Toxic Lips | The Marauders

Chapter 92

Skylar pov

Zuchtend leg ik mijn handen op mijn buik. De tijd gaat snel, te snel als je het mij vraagt. Ik lig op Sirius zijn kamer samen met Sirius. Ook zijn handen liggen op mijn buik. Ik ben niet super dik. Ik denk dat het gewoon niet zo'n grote baby wordt.

'Morgen hebben we ons eerste examen.' Constateert Sirius ineens. 'Jup.' Zeg ik enkel, mijn hoofd is een rommel op dit moment. Kan ik dit wel? Met Sirius? Ben ik hier echt klaar voor? Ik weet om eerlijk te zijn niet of ik dit kan, met Sirius. Wat nou als het niet werkt of als ik het toch niet wil. Wat doen we dan? 

'Zeg me wat er in je hoofd om gaat.' Zegt Sirius terwijl hij me aankijkt. 'Liever niet.' Zeg ik en ik sta op. Ik pak mijn stok en zeg de spreuk die ervoor zorgt dat niemand de buik ziet. 'Wat ga je doen?' 'Ik moet echt even weg hier.' Zeg ik en ik vlucht de slaapzaal uit. 'Sky!' Ik negeer hem en loop door. Een aantal Gryffindors kijken me met minachting aan als ik langs ren, maar het maakt me niks uit. 'Skylar!' Ik haast me de common room uit en kijk niet meer achterom.

Ik zie al gauw een lokaal en sluit mezelf erin op. 

'Alohomora' Hoor ik aan de andere kant van de deur, maar hij klikt niet open. 'Kom op Sky.' Zegt Sirius terwijl hij op de deur bonkt. 'Donder op Black,' Zeg ik terug en direct houdt het bonken op. Ik weet dat ik geen recht heb om dit te doen, maar het wordt me allemaal even te veel. Mijn hand frunnikt aan het armbandje. Ik moet sterk zijn, ik mag niet opgeven. Ik hoor voetstappen die zich verwijderen van mij en ik zucht opgelucht. Hij is weg.

*

Noem de drie onvergetelijke vloeken en leg uit wat ze doen.

Ik begin te schrijven, dit is makkelijk. 

DADA is het eerste examen. Theorie hebben we vandaag en praktijk over een paar dagen, maar ik weet zeker dat het goed komt. De vragen zijn zo ontzettend makkelijk en ondanks dat ik ruim 3 maanden gemist heb, denk ik dat ik niet kan zakken.

Noem 3 kenmerken van een weerwolf

Ik begin weer te schrijven. Serieus, hoe kunnen ze dit soort vragen in een NEWT examen gooien?! Zo slaagt iedereen met gemak.

Ik ben echt ruim voor tijd klaar. Ik denk dat ik nog een uur heb. McGonagall komt een beetje voorzichtig naar me toe. 'Weet u zeker dat u klaar bent?' Fluistert ze zacht. Haar stem is bijna niet te verstaan, maar in de doodstille zaal klinkt het als geschreeuw. Verschillende leerlingen kijken verstoord op, inclusief Maddy, ook zij is al klaar. 'Ja, ik weet zeker dat ik klaar ben professor,' glimlach ik niet gemeend en zij weet het ook. Ze zucht luid en wijst dan naar de deur. 'Dan mag u gaan, en neem mevrouw Winston maar mee, want ik heb zo'n vermoede dat ze ook klaar is.' Maddy kijkt me grijnzend aan en tegelijk schuiven we onze stoel naar achteren, wat een vreselijk piepend geluid maakt. Nu kijkt iedereen verstoord op, we grijnzen allebei een beetje gemeen en dan lopen we arrogant de zaal uit. Als we langs de Marauders komen kijk ik stoïcijns de andere kant op.

'Wat was dat?' Vraagt Maddy als we de zaal uit zijn, ik wist wel dat ze door had dat zag hoe ik niet naar hem keek. 'Ik weet niet of ik dit kan Caithlynn.' Zeg ik langzaam terwijl ik mijn hand door mijn haar ga. 'Wat kan?' 'Dit..-' Ik wijs met mijn buik. Ze lijkt verward, 'maar?' '...-Met Sirius.' Maak ik af en direct klaart haar gezicht op. 'Je bent aan het twijfelen.' Stelt ze vast. 'Maak je geen zorgen.... Ik heb ook een tijd getwijfeld of ik dit wel kon met Remus.' Dat stelt me wel een beetje gerust, 'maar na een tijdje ging dat gevoel weg, omdat ik wist dat ik het met niemand beter had kunnen doen.' Mijn hart breekt een beetje na haar woorden en ik weet precies waarom. Ik voel mijn ogen vol lopen, maar ik verplicht mezelf om niet toe te geven. '..-En jij weet dat ook toch?' Nu pas kijkt ze me aan. 'Ja, ik kan dit het beste doen met Sirius.' Zeg ik verstikt door de tranen. 'Oh Lexi,' fluistert Madeline als ze merkt dat het hoog staat. Door haar stem breek ik bijna, maar ja, bijna is niet helemaal. Ik zeg niks en loop door. Maddy heeft gelijk, ik kan dit het beste doen met Sirius en met niemand anders. Zonder dat ik het wil gaan mijn gedachtes naar hem. De jongen die me heeft laten vallen als een baksteen. 'Jij verdient het beste Lexi.' Ik knik langzaam, maar ik weet dat het niet waar is. Na alles wat ik heb gedaan, verdien ik dan echt het beste? Of verdien ik het niet.

Wanneer we bij de leerlingenkamer aankomen kijken een hoop ons bang aan, maar ik besteed er geen aandacht aan en storm gelijk de trap op naar onze slaapzaal. 'Lexi!' Roept Madeline als we samen in het trappenhuis staan. 'Ik verdien het niet Maddy.' Ook Madeline weet nu dat het serieus is. 'Na alles wat ik gedaan heb..... Ik verdien het niet.... Mensen lopen van me weg, zelfs als ze zeggen dat ze van me houden.' 'Sky...- Je moet jezelf niet zo onderuit halen. Iedereen doet dingen waar ze niet trots op zijn, dingen die niet kunnen..-' 'Dat is het probleem Mads.' Onderbreek ik haar somber. 'Ik geniet ervan om die dingen te doen, om mensen te laten vrezen, ze pijn te doen, als ik dat wil.' Het komt kil uit mijn mond en voor een moment zie ik de schrik in haar ogen. Ik stap wat achteruit. 'Wat als ik net als hem wordt?' Fluister ik zacht terwijl ik nog meer weg stap van Madeline. 'Dat gebeurt niet Sky, geen zorgen.' Probeert Madeline me gerust te stellen. 

Ik kom met een idee, Dumbledore moet hier meer over weten. Ik kijk naar het raam naast me en open hem. 'Ik moet alleen zijn Madeline.' Zeg ik voordat ik me eruit laat vallen en verander in mijn Animagus. 'Skylar!!' Roept ze me nog achterna, maar ik negeer het.

*

'Waar heb ik dit bezoek aan te danken juffrouw Gaunt.' Zegt Dumbledore zodra ik zijn kamer in vlieg. Ik verander terug en ga op de stoel tegenover zijn bureau zitten. 

'Ik kan dit niet meer professor, ik kan niet meer stil zitten en niks doen. Ik moet iets doen.'