Toxic Lips | The Marauders

Chapter 68

Madeline pov

Ik pak een random hoodie die ergens op de grond lag van de jongens en trek hem aan. Onder de hoodie heb ik een simpele zwarte legging. Ik stap nog snel in mijn sneakers voordat ik wachtend op de jongens op een bed ga liggen. De jongens douchen een voor een en als Luca uit de docuhe komt met alleen een broek aan zonder shirt kijkt hij zoekend door de kamer. 'Ah, jij hebt dus mijn hoodie.' Ik lach even ondeugend opsta. 'Ik zie jullie zo wel, ik wacht in de common room.' Ik vlucht snel het slaapvertrek uit voordat Luca zijn hoodie terug eist.

Als de jongens dan eindelijk klaar zijn komen ze met een lawaai de trap af. Ik sta op en verlaat als eerst de common room. De jongens komen al snel achter me aan maar voordat ik verder kan lopen wordt ik door twee sterken armen opgetild. 'Mijn hoodie staat je wel leuk hoor.' Het is Luca's zachte stem die in mijn oor fluistert. Een tinteling gaat door me heen. 'Ik ben gewoon leuk.' Fluister ik nog terug voordat hij mij los laat. Hij aait me even door mijn haar waarna ik het al snel weer goed leg en voordat ik het door heb zijn we al weer in de grote zaal. Ik loop vooraan van de groep als we meteen richting de Slytherin tafel lopen. 'Kijk eens wie er een nieuw vriendenclubje heeft!' Ik draai me meteen strak om. Natuurlijk weet ik van wie dit geluid afkomstig was. De jongens nemen plaats terwijl ik naar de andere kant van de tafel loop. Ik zucht even geïrriteerd voordat ik mijn handen tussen twee mensen neer zet op de tafel. Dan kijk ik naar links waar ik kill in het gezicht van Bellatrix Black kijk. 'Weetje,' ze houd haar mannetje nog. 'Ik heb tenminste vrienden. Waar zijn de jouwe?' Ik neem even een pauze om om me heen te kijken. Dan staat ze woest op en ook ik ga weer recht op staan. 'Mijn echte vrienden,' ze legt de nadruk op echte. 'Zijn op enkele na van school af.' Ik laat even een kil lachje horen. 'Dan als ik het goed begrijp, zijn ze dus niet hier? Of zijn ze bedacht?' Geroezemoes klinkt even door de zaal terwijl ik wacht op het antwoord van lieve Bella. 'Ik hoor je niet, wat zei je?' Ik maak even wat overdreven gebaren voordat ze zich verslagen omdraait en weg rent. 'Zeg je vrienden gedag van mij!' Dan klinkt er een klap van de deuren. Even lach ik voldaan en dan loop ik weer terug naar de jongens. We eten snel wat en ik kijk ondertussen nog even naar de Gryffindor tafel waar ik Tyler zie zitten. Hij staart naar me waardoor ik hem een knipoog geef. Ik voel de brandende blik van Remus maar negeer het. Ik ken Tyler natuurlijk al van Ilvermorny waar ook wel wat dingetjes tussen ons zijn voorgevallen. Ergens in de kleedkamers van ons Quidditch team misschien. Of in een lokaal...

Als we de zaal verlaten laat ik de jongens wat vooruit lopen als ook Tyler de deuren uit komt lopen. Ik maak een gebaar dat hij naar me toe moet komen als ik wacht in de hal. Ik zie de jongens de trappen af gaan waardoor ik me omdraai naar Tyler. Ik kijk hem even aan waardoor ik de lust in zijn ogen zie. 'Sorry, maar ik kan het niet meer inhouden.' Het ene moment kijkt hij me lustig aan en het volgende moment pakt hij mijn gezicht vast en zoent me ruw. We verplaatsen naar het dichtstbijzijnde lokaal. Hij zet me op een tafel waarna ik onder de zoen zijn blouse open begin te maken. We verbreken de zoen voor adem en hij trekt snel de hoodie over mijn hoofd uit. Met een zwiep van zijn vingers valt de deur in een slot en na een paar minuten liggen ook de rest van onze kledingstukken ergens op de grond. 

