That Villain Is My Prince

Chapter 54

Chapter 54

Wish

Adah

'From: Unknown Number,

Help! I'm outside. Augustus.'

Mabilis akong kinabahan sa nabasa. I immediately jumped out of my bed to see him outside. Wala na 'kong pakealam kung nakapantulog na 'ko't lahat lahat basta dinalian ko ang paglabas.

What's wrong? Bakit siya nanghihingi ng tulong? Did he finally get in serious trouble? Hays!

When I got near the gate, sumalubong sa akin ang bagong guard na hinire ni lolo and guess what? Napailing nalang ako nang maabutan siyang tulog sa kanyang upuan. Seriously, why are they all so incompetent? Although it's an advantage to me at this moment, nakakainis parin dahil hindi nila ginagawa ng maayos ang trabaho nila!

Anyways, I quietly snuck out to finally get outside until I realized the existence of CCTV camera right at this spot I'm standing in. Bahala na! Never pa naman akong nahuli e. At kung sakali man, idadahilan ko nalang na pinuntahan ako ni Zeya. In the middle of the night. Yeah, stupid but whatever.

Nagtingin tingin ako sa paligid ngunit masyado nang madilim para makita ang buong paligid so I decided to text him first.

'To: Unknown Number,

Where are you exactly?'

I waited for a few seconds before he replied.

'From: Unknown Number,

Usual.'

Wala akong sinayang na oras at dali dali akong naglakad patungo sa daang paliko kung saan niya 'ko hinatid ng dalawang beses noon. Kung hanggang saan siya tumigil at nagtago noong unang beses ko siyang nakilala. Siya lang din naman kase ang naaalala ko sa lugar na 'yon e. So I'm pretty sure na nandoon siya.

However, nagbago ang lahat noong nag usap kami ni Prince sa mismong lugar ding 'yon. Dahil di hamak naman na mas matindi at malalim ang iniwan niyang alaala kaysa kay Augustus. It was the very first time I saw him cry then at tingin ko'y isa na 'yon sa pinakamasakit na naramdaman ko sa buong buhay ko.

I was lost in my thoughts until I got nearer and saw the blood scattered on the ground. Nanlaki ang mga mata ko at natigilan sa nakita. What happened! Dahan dahan ko 'yong nilapitan but before I even got closer to it, someone suddenly grabbed my wrist and pulled me down dahilan ng pagtili ko at mabilis na pagtibok ng aking puso sa sobrang kaba!

The person covered my mouth to make me stop yelling ngunit nagpatuloy lang ako sa pagpupumiglas hanggang sa siya'y magsalita.

"Stop shouting, my love. I already told you I'm here, hindi mo kailangang matakot." His gentle voice dominated my ears and conquered the fear that I feel. Tumigil ako kaya inalis niya na ang kanyang kamay sa aking bibig at ako naman ay nilingon ang mukha niya. We're down here, still sitting on the ground by the way. "I texted you, didn't I? Bakit gulat na gulat at takot na takot ka parin?" He laughed.