Roommates with my crush

Deel 37

POV LEYLA

Zaterdagavond. Vanavond staat Kick-Off in Londen.

Ik krijg van een kleedster een stapeltje kleren in mijn handen gedrukt en iedereen loopt hier chaotisch door elkaar. Ik krijg er enorme stress van en spurt dan ook richting mijn kleedkamer.

Ik loop mijn loge in en kleed me om. Het is een zwart (nep)leren setje: Een zwarte, leren croptop met een passend zwart leren rokje, met zwarte laarsjes eronder.

Ik bekijk mezelf in de spiegel, en eerlijk? Zo lelijk is dit nog niet.
Achter me hoor ik gefluit en snel draai ik me geschrokken om. Levy, Mase en Alex komen de loge met veel lawaai binnen.

'Ley, hoe freaking mooi zie je eruit?' Alex klapt enthousiast in zijn handen en Mase fluit op zijn vingers.
'En ze is van mij.' Grijnst Levy. Hij slaat zijn armen rond mijn heupen en geeft me een kus. Wanneer hij opkijkt lacht hij. Damn, hij is zo schattig als hij lacht.

'We gaan knallen!' Mase slaat zijn armen rond Alex en mij, en ik doe hetzelfde bij hem en Levy. Zodat we met z'n vier in een kring staan.

'Wie!' Riep Levy luid.
'Kick-Off!' Roepen we terug.
'Wie?'
'Kick-Off!'

Wij zijn er klaar voor.
100%

'Five minutes!' Roept een Britse stem in de coulissen.
Even komt de brief terug in mijn gedachten.
'Leyla? Alles oké?' Achter me staan Steve en Levy.
Ik knik, maar voel me hier niet helemaal goed bij.
'Waar denk je aan?' Vraagt Levy lief.

'De brief van Jackson.' Is het enige wat ik zeg. Steve legt zijn hand op mijn rug. 'Little Leyla, alles komt goed. Ze laten hem er niet in. Vertrouw me.' En dan loopt hij weg.

Ik blijf maar voor me uit kijken en Levy neemt me in een knuffel. 'Ik ben bang.' Fluister ik.

'Snap ik, maar alles komt goed.' Zijn sterke armen voelen vertrouwd. Hij heeft gelijk, ik maak me vast druk voor niks. Dat hoop ik dan toch...

Zelfverzekerd loop ik het podium op. Heel de zaal gilt en ik zie een paar spandoeken.
'Hello, London! Are you ready?' Roep ik en ik zwaai naar de zaal die helemaal gek wordt.

Alex telt af en de muziek begint te spelen. Oké, Leyla. Gedachten even op nul.

Ik begin met zingen en alles gaat geweldig. We amuseren ons en het publiek duidelijk ook, ze gaan allemaal los.
Mase maakt een amazing gitaarsolo en mijn stem schiet geen één keer de hoogte in.

We komen aan bij het voorlaatste nummer en snel kijk ik in de coulissen waar Steve altijd staat. Maar deze keer staat die er niet.

Maar er staat wel iemand die ik niet wou zien.

Jackson

In zijn ene hand heeft hij een pistool vast, ik zijn andere hand een afstandsbediening.
Ik wist dat dit zou gebeuren.

'Maar geen probleem, jullie gaan de zaal "plat spelen". Die zekerheid krijg je van mij.'

Nu pas snap ik waarom hij die brief stuurde, een waarschuwing.
'Ley, je moet beginnen zingen.' Fluistert Mase die nu met zijn gitaar naast me staat.
Ik kijk naar Levy en Alex die het nummer proberen te rekken en ook zij kijken me vreemd aan.

Ik kijk weer de coulissen in, maar deze keer staat Jackson daar niet meer. En dat is het moment dat ik in paniek schiet. Weet ik zeker dat ik niet droom? Of eerder een nachtmerrie heb?
'Mase, Jackson stond dernet in de coulissen.' Fluister ik terug.
Zijn ogen vergrootten, maar hij zegt niets.