'Dat was lang geleden,' zucht Tyler als hij zijn blouse dicht knoopt. Ik trek snel weer mijn hoodie aan en ik zoen hem nog een keer vurig. 'Het kan niet te vaak gebeuren.' Ik geef hem een speelse knipoog en loop richting de deur. 'Voel je eigenlijk nog wat voor Chris.' Ik laat mijn hand weer zakken van de deurknop en draai me om. 'Het is ingewikkeld.' Dan open ik de deur en verlaat het lokaal. 

Ik kijk hoe de jongens met mekaar aan het kloten zijn. We zitten nu al enkele uren op de smaragd groene sofa's voor het brandende vuur. Het begint een beetje te vervelen naast het uitzicht dus ik sta op. 'Ik ga er even vandoor.' Zonder verdere uitleg of om te wachten op antwoord verlaat ik de Common Room van Slytherin. Ik dwaal een beetje door de gangen en de trappen. Ik hoor een paar voetstappen door de hal hiernaast gaan dus ik ren snel naar een donkere zijhal. Ik sta door het donker goed verstopt tegen de muur aan als ik voorzichtig om het hoekje kijk. Het zijn drie jongens, ze komen steeds dichter bij het gangetje als de ene jongen wat achter blijft. 'Hey, kom je nog Chris?' 'Ga maar alvast terug naar de Common Room ik moet nog wat doen!' De andere twee jongens lopen langs het halletje waar ik in sta en gaan al snel de hoek om. Chris daarentegen gaat de andere kant weer op richting de dungeons. Ik loop hem zachtjes achterna. Zo gaat het enkele minuten door en soms draait hij om maar dan verstop ik me snel. We komen aan in de hal van mijn common room als hij zich plots omdraait. 'Als je me wil zien kan je het ook gewoon vragen.' Lachend loopt die dichter naar mij. Ook ik laat een grinnik als hij in het stukje maanlicht stapt. Ik pak even rustig het moment om hem goed eens te bekijken. De jongen waar ik zo erg van hield. Ik stap wat dichterbij zodat ook ik in het kleine stukje maanlicht sta. We staan enkele centimeters van elkaar verwijdert waardoor ik zijn adem op mijn huid voel. Hij rijkt zijn hand uit en strijkt een pluk haar achter mijn oor. 'Je bent nog mooier geworden dan ik me herinnerde.' Ik lach even zacht als ik mijn hand in die van hem leg. Daar staan we dan net zoals vroeger in het maanlicht met onze handen in mekaar. 'Ik hoorde dat het tussen Remus en-' Ik onderbreek hem door mijn hand voor zijn lippen te leggen. 'Begin alsjeblieft niet over hem.' Hij laat een zachte grinnik zijn lippen verlaten als ik rustig mijn hand weg haal dan legt hij zijn lippen zacht op die van mij en een tedere zoen volgt. Het voelt fijn en vertrouwt, maar... niet meer zoals vroeger. We verbreken de zoen en laten onze voorhoofden nog even tegen mekaar aan rusten. 'Dingen zijn blijkbaar verandert..' fluistert hij. 'Ja..' Zucht ik. 'We hebben gewoon nooit de perfecte tijd gehad en nu is het te laat.' Ik ga weer wat rechter staan en kus hem nog een keer. Een laatste keer. 

De gang is weer leeg, Chris is een paar minuten geleden vertrokken en ik sta rustig nog in het maanlicht. Het voelde voor ons beiden anders dan vroeger. Maar daar hebben we ons bij neergelegd aangezien we beiden eigenlijk zonder dat we het wisten door zijn gegaan. Mijn blik gaat naar buiten waar de maan schijnt. Ik wil er net naar toe stappen als ik een steek door mijn hart voel gaan. Nog een steek volgt en het volgende moment zit ik hoestend op de grond. Ik voel me even wit wegtrekken als ik mijn ogen sluit en rustig probeer te blijven. Dit is me al vaker gebeurt afgelopen week. Maar het zal vast niks zijn.