Toxic Lips | The Marauders

Chapter 99

madeline pov

Voor de laatste keer zitten we als studenten aan het avondmaal in de grote zaal. Ik zit naast Thomas en we zijn al de hele avond aan het kletsen. Over de twee jaar die we samen hebben gehad. Twee geweldige jaren, die ik me niet beter had kunnen wensen. Nou ja, ik bedoel het had beter gekund en makkelijker, maar dat is het leven he. Je weet nooit wat je tegemoet komt of wat er van je word gemaakt. Het is dan niet mijn laatste jaar dat ik hier zal zijn, maar voor nu zal ik nog een laatste keer goed genieten van het eten. Achteraf heb ik natuurlijk geen wonderbaarlijke huiself. Ik ga die late night bezoekjes aan de keuken missen. Of de late avonden in de Commen Rooms die we op zijn gebleven om te kletsen. Of de avonden dat we stieken weg glipte van onze Commen Rooms, Professoren ontweken en naar buiten gingen om naar de sterren te kijken in de uilen toren. Of de dagen dat ik spendeerde met jongens waar ik voor was gevallen. James, Vince, Luca en Remus. Vier jongens die ik nooit zou vergeten, en twee daarvan die ik nooit meer ga zien na dit schooljaar. Ik grinnik zacht als ik terug denk aan de tijd dat ik samen met de marauders in detention zat, omdat we gepakt waren op onze pranks. We verlaten straks Hogwarts op de zelfde manier dat we zouden moeten aangekomen zijn, maar in Skylar's en mijn geval zijn wij nooit zo aangekomen. Toch een leuke extra herinnering. Ik weet dat het raar is, maar het voelt echt als of we al 7 jaar naar deze school gaan. Dat ik al deze mensen al zo lang ken. Ik hoop dat ik ze na Hogwarts niet verlies. Dat ze me hele leven bij me blijven als vrienden. Ik wil deze mensen niet verliezen. Onze jeugd zit er op. Het is tijd om een volwassen leven te starten. Nu kan ik me richten op mijn kleine familie. Ik kijk nog een keer rond me, de grote zaal, mijn vrienden en ik op een plek. Mijn jeugd. 

*

Vanuit het raam kijk ik terug naar mijn vrienden. De trein is al een tijdje in beweging. We zijn onderweg naar King's Cross. De plek waar we een laatste keer afscheid nemen. Voor nu terug naar nu. We zitten gelukkig met veel bekenden in een wagon. Momenteel zit ik samen met Sirius, Thomas, Luca, James en Skylar aan een tafel. Ik zit naast Thomas en aan de andere kant van hem zit niemand. Remus is ergens in de trein gedag zeggen van zijn andere vrienden. Thomas is druk bezig aan het praten tegen mij over Mary en dat hij bang is dat ze straks voor iemand anders valt of niet meer geïnteresseerd is in hem als ze terug thuis zijn. Ik luister met een half oor. Mijn blik hangt vast aan de landschappen waar wij langs heen rijden. Ik zit te veel in mijn gedachtes. Ik kijk kort om als ik gelach hoor aan de andere kant van onze tafel. Skylar. Ze zit tegen Luca aan en heeft haar benen over Sirius' benen gegooid. 'Weet je ik wil haar gewoon niet kwijt, ik houd echt van haar.' Somt Thomas eindelijk op. 'Je moet haar gewoon ten huwelijk vragen!' Komt Luca in het gesprek. Ik lach, 'Dat is zeker de enige oplossing in dat kleine hoofd van jou.' Hij rolt zijn ogen. 'Jou hoofd is kleiner.' Ik wil net een goede comback maken als Thomas er weer tussen komt. 'Hey, focus op mijn probleem.' 'Ja, want die zijn ook zoooo groot.' Ik beeld het met mijn handen uit op een manier dat het heel overdreven er uit ziet. 'Dan ga ik wel naar mijn andere vrienden, die begrijpen me vast beter!' Roept doe chagrijnig en staat op. 'Neeee, Thommy!' Ik trek hem terug aan zijn arm. 'Verlaat ons niet.' Ik maak een pruillipje en hij gaat met een zucht weer zitten. 'Yaah Tommy.' 'Heb je wel andere vrienden Tommy.' Grapt Luca. 'Ja hoor, echt wel.' 'Of bedoel je Mary's vrienden?' 'Hey, pest hem niet zo!' verdedig ik Thomas en ik gooi mijn armen beschermend over hem heen. Alle drie beginnen we te lachen. Als we een beetje uitgelachen zijn staat Skylar plots op en verlaat ons zonder een woord. Niet veel later komt Remus de wagon binnen. 'Hey Thomas, mag ik daar zitten.' Thomas schuift over naar de andere kant van de tafel. Remus ploft naast mij neer en slaat zijn arm over mij heen. 'Hey.' Zegt Remus als hij mij aan kijkt. 'Hi.' Ik ga tegen hem aan liggen en verberg mijn hoofd in zijn schouder. Hij maakt met zijn duim rondjes op mijn schouder. Niet veel later voel ik nog een kus op mijn hoofd en dan val ik weg. 

