Off.

'Ley' Begint Levy. Ik stop met spelen, maar blijf staren naar zijn partituren.
'Ley, het spijt me. Mase had gelijk.' Ik draai me langzaam om en kijk in zijn blauwe ogen.

'Als je op tour kan, moet je dat doen. Maar ik wil je niet kwijt. Ik bedoel; we zijn 24/7 samen, je kan me nu toch niet alleen achterlaten terwijl jij doodleuk naar New York gaat?' Ik haal mijn schouders op. Ik weet het niet, ik weet het echt niet.
Toen ze het me zeiden, was ik enthousiast. Maar nu weet ik niet wat ik moet zijn of wat ik überhaupt moet voelen.

'Ik wil graag solo, Levy.' Voorzichtig kijk ik hem aan, en tot mijn verbazing knikt hij begrijpend.
'Maar?'
'Maar, ik kan jou en Mase niet missen. We zitten nu al meer dan een jaar heel de tijd bij elkaar, en dat wil ik ook zo houden.'

Ik sta op van de pianokruk en loop door de kamer. Mijn hoofd is leeg, geen enkel idee duikt er in op.

Plots voel ik twee sterke, vertrouwde armen rond mijn middel. Ik kijk naar achter en in één simpele beweging draait Levy me naar hem om.

'Ik weet niet wat ik moet doen.' Zeur ik. Maar hij grijnst. Zijn witte tanden zien witter dan ooit, en ik ben degene die zijn witte tanden al een jaar met geen ander meisje hoef te delen.