That Villain Is My Prince

Chapter 23

Chapter 23

Good

Adah

I smiled. Calvin is a sweet guy at kita 'yon sa mga sulat niya. I just don't understand why I can't feel anything. No matter how hard I try to be affected, ang tanging maibibigay ko lang sa kanya ay appreciation. Yes, I read his letters pero hindi ko naman magagawa 'yon kung hindi binabasa sa akin ni Althea.

"You're very sweet guy Calvin," I said. "I'm flattered at sobrang naappreciate ko lahat ng ginawa mo. But I think it'll be great to be just friends." Naglaho ang ngiti niya. "Sorry."

"Ayos lang." He smiled and I can see that it's genuine. "I'd love to be your friend, Adah. Pero pwede ko bang malaman kung bakit..."

"Let's just say... hindi pa 'ko ready at hindi pa rin pwede." I sighed.

"I understand." Tumango siya. I'm glad this is not another asshole situation like what happened with Brylle.

"So... don't wanna keep them waiting." Tukoy ko sa mga kaibigang nasa baba. "Thank you so much for your time, Calvin."

"Hindi ba dapat ako ang magsabi sa'yo niyan? Thank you so much, Adah. For your time." He said. "Sabay na tayong bumaba?" He gestured his hand on the way downstairs.

"Yea." I nodded. Nauna akong naglakad at nakasunod lamang siya sa likod ko.

Nang lumiko na kami sa hagdan pababa ay napansin ko ang pagiging tahimik niya. Lilingunin ko na sana siya nang maunahan niyang hawakan ang aking braso at iharap sa kanya.

Sa isang iglap lang... my heart started racing so fast. Again!

"What are you doing here?" Kinalas ko ang aking braso mula sa kanyang pagkakahawak.

"You finally talked to me." I can see the amazement in his eyes.

"I have to go." Tumalikod ako ngunit muli niya akong hinila papunta sa kanya at this time, inilayo niya na ako sa may hagdan. "Ano ba Prince, let me go!" Inis kong sabi habang kumakawala pero masyadong mahigpit ang kanyang hawak.

"Kausapin mo muna ako. Please Adah!" Halos nagmamakaawa niyang pakiusap. I can't look directly into his eyes. Baka mapagbigyan ko lang siya 'pag ginawa ko.

"I'm tired okay? Gusto ko nang umuwi." Palusot ko.

Hindi ko pa siya kayang harapin sa ngayon. His effect on me is too much. Biglang nag iiba ang pananaw ko sa buhay tuwing siya na ang kaharap ko.

"Ayan ka na naman! Parati ka nalang umiiwas. Kung hindi mo kailangang umuwi, pagod ka naman. You always find your reasons to get away whenever you're with me!" That's when I decided to look at him. Nagulat ako sa biglaan niyang outburst. "Pero bakit pagdating sa iba parang sobrang dali lang hingin ng atensyon mo? And you feel what? Flattered? What about me? I can give you all the damn time in the world and I'll even be the one to feel flattered! At hindi lang 'yon... I guarantee I'll be the happiest guy kung willing kang bigyan ako ng kahit sampung segundo lang ng oras mo."