Toxic Lips | The Marauders

Chapter 90

Madeline pov

Ik zit omringt door boeken in de bibliotheek. De examens komen er bijna aan, maar dat is niet het gene wat op mijn gedachtes zit. De hoorzitting, Skylar. Dat zit me dwars. Ik kan niet leren voor iets zo dom als toetsen, als er iets groots zoals Skylars toekomst op het spel staat. Morgen is het eindelijk hier. Morgen moeten we naar de hoorzitting, ik moet toezien hoe mijn beste vriendin word beschuldigd en afgekraakt door mensen die geen idee hebben wat er ook maar is gebeurd. Ik kan je zeggen ik voel me ook schuldig dat ik er niet zit, maar we hebben een laatste hoop als alles mis gaat, als we haar er niet uit krijgen. Als dat gebeurt zou ik mezelf daar de schuld van geven. Het is mijn schuld dat ze daar zit. Ik volg de bewegingen die het kleine groepje tieners maken in de bibliotheek. Langzaam begin ik weer naar een plek te staren. Mijn gedachtes gaan allemaal plaatsen als mijn staar dieper en dieper word. Alles dwaalt af. Ik schrik dan ook op als ik plots een hand op mijn schouder voel. Groene ogen, die aan Remus behoren. 'Gaat het?' Ik schud zacht mijn hoofd heen en weer. Hij trekt me omhoog en neemt me in een knuffel. 'Het komt goed, we gaan dit recht zetten. We krijgen haar terug.' Ik knik weer langzaam. 'Maar voor nu, heb je je energie nodig. Het lijkt me handig om even te rusten. Die examens komen later wel.' Ik bestudeer zijn gezicht als hij rustig door praat. Zijn mooi ogen en lieve glimlach. Ik verdien hem niet, maar toch heb ik hem. Ik knik rustig als hij met me mee loopt naar de Common Room. Als de deur achter mij dicht gaat loop ik rechtstreeks naar de slaapzaal die ik normaal deel met Skylar.. ik plof neer in mijn bed en val al snel weg. 

Als ik langzaam weer wakker word kijk ik naar de tijd op het kleine klokje naast mijn bed. Het avondeten is al voorbij. Ik doe straks wel een bezoekje bij de keukens. Ik trek een sweater aan en loop naar Common Room. Ik zie Thomas al zitten met een meisje die ik nog niet ontmoet heb. Het zou Mary wel zijn. 'Goedeavond Maddy.' Lacht hij. Ik grinnik zelf ook een beetje als ik neer plof op de sofa naast die van hun. 'Dus, wie is dit?' Ik grijns een beetje wanneer ik het vraag. 'Maddy dit is Mary en Mary dit is Madeline.' Ik glimlach naar haar en ze doet het zelfde terug. 'Leuk je te ontmoeten! Thomas praat alleen maar over je.' Ze word een beetje rood en kijkt naar beneden. 'Ze is ook zo mooi.' Zegt die als hij haar dichter naar hem toe trekt en haar zoent. 'Get a room already.' Grap ik waarna ik opsta. Ik verlaat de Common Room en begin te lopen, ik kom langzamerhand dichter bij de Common Room van Gryffindor. Ik hoor een aantal stemmen door de gangen gaan als ik dichterbij kom. Ik kijk om de hoek en zie James, Sirius en Remus lopen. 'Ik ga haar na de examens vragen.' Zegt James enthousiast. 'Dat is geweldig man!' zegt Sirius blij als die James een klop op de rug geeft. 'En jullie, Remus? Ga je Madeline ook vragen aangezien met Bradley en alles?' Het is even stil. Aandachtig luister ik. 'Binnenkort.' Antwoord Remus uiteindelijk. Ik hoor ze dichterbij komen dus ik ren snel en zacht de gang uit een andere richting in. Voordat ik het weet bots ik tegen iets aan en vloek ik zachtjes. 'Shit,' Ik kijk op en zie Luca staan. 'Merlin Mads, ik schrok me dood.' 'Noem me niet zo, en zo te zien leef je nog.' Zeg ik arrogant. Hij rolt ze ogen en steekt een hand uit. Ik sla zijn hand af en kom zelf omhoog. We staan even in stilte. 'Dus, de hoorzitting is morgen al of niet?' Ik zucht geirriteerd en loop langs hem heen. 'Fijne avond Luca.' Ik heb geen behoefte aan een gesprek met hem. Ik kan het niet doen. Ik kan mezelf niet laten om het te doen. Alles is precies goed nu en ik ga het niet weer opfucken. Ik blijf lopen en kom tot stop in een gang die uitzicht heeft op de buitenwereld. Ik laat me zakken tegen een muur en zucht. Dit is het dan. We zijn bijna klaar met school... We starten onze levens hierna pas echt, families, een baan. Alles veranderd. Er is al zoveel gebeurt. Ik vraag me echt af als we niet waren verhuist, als mijn ouders me hier niet heen hadden gestuurd, als al het drama tussen mijn ouders nooit was gebeurt, als mijn moeder er nog steeds was, als Paris nooit geboren was, als ik Remus nooit had ontmoet, als ik nooit Skylar had ontmoet... wat was er gebeurt? Ik heb geluk gehad dat ik hier ben geeindigd. Ik kan mijn leven niet anders voorstellen. En zo zit ik zo in mijn gedachten dat er langzaam de eerste zonnenstralen door de wolken komen te schijnen. De dag van de hoorzitting is aan de horizon.