Toxic Lips | The Marauders

Chapter 73

Madeline pov

Ik kijk nog een keer in de spiegel als ik mijn jurk glad strijk. Ik hoor al luid geluid van beneden komen. Ik loop richting mijn raam waar ik velen gasten zie lopen. Ik heb twee jurken voor vanavond. Eentje als het bruidsmeisje en de andere voor na de ceremonie.

De jurk die ik aan heb is goud met glinsters.

Vince en ik zijn de enige die achter onze ouders gaan staan, aangezien we geen zussen of broers hebben. Ik stap het balkon op en bekijk hoe de gasten vrolijk worden begroet door Jonathan. Mijn moeder is nog druk bezig in haar kamer met haar moeder. Mijn blik gaat langzaam langs de horde mensen als ik opkijk door een gefluit. Ik kijk naar het balkon tegenover mij. Vince. Hij kijkt lachend naar mij. Ik glimlach flauw als ik mijn hoofd schud en terug mijn kamer in loop. Ik ga weer voor de spiegel staan als ik me nog een keer bekijk. Mijn haar zit in een knot (net zoals op de onderste foto's) en mijn make up zit voor een keer ook prachtig erop. Voordat ik het weet staat Vince in de opening van mijn deur naar me te kijken. 'Je ziet er prachtig uit.' Zijn stem klinkt zacht en rustig. Ik draai me naar hem toe. 'Na vanavond zijn we officieel stief- broer en zus.' 'Ja.' Hij zucht. Hij wilt wat zeggen maar ik onderbreek hem snel, 'Het gaat erom dat onze ouders gelukkig zijn, dat verdient ze.' Na de pijn die ik haar heb veroorzaakt ben ik het haar verschuldigd. Dan loop ik zonder op antwoord te wachten de kamer uit, met Vince op mijn hielen. We komen aan bij de trappen waar Vince zijn arm in de mijne haakt. Hij heeft zelf een zwart pak aan wat hem goed staat. Zijn haar zit netjes voor de verandering waar ik wel zacht om moet grinniken. 'Wat?' Fluistert die lachend. 'Je ziet er voor een keer fatsoenlijk uit.' Grap ik. Hij geeft me een flauwe stoot waarna we samen de trap lachend af lopen.

In mijn ooghoeken zie ik al velen gasten de gang door lopen richting de zaal. 'Ah jongens!' Het is Jonathan. Hij zegt even gedag van de gasten en loopt naar ons toe. We wachten onderaan de trap als hij naar ons gesneld komt. 'We beginnen als iedereen zit!' We knikken. 'Jullie weten hoe alles gaat?' Weer knikken we. 'Oke.' Dan zegt die ons gedag en loopt weer terug naar de gasten. 'Wat gaan we doen?' Vragend kijk ik Vince aan. 'Ik ga wat gasten begroeten.' Hij glimlacht even kort en dan loopt ook hij weg. Ik twijfel even wat ik ga doen. Dan loop ik een bepaalde gang in richting de kamer waar mijn moeder en mijn oma zich bevinden. Ik klop kort op de deur waarna ik naar binnen stap. 'Och Meisje, wat zie je er prachtig uit!' Mijn oma komt naar me toe gesneld. Ze raakt hier en daar mijn jurk en mijn haar aan waarna ze me in een dikke knuffel neemt. Ik grinnik even. Dan zie ik mijn moeder. Ze is bezig met haar haar, ze zit op een kruk bankje en kijkt naar haar eigenspiegel beeld in de grote spiegel. 'Wauw mam, je ziet er prachtig uit.' Ze lacht even maar kijkt niet om.

De jurk ligt prachtig om haar heen als ze op staat. Daar staan we dan, alledrie in een prachtige jurk. 'Dit moeten we vast leggen, daarom heb ik een fotograaf geregeld, dan hebben we prachtige foto's voor na de trouwdag!' Mijn moeder lacht even.

Voordat we het weten is het tijd. Alle gasten zitten in de zaal en Vince en Jonathan staan klaar om ook de zaal in te lopen. Ik zeg ze dat ze de zaal in moeten gaan dus dan gaan de deuren open. De muziek begint en de twee mannen lopen de zaal in. Ik loop de hoek om om mijn moeder en oma op te halen. Aangezien mijn opa is overleden begeleid mijn oma mijn moeder. Als de jongens op hun plekken staan wacht ik even en dan lopen ook wij de zaal in. Ik loop iets voor mijn moeder en oma. Als ik over het middelstuk loop blijf ik recht voor me kijken, naar Vince. Ik laat ondertussen ook allemaal roos blaadjes vallen. Mijn blik blijft gefocust op de jongen waar ik misschien toch wat ben voor gaan voelen. Maar het is al te laat. Ik hoor allemaal geluiden achter me van mensen die bewonderend naar mijn moeder kijken. En voor ik het weet sta ik stil op de goede plek. Ik blijf stil staan en kan het niet aan om nu de zaal in te kijken. Jonathan kijkt breed glimlachend naar zijn verloofde en Vince kijkt mij aan. Hij mimet wat woorden naar me, waardoor ik voor een moment mijn glimlach laat zakken. Ik zucht even als ik een paar ogen op me voel branden. In mijn ooghoeken kan ik het niet zien en ik wil ook niet omkijken.

Ik wil mezelf slaan voor dat ik niet weet wat ik wil, of wie ik wil. Ik mime de woorden 'Ik kan dit niet, sorry.' Vince kijkt me met een spijtige blik aan. We worden onderbroken door mijn moeder die nu ook stil staat net schuin voor me. Om eerlijk te zijn krijg ik niks mee van wat er gezegd wordt. Ik zit met mezelf in de gedachte terwijl ik steeds een glimlach probeer op te houden. Ik wil hem, ook al is het onmogelijk. Dan kijk ik op, 'Neem jij, Jonathan Green, Katherine Ruth Stevens tot u vrouw?' Ik kan het niet meer aan, ik laat de bos bloemen van mijn moeder vallen en tot de schikking van de zaal ren ik naar de deuren van de zaal. Ik moet hier weg. En als ik aan het rennen ben zie ik wat bekenden gezichten aan mijn rechterkant zitten. Niemand minder, dan mijn vrienden van Ilvermorny en Hogwarts. Daar schrik ik van waardoor ik even stop. Maar dan bedenk ik me snel waar ik mee bezig ben. Ik kijk geschrokken naar mijn moeder, Jonathan en.. Vince. Dan draai ik me om en ren ik de zaal uit. Weg het huis uit. 'Madeline!?' Het is Vince maar ik draai me niet om en blijf rennen de landschapen op.