Toxic Lips | The Marauders

Chapter 83

Skylar pov

Ik voel haar verslappen in mijn armen. Fuck, dit is niet goed. Mensen om ons heen doen niks, en blijven ons alleen maar geschrokken aankijken. 'Sta daar niet zo te kijken, haal iemand!' Zeg ik met een dwingende ondertoon. Mijn blik gaat naar Paris die op de grond ligt, maar niet beweegt. Ik durf het bijna niet toe te geven maar het voelde goed, te goed als je het mij vraagt. Voetstappen en het volgende moment zit Remus naast. 'Mads! Mads wordt wakker!' Roept hij in paniek. 'Remus, Sky, ik denk dat we madame Pomfrey er bij moeten halen.' Komt James erbij. 'Ja.' Weet ik uit te brengen. 'Remus, Sirius, James, haal madame Pomfrey nu! En zeg dat het tijd is..' 'Ik ga hier niet weg.' 'Ja dit moet je niet doen, dit kan je niet aan.' Zeg ik tegen hem. 'Sky, ik blijf bij Mads, er is niks wat je kan zeggen om dat te veranderen.' 'Oke, prima jij je zin.' Ik wil verder praten maar we worden onderbroken door madame Pomfrey, die naast ons neer knielt. 'Dit is niet goed, dit is echt niet goed!' Zegt ze stressend. 'Haar placenta! Ik denk dat haat placenta gescheurd is.' Weet ik uit te brengen. Sirius en James happen geschrokken naar adem.
'Dan moet ze nu bevallen Skylar! Help me hier mee!' Ik knik gauw en tover een brancard. Voorzichtig leggen we Maddy erop en we rennen naar de Hospital wing.

Als ik daar aan kom veeg ik gelijk allemaal spullen van een tafel zodat we Maddy erop kunnen leggen. Wanneer ze op de tafel ligt lijkt ze half bij te komen. 'Het doet zo'n pijn. Waarom doet het zoveel pijn?' Jammert ze en ik kijk haar pijnlijk aan. 'Maddy.. Luister naar me.' Probeer ik haar te kalmeren. Maar ze blijft door jammeren. 'Madeline Caithlynn Winston!' Waarschuw ik haar nu hard. Remus kijkt me boos aan, maar het gaat er nu om dat ze kalmeert. Ze lijkt even bij zinnen te komen. 'We moeten het halen. Hoor je me! Het is belangrijk dat we het nu halen!' Zeg ik haar streng. Even worden haar ogen groot. 'Ja, ja.. Sorry.' Ze wordt aangesloten op zo'n hart monitor en de nodige spullen worden gepakt en James en Sirius worden de zaal uitgeduwd.

Madame Pomfrey gooit een doek over haar benen en spreid ze. 'Meneer Lupin, ik heb je nodig hier.' Voor een moment wordt Remus wat bleker. 'Hoe bedoelt u?' 'Dat juffrouw Gaunt Madeline rustig moet houden en dat u me moet helpen met het halen van het kind.' 'Ik moet wat..-' 'Remus doe wat ze zegt!' Geïrriteerd kijk ik hem aan. Hij knikt en loopt rustig naar Pomfrey. 'We hebben iets meer dan 3 centimeter ontsluiting... Ze kan straks beginnen met persen.' Zegt ze en ze spreidt haar benen wat meer. Voor een moment jammert Madeline. 'Maddy luister naar me. Je moet straks gaan persen okay...-' 'Het doet zoveel pijn Lexi.' 'Ik weet het Caithy even doorzetten okay?'  Fluister ik en ik veeg wat haar uit haar gezicht. 'Meneer Lupin ik heb je NU nodig!' Remus gaat naast haar staan en zijn gezicht wordt nog witter dan hij al was. 'Remus waag het niet om flauw te va-' BOEM! Daar ligt hij. Wat een man is het ook. Zuchtend haal ik mijn hand door mijn haar terwijl ik Maddy los laat en richting Pomfrey loop. 'Lexi lexi..' Stamelt Madeline met pijn in haar stem. 'Het komt goed Maddy. Begin maar.'  Ze begint te persen en pijnlijk kijk ik naar het geheel, ondertussen help ik Pomfrey. 

We zijn al een tijde bezig als mijn aandacht gaat naar een piepende hartmonitor. 'Poppy... Hoort dat? Zeg me dat dat hoort!' Als Madame Pomfrey ziet wat er gebeurt verbleekt ze. 'Skylar neem me over nu! Ik ren naar haar toe en plaats mijn handen waar haar handen zaten. Ik voel het hoofdje van het kind. Holy shit. Het leven van dat kind ligt letterlijk in mijn handen. Ik kijk naar Madame Pomfrey die Madelines shirt open knipt. 'Wat gaat u doen?!' Zeg ik in paniek, ik wil mijn handen weg halen, maar ik doe het niet. Dan dringt het tot me door. Ze heeft een hartstilstand! Mijn ogen worden groter en ik wil bewegen. 'Skylar! Nee! Als je nu daar weg gaat, dan sterft het kind!' Geschrokken kijk ik haar aan, maar ik blijf staan. 

Ondertussen ligt Remus nog steeds op de grond, maar niemand geeft hem aandacht. En terecht, ik bedoel, wie valt er nou flauw tijdens een bevalling? 

Ik wordt uit mijn gedachte gehaald door de monitor die weer regelmatig gaat piepen. Godzijdank. Voorzichtig komt ze weer bij bewust zijn. 'Poppy...-' Ik vergeet even dat ze een docent is. 'We kunnen nu niet meer wisselen Skylar! Jij zal het kind moeten halen!' Zegt ze terwijl ze Madeline kalm probeert te houden. 'Kom op Madeline!' Moedigt Pomfrey haar aan, maar ze blijft jammeren. 'Madeline! Ik sta hier verdomme met mijn handen in jouw kut en geloof me ik vind het niks! Dus ga nu godverdomme persen!' Roep ik boos en geïrriteerd naar haar toe. Haar ogen schieten open en ze kijkt me met grote ogen aan. 'Nou het is niet dat je dat niet al eerder gedaan heb, is het niet?!' Pomfrey is volgens mij in shock want ze stamelt: 'Meiden we zijn bezig met een bevalling.' Madeline geeft me nog even een hatelijke blik en dan gaat haar blik naar Pomfrey. Ik weet dat ze niet erg boos is, ik weet dat het gewoon de pijn is waar ze nu doorheen gaat. 'Ik tel tot drie. Skylar tel af..-' '1... 2...-' 'Drie!' Schreeuwt Madeline en ze begint te persen. Al gauw heb ik met mijn handen het hele hoofdje vast en voor ik het weet sta ik daar met een kind in mijn hand. De verbazing is waarschijnlijk van mijn gezicht af te lezen terwijl het kind begint te huilen. In shock sta ik daar. Ik heb gewoon een kind gehaald. 

'Skylar, wat is het geworden?' Vraagt Madeline buiten adem. Nu pas kijk ik naar het geslacht van het kindje. 'Het is een jongetje.' En terwijl ik zeg zie ik dat Madelines ogen naar boven rollen en ze haar bewustzijn verliest.

~

Ola peeps, 

Wie had dit verwacht?!

See you later alligator

xxx Jonna aka Skylar