Toxic Lips | The Marauders

Chapter 78

Skylar pov

Eigenlijk is het goed om weer terug te zijn. Ik heb Hogwarts wel gemist. Ik heb bepaalde personen wel gemist.

Ik loop nu met Reece en de  andere exchange students over de binnenplaats richting de grote zaal. 'Zou Hogwarts erg verandert zijn?' Vragend kijkt Alice me aan. 'Het zal toch niet?' 'Nou, ik hoorde dat er wat dingen zijn gebeurd de afgelopen dagen.' 'Wees duidelijk Amos.' Ik schudt mijn hoofd met een serieus gezicht. 'Als het echt heftig was, dan had ik het wel gehoord.' 'Tenzij het te maken had met Madeline.' Zegt Caleb, zijn toon is best wel gemeen. 'Can you shut up!' Ik kijk Caleb scherp aan. 'Wat nou Skylar!' 'Waarom ben je zo gemeen de hele tijd?' 'Waarom vertel jij ons iets niet.' Ketst hij terug. 'Wat zou ik je niet vertellen?' 'Genoeg dingen! Ik ben een vriend van je!' 'Ben je dat?!' Mijn stem schiet over. 'De afgelopen maanden... Was je toen echt mijn vriend? Of moest je jezelf bewijzen tegenover Kels?!' Reece trekt me tegen hem aan en mompelt rustgevende woorden in mijn oor. 'Ik moest me bij helemaal niemand bewijzen!' 'Tuurlijk Caleb.' Sis ik en ik stap samen met Reece langs hem heen en open de deuren van de grote zaal.

Het wordt direct stil en Dumbledore spreidt zijn armen. 'Welkom terug.' Ik glimlach. 'Het is fijn om terug te zijn professor.' Glimlach ik en ik kijk de zaal rond. Mijn blik stopt voor een moment bij de tafel van Gryffindor en daarna bij de tafel van Slytherin. Madeline zit er niet. 'Neem plaats.' Kelsey, die met Celeb mee is loopt samen met Reece naar de tafel van Slytherin. Nicolas, die de plek van Alice' student heeft gekregen. Loopt met haar naar de Gryffindor tafel. Caleb kijkt even om zich heen, maar gaat dan toch aan de Ravenclaw tafel zitten. 

'Skylar!' 'Thom!' Lach ik en ik geef hem een knuffel. 'Hoe was dit halve jaar, zonder mij?' Grijns ik. 'Het was interessant.' Zegt hij terwijl hij een hand door zijn haar haalt. Ik lach even naar hem en ga zitten. Ondertussen laat ik mijn blik door de zaal gaan. 'Zoek je Madeline?' Haalt Thom me uit mijn gedachtes. 'Eigenlijk... Ja.' Geef ik schoorvoetend toe. 'Die zul je hier niet tegen komen.. Ze heeft zich opgesloten in haar kamer voor de afgelopen twee dagen.' Ik kijk hem even aan. 'Okay, ze is wel naar buiten gekomen maar het was niet pretty voor de mensen die ze onderuit haalde.' 'Waar is ze?' Ik moet zeggen dat ik wel bezorgd ben. 'De common room. Jullie kamer. Kijk alsjeblieft uit voor Paris. Ze probeert jullie empire over te nemen.' 'Wie is Paris?' 'Een meisje die dit jaar ineens op Hogwarts verscheen, we weten niet veel over haar.'  'Ik maak haar kapot Thom, geen zorgen.' Dan draai ik me naar Reece. 'Ik ben zo terug.' Hij glimlacht. 'Is goed Laar.' Hij trekt me tegen hem aan en kust me. Ik glimlach tegen zijn lippen. Dan sta ik op. 'Ik zie jullie zo.' 

