ASĪ GELĪN (Wattys 2023)

~25 ~

( Yazım hataları için üzgünüm. Keyifli okumalar. Yazma konusunda iyi değilim biliyorum ama emek veriyorum. Karşılığını alamıyorum...)

Mehmet:

Güneş ışıkları, karanlığın işlediği suçu örtme payını üstlenmiş ve bu yaptığının onuruyla böbürlenerek doğmuştu sabaha. Ben içtiğim sigara dumanına bırakmıştım tüm iyiliklerimi. Yüktü benim için içimde yaşayan masum çocuk bu yüzden yavaş yavaş öldürüyordum onu kötülüğümle. Yetişemiyordum hayata, çeşmeden akıp giden su gibi zamanım hızlı akıyordu. İki işin yükü ağırdı. Ve o yükün altında gittikçe yok oluyordum. Ormanda eli ağaca bağlanmış kurban gibiydim. Yalvarış hıçkırığı beni yokluğa sürecekti ve ardımdaki savunmasız kalpler benimle birlikte yok olacaktı...

Dosyaların içinde kaybolmuştum. Tüm illerdeki şirketlerin kalbi burasıydı. Küçük bir sorun bile olsa buradan çözülüyordu. Haluk Amca bu işleri başarılı şekilde yürütüyordu. Ben tecrübesizdim. Yine de elimden gelenin fazlasını yapıyordum. Çalışanları onu çok sevdiği için bana sitem etmeden yardımcı oluyor ve hepsi işlerinde başarılıydılar. Bu sayede belki de başarabiliyordum. Yalancı öksürükle önümdeki dosya yığını kenara çekip gelene baktım. "Kapı icat edilmedi mi küçük hanım? " diye söyledim Ebral'e.

" Kafandaki düşünceler bir çığ kadar büyük ve sen o çığın altında kalmaktan korktuğun için kendini işe veriyorsun ama yanlış yapıyorsun. Düşüncelerinden kurtulmak için kaçtığın bu yolda da aynı şekilde tehlikedesin. Dün dedim. Kendini önemse. Ne yemek yiyor ne de düzgün uyuyorsun. Buna daha fazla vücudun kaldıramaz. " dedi ve onun konuşmasını bölen kapı olmuştu. Nazikçe, "Gel" dedim. İçeri giren kişiyi Ebral tanıttı. Benim için sekreter bulan Ebral, kesin emirle bana yardımcı olmasını istiyordu. Ben öğrenme işi hariç yardım almamaya çalışıyordum çünkü onlarında işleri yoğundu. İtiraz hakkım yoktu emir büyük yerdendi. Küçük Hanım, beni işlerimin başından kaldırıp yemeğe götürdü...

Bugünün özel bir anı mı vardı bilmiyordum. Küçük Hanım kıyafetleriyle değil yüzündeki masumluğuyla her gün güzeldi. Bugün ayrı özenmiş gibiydi. Ruhu gibi bedenide yaralıydı. Babasının ölümüyle var olan kiloları da gitmişti. Ben yiyip kilo alamıyordum. İnatçı keçi yemiyordu ve sağlığını düşünmüyordu. Yol boyunca sessiz kalmıştık ikimizde. Beni nereye götürdüğünü merak etsemde sormamıştım.

Ahşaptan yapılı bina, eski olmasına rağmen çok güzeldi. Eski binanın üstündeki tabelada "CANA'NIM" yazıyordu. Dışardan mutlu gibi görünen Ebral' in gözleri kan ağlıyordu. Üzgündü ve o bunu belli etmemeye çalışıyordu. Küçük elleriyle elimi tuttu sanki bana tutunmuş gibiydi. Aldığı nefes ile toparlanıp beraber içeri girdik. İçerisi; sade olan ahşap rengi masalarla donatılmıştı. Renk katan aksesuarla birlikte, duvarları çiçek desenleriyle kaplıydı. Kafenin tam karşısında bulunan duvarı, çiftler için ayırmıştılar. Şömineden gelen sesler, evdeymişsin gibi hava katıyordu ve bu huzur vericiydi. Romantik müziğin sesi insanı rahatsız etmeyecek seviyedeydi. Buraya neden gelmiştik?

Ebral, duvar kısmındaki fotoğrafların yanına geçince bende onu takip ettim. Fotoğraflara baktığımda dikkatimi çeken, anne ve babasının beraber çekildikleri fotoğraf olmuştu. Onlara ait aşkla dolu fotoğraflar vardı. Ben durumu geçte olsa anlamıştım. Bugün Ebral' in doğum günü ve Ebral' in annesinin öldüğü gündü...

Ebral:

Genelde bebeklerin ilk kelimeleri baba olur, ben anne demiştim. Sanki onu bu dünyadan kopardığımı hissetmiş gibi. Ben büyüyüp aklım erdiği yaşımda onu aradım evin her yerinde. Hiçbir fotoğraf yoktu. Ben annemin kokusunu, yüzünü, gülüşünü, bana hitabı... Birçok şeyi bilmeden büyüdüm. Benim cezamdı. Çünkü ben yaşıyordum. Babamla aramızın iyi olduğu dönemde gelmiştik. Ben babama çoğu kez kızdım ama hiç nefret etmedim taki annemin fotoğrafını görene kadar çünkü beni mahrum bırakmıştı. Annemi ilk gördüğümde çok heyecanlanmıştım. Hayalimdeki gibi çok güzeldi. Gözleri parlıyordu. Çok mutluydu. Artık hayali bir surete sarılmayacaktım. Annem ölmüş olsada sanki yeni dünyaya gelmiş ve onu hissettiğim ilk an gibiydi.