Toxic Lips | The Marauders

Chapter 84

Madeline pov

Ik begin langzaam te tellen op mijn hand. een, twee, drie.. vier.. vijf.. zes.., nee dat kan niet kloppen. Ik tel weer opnieuw, een, twee, drie, vier, vijf,.. zes. Zes weken te laat. Ik kijk naar mezelf in de spiegel en draai naar me zij. Natuurlijk is er nog niks te zien.., maar toch leg ik mijn hand op mijn buik.. Ik geloof het niet! Ik trek mijn shirt omlaag pak mijn spullen verlaat met een haast het huis. Ik negeer Remus, die mij vragend aan kijkt als ik langs hem heen schiet. Ik loop een apotheek binnen en vraag om een zwangerschaptest. Het meisje kijkt me afkeurend aan. Ik sta ongeduldig te wachten tot ze het me geeft. 'Ben je niet een beetje jong?' Ik kijk haar geirriteerd aan, 'Dat zijn niet jouw zaken.' Ik geef haar het geld en verlaat dan snel de winkel weer. Als ik het huis van Remus' ouders weer binnen loop zie ik gelukkig niemand, maar Remus zit me op te wachten in de kamer. Ik gooi mijn tas op de grond en vlucht de badkamer in. 'Mads? Wat is er aan de hand?' Ik antwoord niet en focus me maar op een ding. 'Madeline?' Hij bonkt op de deur. Ik wacht af, een paar minuten gaan voorbij en ik kom de badkamer uit. 'Mad-' Ik neem hem in een knuffel. 'Wat is er?' 'Niks.' Mompel ik in zijn armen. 'Waar ging je heen?' 'Ik moest even maandverband halen.' Maak ik op. 'Oh.' 'Waarom huil je?' 'Buikpijn.' 'Oh.' We blijven beiden in stilte mekaar omhelzen. Ik ben zwanger...

Ik hoor zacht allemaal stemmen om me heen en probeer om terug te komen maar het lukt niet.

'Het is een poison.' Ze draait 90 graden om en vervolgt haar weg de trap op. Snel volg ik haar en stop haar bovenaan de trap. 'Skylar, waarvoor is het?' Ik dring er wat op aan. De laatste tijd doet ze raar. 'Niks,' herhaald ze. 'Het is niet niks, anders zou het je niet tot waarde zijn.' Ze zucht 'Het is niet belangrijk.' 'Sorry, maar we zouden toch alles aan mekaar vertellen? De laatste tijd merk ik daar namelijk niks van.' Ze is even stil, 'Ik ben zwanger, en die poison zorgt ervoor dat het weg gaat.' Voor een moment kijk ik haar verbaasd aan. Maar ik herpak me zelf, 'Dat doe je niet.' 'Oh nee?' Ze pakt het flesje en drinkt het op ik sla hem zo snel als ik kan nog uit haar handen maar het is al te laat. De rode vloeistof is verdwenen. 'Waarom deed je dat!?' Een boze ondertoon weerklinkt door mijn stem. 'Omdat ik het niet hoef.' Ze hoest even als ze met haar hand naar haar buik grijpt. Zou ze.. zou ze het niet accepteren als ik haar vertel dat ik zwanger ben? Ze zou me niet meer aan kijken..'Zo'n monster kan je niet zijn!' Ik haal een hand door me haar. Skylar herpakt zich zelf en kijkt me boos aan. Ik heb het verpest..

De flashback waait weer weg en weer is het stil.. zwart beeld. Zachte stemmen, verder niks.. een leegte.. waar ben ik en waarom kan ik niet terug?

'Madeline?' Zijn stem klinkt zacht. Ik veeg snel mijn tranen weg als ik op sta. 'Ja?' Mijn stem kraakt een beetje, maar dat kan me weinig schelen. 'Ik, uhm, wilde even met je praten.' Hij komt wat dichter bij. 'Als dit over ons verleden en dat onze ouders gaan trouwen gaat, het maakt niet uit. We kunnen er niks aan-' Hij onderbreekt me. Hij komt dichterbij staan. 'Weetje, ik moet zeggen dat ik je zo graag wil zoenen... Maar-' Hij stopt even en neemt te tijd om me te bekijken, voordat hij een pluk haar achter mijn oor strijkt. 'Ik weet niet hoe ik dit moet brengen. Aangezien je het denk ik niet aan iemand hebt vertelt. Je moet weten dat ik er voor je ben.' 'Zeg het nu maar gewoon.' Ik weet niet wat hij wil zeggen.. oprecht. 'Ik zeg het maar gewoon, ik weet het.' Geschrokken laat ik het boek in mijn handen vallen. Ik houd mijn handen voor een moment voor mijn mond als hij ze weg trekt. 'Wie..uh..weetje-' Ik onderbeek hem.. Ik knik. 'Ben ik-' 'Nee, Vince.' Ik glimlach zwak als hij een beetje opgelucht kijkt. 'Hoe weet je het?' Mijn stem is zacht en breekbaar. 'Je, uhm, ik zag je in je kamer zitten gister avond laat..' Hij krabt even ongemakkelijk achter zijn oor. 'Ik bedoel onze kamers zitten tegenover elkaar, en ik hou er van om naar je te kijken..' Ik grinnik even zacht. 'Sorry.' 'Het spijt mij dat je mij moest zien op me ergste punt..' Ik glimlacht zacht. 'Hoelang al?' Ik denk even na. '6 maanden geleden.' Hij knikt. 'Mag ik het zien?' Ik twijfel even als ik de spreuk ophef. 'Is het zwaar? Hoe kon je dit verborgen houden van iedereen?' Ik haal mijn schouders op als Vince me in een knuffel neemt.