*

Ik klop zachtjes op de deur. 'Ga weg Thomas.' 'Madeline.' Fluister ik met een verstikte stem. 'Skylar.' Ik kan horen dat het een constatering is. 'Laat me je helpen.' Zeg ik enkel en ik leg mijn hand op de deur. 'Denk je dat je me kan helpen?!' 'Ik weet het. Ik heb vreselijke dingen gedaan. Ik heb al je geheimen naar buiten gegooid en ik heb seks gehad met de eerste jongen waar je ooit van gehouden heb. Het spijt me zo erg. Maar ik haat het om je zo te zien. Zo gebroken.' Ik laat me tegen de deur omlaag glijden en ik trek mijn benen omhoog. Ik hoor gesnik achter de deur. 'Het is mijn moeder Sky... Ze... Ze is overleden.' Dan hoor ik alleen nog maar gesnik. 'Ik heb mijn Lexi nodig Sky... Ik kan dit niet meer. Ik kan geen ruzie meer maken met je. Ik kan het niet, want je bent de enige die ik nog heb.' Ik hoor een klik en sta voorzichtig op. Dan open ik de deur. Direct kijk ik recht in de grijze ogen van Madeline. 'Kan je het me vergeven Sky?' Met betraande ogen kijkt ze me aan. 'Kan je het mij vergeven Caithy?' Dikke tranen rollen over mijn wangen. Ze stuift direct in mijn armen en samen zakken we huilend op de grond. 'Het spijt me zo erg Lexi. Het spijt me zo erg. Ik heb onvergetelijke dingen gezegd. Het spijt me.' 'Ssst het komt goed.' Fluister ik terwijl ik over haar haren ga. Ze blijft: 'Het spijt me.' Mompelen, maar het maakt me niks uit. Ik ben al lang blij dat het weer goed is.

Later zitten we samen in de common room als er een arrogant uitziend meisje naar ons toe komt. 'Wie is dat?' Fluister ik naar Madeline. 'Dat is Paris, ze-' 'Dus dat is die bitch. Let op.' Ik ga staan en zet mijn handen op mijn heupen. 

'Voor mijn gevoel doe je te arrogant....- Sorry wat is je naam?' Ik kijk haar zogenaamd vragend aan. 'Paris, normaal zou ik zeggen aangenaam. Maar ja!' Ze laat haar blik afkeurend over me heen glijden. 'Paris eh? Wat ben ik blij dat de stad er beter uit ziet.' Ze klikt even met haar tong. 'Oh sorry, beledigde ik je?' Ik sla mijn hand niet gemeend voor mijn mond. Dan laat ik mijn blik over haar heen glijden. 'Is er wat ergs met je gebeurd of ben je gewoon van nature zo lelijk?' Ze stapt achteruit, alsof ik haar geduwd heb. 'Deed dat pijn Paris?' 'Nee..-' Weet ze eruit te krijgen. 'Wat jammer, want weet je. Als iemand mijn vrienden of familie pijn doet... Dan kan je het krijgen ook.' Ik kijk haar gemeen aan en dan krimpt ze ineen van de pijn. 'Ik zou zoveel met je kunnen doen.' Mijn ogen flikkeren van groen naar zwart. 'Ik zou je kunnen ophangen, het laten lijken op zelfmoord. Ik zou je kapot kunnen maken, en laten voeren aan draken. Ik kan je martelen tot je niks meer weet van je oude leven.' 'Nee..' Piept ze. De meiden achter haar kijken me bang aan. 'Wil je dat niet?' Ik houdt mijn hoofd een beetje schuin. 'Wil je niet dat ik je kapot maak?' Als het goed is gaat er nu een immense pijn door haar heen. Ze stort op de grond en andere mensen in de common room kijken ons met een schuin oog aan. Ik weet dat ze niet volledig durven te kijken, puur en alleen omdat ze bang zijn van mij. 'En weet je Paris? Ik heb eigenlijk gewoon medelijden met je. Medelijden omdat je zo wanhopig probeert om een naam te creëren. Medelijden omdat ik wed dat je geen familie heb ofzo.' Mijn grijns is gemeen. 'Dus, daarom zal ik je niet ophangen of zo. Ik vind het veel leuker om je te zien lijden.' Dan stop ik de pijn en staan Maddy en ik in stijl op, om vervolgens de common room uit te lopen. 

'Damn Lexi. Dat was hard.' 'Het spijt me, maar als ze aan mijn familie komen, dan komen ze aan mij. 'En nu?' We lopen door de lege gangen. 'Nu moet er nog maar 1 ding gebeuren..' Fluister ik zacht.