That Villain Is My Prince

Chapter 36

Chapter 36

Laruan

Prince

"Your driver told me, umalis ka raw nang hindi nagpapaalam! Nasaan ka ba at gabi na? Umuwi ka na ngayon Prince at 'wag mo kaming pinag aalala ng papa mo." Mama lashed out over the phone.

"Later ma, okay. May inaasikaso lang ako."

Ilang minuto niya pa 'kong tinanong, kinulit at pinagsabihang umuwi na bago tuluyang pakawalan. Hays.

Now it's time.

Mula sa malayong banda ay nilingon ko ang pinaka malaking bahay sa loob ng village kung nasaan ako. I took a deep sigh before dialing her number. Three rings and she answered.

"Yes, baby?"

Nagsalubong ang kilay ko pagkarinig sa kabilang linya.

"Sino 'to?!" Halos isigaw ko sa lalaking sumagot.

"Oops! Not my phone, haha." Dinig ko sabi niya. "By the way, who's this?"

"Si Adah?"

"What? Your name's Adah?"

Tanga. Estupido!

"You are using my—" —princess', shit! Mariin akong napapikit nang muntikan 'yong lumabas sa bibig ko. "You are holding Adah's phone, right? That is her personal belonging, ano ang karapatan mong hawakan 'yan?" Irita kong sabi. "Just give it to her, gusto ko siyang makausap!"

"And who are you?"

Fuck! Sino ba 'to?

"Bullshit! Just give her the damn phone, gago ka ba?"

"Oh, so your name is bullshit, huh?" Humor is very evident in his shitty voice. "...but mine's not gago. It's Dylan. Adah's boyfriend."

Boy what? Kumulo lalo ang dugo ko. One more bullshit and I will walk straight there, and ring their doorbell!

Bago ko pa siya mamura ulit ay narinig ko na ang boses ni Adah sa background. I heard strange noises. I can also hear them chattering but I do not understand what they're talking about.

"Adah!" Tawag ko.

Ilang segundo pa ang lumipas bago ako makarinig ng malakas na pagsara ng pinto, saka pa lamang niya ako pinagbigyan ng kanyang atensyon.

"Prince." Tunog kabado niyang sagot.