Özel hayatıma müdahale edilmişti. Şiirlerim tozlu raflardan alınmıştı bir kez. Duygularımı ele geçirmiştiler. Saklamış olduğum bütün masumiyete erişmiştiler. Yeniden yazamazdım. Yazmaya devam edersem, iç dünyam hakkında bilgilere sahip olacaktılar. Bu yüzden zayıflıklarımı dış dünyaya yazmaya son vermeliydim. Yeterince bana dair ellerinde koz vardı. Unuttukları bir şeyler vardı. O da okuma bilenin sadece kendilerinin olmadığıydı.
Halamın ateşlemiş olduğu ilk kuruşunun yarası kapanmadan ikinci kurşunu ateşliyordum. Özenerek saklamış olduğu çiçekli günlüğünün saflarını aralamaya başladım. Sayfalar değiştikçe ona dair yeni şeyler öğreniyordum. Kimsenin daha önce bilmediği şeyleri; aşkını, tutkularını, zayıflığını ve sırlarını öğrenmiştim.
“Sevgili günlük;
Uzun zamandır sana yazamıyordum. Günlerdir ondan telefon alamıyorum. Daha önce bir kez daha bunu yapmıştı. Bir şekilde yeniden başlamıştık. Okulların ara vermesiyle birlikte ilişkimize de ara veriyor olmamız trajikomik değil mi? Beni özlemiyormuş gibi davranıyor. Bu ilişkiyi tek taraflı yürüyor olmaktan yoruldum. Benden bir şeyler sakladığını düşünüyorum ne zaman ailelerimizin yanına gidiyor olsak tuhaflaşıyor. Onu her şeye rağmen sevmeye devam ediyorum. İşlerden dolayı vakit bulamıyor olabilir. Birkaç hafta sonra Kukla’nın kaydı için üniversiteye gideceğiz. Bu fırsattan istifade onu da görmüş olacağım. Beni gördüğü zaman neler hissedeceğini merak ediyorum. Ve kafamdaki bütün soruların cevaplarını verebilecek tek kişiydi o!”
Şimdi birbirimizi daha iyi anlamaya çalışıyoruz hala. Bu agresifliğinin altında yatan acılarını artık biliyorum. Üzgünüm, çünkü bu sayfaların bir kopyasını alıyorum. Sende biliyorsun ki söz uçar yazı kalır. Benim günüm geldiğinde bütün saklanmış olanlar gün yüzüne çıkacak. O zamana kadar iplerimi tutmana izin veriyorum.
Bir şişede kaç damla parfüm var.
Damlalardan kaç koku etrafa yayılır
Kokular kaç kişinin kalbini aydınlatır.
Aydınlık kaç karanlığın sonu olur.
Bu son kimin başlangıcı
Hala yalnızlıkta yalnızlık olma.
Şömineye odunu atan ilk kişi,
Ateşi her zaman gören ilk kişidir.
Bu bir şiir miydi? Yoksa tehdit miydi? Karanlıkta bir mum yandığında ilk ışık etrafına düşer. Karanlıkta bir mum söndüğünde ilk ışık etrafından gider. Benim karanlığımın ilk mumunu halam yaktı. Ve bu mum söndüğü zaman yine ilk ışık bizden birini alacaktı. O gün gelene kadar sadece beni dinleyeceksiniz? Ben Kukla? Peki, sen kimsin?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KUKLA
Teen FictionAkbabalardan oluşan bir kanyon da çığlık atmak ne işe yarar? Avın ayağına avcıyı getirmekten başka,