En alweer ben ik terug in het zwarte gat. Dit keer is er iets verandert. Ik zie een puntje wit licht. Ik begin te rennen en rennen. Zo hard als ik kan, maar ik kom maar niet dichterbij. Dan wordt ik weer terug gezogen in een flashback.

Halverwege de gang haalt ze me in. 'Wat moet je Skylar?!' roep ik. 'Je wilt niet met me praten?! Prima! Ren dan maar weer weg.' Sist ze. 'Ik was van plan om iets belangrijks te zeggen maar als je het niet wilt horen... Prima!' ze draait zich weer om naar de zaal en begin te lopen. 'Wacht!' Roep ik. 'Zeg alsjeblieft wat je wilt zeggen.' Fluister ik, hard genoeg dat ze het hoord.

Langzaam begint ze te praten. 'Weet je, ik snap nu waarom je zei wat je zei. Ik  snap dat je brak, maar dat gaf je geen recht om te zeggen wat je zei tegen mij. Dat gaf je geen recht om me te breken. Om alles wat ooit belangrijk voor me was te knakken als een soort takje.' 'Jij..-' Sputter ik haar tegen maar ze houdt haar hand op. 'Ik snap dat het niet niks is als je beste vriendin besluit om een kind te laten weghalen. Maar snap dan dat ík er nog niet klaar voor was. En dat deed je niet. Je was er niet voor me zoals een beste vriendin er voor je moet zijn. Je was er niet voor me zoals je er vorig jaar kerst ook niet voor me was...-' 'Sky..-' Nadat ik het heb gezegd heb ik pas door hoe ik haar noem. 'Ik was nog niet klaar!' Zegt ze.. 'Ik snap waarom je zo reageerde. Ik snapte het eerst niet, maar nu..-' Ze maakt een bepaald handgebaar naar me. 'Nu, snap ik je wel. Maar nog steeds. Je had nooit mogen zeggen dat ik een monster was en je hebt nooit het recht gehad om me te breken...-' Dan draait ze haar rug weer naar me toe. 'En ik had nooit zo mogen zijn, maar het is gebeurd en.. Ik denk dat ik bereid ben het achter ons te laten.' Ik adem scherp in, en dan begint ze te lopen.. zonder me een kans te geven om iets te vertellen.

En weer kom ik terug in het zwart. Dit keer is het witte groter.Ik kijk kom me heen maar kan me alleen maar focussen op het witte gat. Ik begin weer te rennen. En rennen.

Ik kijk voor me uit naar Remus. Hij ligt zo rustig op zijn bed dat het mij rust geeft. Ik glimlach zacht en dan kijkt hij verstoord op van zijn boek. 'Wat is er?' Lacht hij onschuldig. 'Niks.' Hij legt zijn boek aan de kant en komt naar me toe lopen. 'Jawel, er is iets.' Hij pakt me op en legt me op zijn bed en gaat boven mij hangen. Hij glimlacht naar me voordat hij me begint te verleiden. 'Remus-' een zachte kreun verlaat mijn mond als ik hem van me af duw. 'Vertel me dan wat er is.' Ik geef hem een kus op zijn lippen en duw hem op bed neer. 'Ik moet wat vertellen inderdaad..' 'Vertel.' Hij neemt me op schoot. 'Ik..-ik ben..' Ik ben even stil. 'Ik ben zwanger.' Ik besluit het er maar meteen uit te gooien. Hij is even stil en weet niet wat hij moet zeggen. Ik sta op en en ook hij doet het zelfde. Hij loopt even naar de andere kant van de kamer, verbaasd. '8 maanden..' Dan kijkt hij me weer aan. 'Waarom heb je het me niet vertelt? En waarom kan ik het niet zien?' Dan hef ik de spreuk op en komt hij dichterbij. Ik pak zijn handen vast en leg ze op mijn buik. Zijn gezicht licht op. 'We krijgen onze eigen familie!' Zegt hij blij en neemt me in een knuffel. Hij draait me rond. 'Ik hou van je, Madeline Winston.' Ik glimlach tegen zijn lippen aan. 'Ik hou ook van jou, Remus Lupin.'