Toxic Lips | The Marauders

Chapter 62

Madeline pov

Een paar weken terug dacht ik dat het wel goed zou komen met mijn ouders. Of nou ja, ik had het gehoopt diep in mijn hart. Ik zal je mijn moeders woorden via een brief even precies herhalen.

Liefste Madeline,

Het spijt me, te moeten vertellen dat Benjamin en ik uit mekaar zijn. Ik woon nu al 3 weken bij Dorothy, je oma. Ook al gaat dat niet lang meer duren. Over een aantal dagen trek ik in bij Jonathan Green. Ik ken hem al jaren, hij heeft een zoon. En is zorgzaam, lief, om het zo te zeggen een geweldige gentleman. Maar goed, daar naast de reden dat je vader en ik uit elkaar zijn is dat hij is vreemd gegaan. Jaren geleden, dat wel, maar de waarheid kwam eind van de kerstvakantie naar boven. Het blijkt dus, dat in ons laatste jaar op Hogwarts. Benjamin en een van mijn vrienden hebben een avond samen doorgebracht, met ongelukkige gevolgen. Voor haar familie, en de mijne. Het werd een tweeling, een die van de man van mijn ex-beste vriendin, en de andere van Benjamin. Ze hebben gewacht tot dat ze kwamen, en toen dat zo ver was. Nou ja hebben ze het ene kind bij ons op de stoep gegooid. Gelukkig voor Benjamin was ik toen die week niet thuis. Hij heeft het kind in een tehuis gegooid in Amerika. Mag god weten wat het mormel nu doet. Net zoals Benjamin. Maar goed, ik hoop dat je mijn haat voor die man nu begrijpt, en dat verder alles duidelijk is.

En voordat ik deze brief beëindig wil ik nog zeggen.. Dat het me spijt van de jaren dat ik zo afschuwelijk ben geweest tegen je over, nou je weet wel. Ik had moeten in zien dat je nog jong was en er niks aan kon doen. Het was mijn taak om de pijn te overheersen en in te zien wat dit met jou deed. Voor de volgende vakantie, ben je welkom bij Jonathan, Vince en mij.

Laat ik eerst beginnen met het feit dat door dit,..- ongelukje, mijn moeder haar problemen met mij is vergeten. Dat is fijn maar het doet me pijn dat hun relatie zo berg af waarts is gegaan. Maar kan ik mezelf de schuld geven? Nee, het was tijdens hun schooljaren gebeurt. Hoe kon dat mijn fout zijn? Maar toch voelt het alsof het mijn fout is. Dat ik niet gewild was. Was ik het probleem? Ook vraag ik me af waarom hij niet van mijn moeder hield. Maar wie ben ik om dat te vragen, ik heb haar jaren lang gehaat.

En voordat ik verder ga. Uhm, Jonathan Green? En Vince, als in Vince Green? Daar heb ik dus geen woorden voor. Dat betekent dat ik hem in de vakanties ga zien, en..- omg. Als ze gaan trouwen heb ik het gedaan met mijn stiefbroer. Deze brief..- is apart. Het haalt me de woorden uit mijn mond.

*

Als ik de grote zaal binnen loop kijk ik even rond de Gryffindor tafel als ik de jongens zie. Dat is ook het geval. Rustig loop ik naar ze toe en als ze me zien valt hun gesprek stil. Argwanend kijk ik ze aan als ik ga zitten. 'Waar hadden jullie het over.' Ze zijn even stil voordat ze allemaal een voor een wat uitkramen. 'Hogsmeade,' 'Nieuwe grappen!' 'Meiden,' 'Eten?' Kort zucht ik als ik ze allemaal een voor een aan kijk. 'Dus wat is de waarheid?' Peter wil net antwoorden als Remus met een waarschuwende blik naar hem kijkt. Ik kijk naar Remus, 'Wat vertellen jullie mij niet.' Ik kijk ze strak aan wachtend totdat ze bezwijken. En dat lukt bij James, 'Het is vanavond volle maan.' Remus slaat een geïrriteerde zucht. 'En, waarom mocht ik dit niet weten?' Nu kijk ik Remus aan. 'Hij wil niet dat je mee gaat, je weet wel.' Fluistert Sirius naast me. Ik adem even diep in voor een moment. 'Ik ga zeker wel mee. Ik laat je niet alleen met deze drie sukkel en daarbij ben ik ook een wolf.' Dat laatste beetje zeg ik wat zachter zodat niemand het hoort. Remus haalt even kort een hand door zijn haar. 'Nee dat ga je niet.' Dan staat hij op en verlaat de zaal. 'Sorry Madeline,' zegt Peter. 'Geen sorry nodig, ik ga. Tot vanavond!' Ook ik sta op en verlaat de grote zaal zonder überhaupt iets te eten hebben gehad. Ik ga nog wel even langs de keukens.

*

Die avond als de maan hoog op begint te komen verlaat ik mijn slaapvertrekken en sprint door de hallen van Hogwarts. Al gauw kom ik aan op het binnenplein waar ik wacht tot dat de jongens langs komen. Het is niet lang wachten voordat ik geroezemoes hoor en snellende stappen. Ik kijk langs de pilaren en zie vier figuren door het donker rennen. Ik ga er snel ongemerkt achteraan en wacht tot dat ze dicht bij het einde van de brug zijn zodat ook in die kan betreden.

Voordat ik het weet staan we in een gedeelte van het bos. Voor een moment ben ik de jongens kwijt maar dat verandert al snel als ik de pijnkreten hoor van Remus. Ik begin naar het geluid toe te rennen als ik de jongens al zie staan. Ze stappen wat achteruit als Remus op de grond valt van de pijn. Geschrokken blijf ik een paar meter op afstand staan. Ik stapte op een tak waardoor de jongens om kijken. 'Madeline?' 'Oh nee,' James probeert me over te halen om terug te gaan naar het kasteel maar ik verzet me stevig. We worden onderbroken door Remus die nu langzaam verandert als het maanlicht hem nu vol raakt. Ik verstijf even weer voor een moment als hij helemaal verandert. Ook Sirius en Peter veranderen snel. James en ik volgen.

We zijn al een aantal keer van plekken verandert, omdat Remus zich de hele tijd moet verplaatsen. Ondertussen dat de jongens hem een beetje gerust stellen blijf ik een beetje verstopt achter ze. Maar als hij begint te huilen begin ik zijn pijn te voelen. Ik probeer wat dichter bij te komen, en als hij dat in de gaten krijgt gromt hij een aantal keer waardoor ik geschrokken achteruit spring. Maar dan pak ik mijn kans en kom binnen een meter van hem vandaan. De jongens probeerden me nog tegen te houden maar het is al te laat, als ik alweer door een ruige klap door de lucht ga. Een harde pijn gaat heen en weer door mijn linker arm als ik mijn hoofd rustig naar achter laat zakken, voordat alles zwart gaat.