Langzaam word ik wakker van een hard gepiep. Ik kijk geschrokken op. 'Zijn we er al?!' Remus knikt. 'EINDELIJK.' Hoor ik Thomas roepen. Ik grinnik. 'Ik ga jullie zo erg missen.' Ondertussen staan veel mensen op en verlaten een paar de trein al. Als ik uit het raam kijk zie ik blije ouders of voogden staan te wachten. Ik geef Thomas een dikke knuffel. 'We gaan binnenkort maar even afspreken met de jongens.' Ik laat hem los en begin te grijnzen. 'Even herrie schoppen in de muggle wereld.' Ook Thomas grijnst. 'Oh ik ga je zo erg missen Thom.' Hij lacht en geeft me nog een knuffel. 'Ik ga jou ook missen.' 'SIRIUS.' Hoor een paar meter van ons vandaan en niet veel later klinkt ook- 'JAMES.' Thomas en ik laten weer los en ik naar de twee gekken genaamd- 'SIRIUS!' 'JAMES!' Kleuters. Je zou toch denken dat ze nu wel volwassen zouden zijn. Maar nee. 'REMUS!' Roept James nu als die ze in de armen neemt. 'JAMES! SIRIUS!' Oh, en daar zit ik dus ook aan vast, ze groeien ook nooit op. Ik schud lachend mijn hoofd. 'Je zou toch denken dat ze wel volwassen zouden zijn.' Hoor ik Luca achter mij. 'Precies die en ik zit daar aan vast.' Thomas en Luca lachen. We knuffelen mekaar nog alle drie. 'Ik zie jullie wel weer een keer.' Ik glimlach nog een laatste keer naar ze en loop dan naar de drie kleuters heen. 'Okay, jochies. Het is tijd om te gaan.' Ze kijken me sip aan. 'Groei op jongens, jullie zijn 18/19.' Ik geef de twee jongens een dikke knuffel voor dat ik Remus zijn hand pak en met hem de trein uitloop. Ik kijk nog een keer achterom. Dat was het laatste beetje van onze schooltijd. 

*

Als we aankomen bij huize Lupin, worden we warm verwelkomt door Hope. 'Lyall is op werk.' Informeert ze ons kort voordat ze de keuken in verdwijnt. Ze begint rustig thee te zetten. Ik zie al snel onze kleine Bradley in een dekentje gewikkeld in zijn wieg. Ik loop er snel naar toe en pak hem rustig op. Ik fluister zacht wat woorden tegen hem. Al snel komt Remus achter me staan en pakt mij vast om mijn heupen. Dit is het dan, waar alles begint. Ik kijk om naar Remus en glimlach. Remus glimlacht terug en geeft me een kus op mijn lippen. 'Ik hou van je, Madeline.' Ik glimlach nog breder. 'Ik hou ook van jou, Remus.' Hij legt zijn hoofd tegen de mijne aan als we beiden naar onze slapende Bradley kijken. 

________

Korte onderbrekinggggg arghh! Toxic Lips bestaat vandaag precies een jaar!! Omg wat gaat de tijd toch super snel. We zijn al weer in onze laatste hoofdstukken van Toxic Lips, maar wees niet getreurd. We moeten misschien afscheid nemen van Madeline en Skylar als hoofdrolspelers, maar er is een deel twee Toxic Parents! Hier gaan we door naar hun kinderen. Ook komen ze zelf af en toe even voor. Ze zijn zeer zeker volwassen geworden. Wij zijn zelf met schrijven al weer bijna over de 100 chapters. Het verbaasd me echt hoe snel we Toxic Parents aan het schrijven zijn. Maar goed. Genoeg gepraat, ik moet maar weer eens verder. 

Daag!