Ölümün Kızı |Nico Di Angelo| * DEVAM ETMEYECEK*

♥XXI♥

KRISTEN:

Rüzgarın daha sert esmesiyle ceketime daha sıkı sarıldım.Parkın içinde bir kamp kurmuştuk geçici olarak.Çadırı kurmak biraz zor olmuştu ama başarmıştık sonunda.Tabi kurmaya çalışırken her bozuluşunda ettiğimiz küfürleri saymazsak.
"İkişer saat arayla nöbet tutalım."diye önerdi Jacob.

"İlk nöbeti ben alırım sen git yat."diye atıldım.Sesim her ne kadar nazik çıkmasını umduysam Jacob ın suratındaki bozulma ifadesi sesimin daha çok emir veren kaba bir şeklide çıktığının kanıtıydı.

"Tamam ama bir şey olursa....haber ver."

"Tamam."Bana ve etrafa son kez baktıktan sonra çadıra girdi. Kılcımı elime aldım ve çadırın ilerisindeki banka oturdum.Yaklaşık yarım saat sonra hafif bir ses duymamla yavaşça yerimden kalktım.Görünürde pek bir sey yoktu. Zaten görebildiğim tek sey ağaçlar ve ilerde ışığı zar zor yana çadırımızdı.Banktaki konumuma geri döndüm.Daha bir kaç dakika geçmeden ilerden bir patlama sesi duydum.Baktığımda kampımız yanıyordu.Aklıma o an tek bir şey geldi:Ne oluyor yahu?Ha bir de Jacob.

"Jacob!"Koşmaya başladım.Ilerde gördüğüm manzara ise hiç hoşuma gitmedi.Jacob birkaç Topraktandoğanla zar zor mücadele veriyordu.Sağ omzunda derin bir yara vardı anlaşılan çünkü tişörtü kana bulanmıştı.Bu halde en fazla 10 dakika dayanırdı.Kılıcımın kabzasından sıkıca tuttum.Sayıca fazlaydılar.Şuanda elimden hiçbir şey gelmiyordu. Sakin ol.Tek yapman gereken iyi düşünmek. Bu sözüme güvenmiyordum. Kendime de güvenmiyordum.

Bırak düsünmeyi gerizekalı!Arkadaşın ölmek üzere!

kapa çeneni diye tersledim kendimi.

Ne fark eder.Başaramayacaksın ne de olsa.

Kimse bana kafa tutamazdı.Bu benim kendi iç sesim olsa bile.Birden zaten az olan sıcaklıkta eksilere inecek kadar soğudu.Havada ölü insanların ruhları belirdi.Korkuyla birkaç adım geri gittim.Bunlarda neyin nesiydi böyle?Kalın ama itaatkar bir ses duyuldu zihnimin içinde.

Emrinizdeyiz,leydim

İç sesimle sanki yetmezmiş gibi bir de ruhlarda mı girebiliyordu zihnime?Neresi burası halka açık alan mı?

Çıkın zihnimden

-Olmaz leydim.Bizi bir kere çağırdığınızda emir vermediğiniz sürece gidemeyiz.

Nasıl?Siz benim her isteğimi yapacak mısınız şimdi?

-Evet Leydim.

Savaş alanına baktım.Altı kişiye karşı iki kişiydik.Daha önceden dediğim gibi sayıca fazlalardı.Oraya tek başıma gidersem kesinlikle çok riskli olurdu.

Ruhları kullan!Daha ne bekliyon!

İç sesim haklıydı. Aklıma bir fikir gelmişti.

Teşekkürler iç ses ilk kez işe yaradın

Cevap gelmeyince zihnimde yalnız kalmanın rahatlığı ile saldırıya geçtim.Eğer planım işe yararsa bu işten sıyıracaktık.Topraktandoğanlar üzerime gelmeye başladıklarında geri gittim.Her adımlarında ben bir adım geri gidiyordum.Bir tanesi tam saldıracakken kılıcımı var gücümle ilerdeki ağaca fırlattım.

"Jacob!!"diye bağırdım öylesine.

Eh malum canavarlarda arkalarına döndüklerinde iş benim için bitmişti.Dikkatleri benden başka bir yere dağılınca ölülerin ruhlarını çağırdım. Anında zihnim seslerle dolmaya başladı.

Emrinizdeyiz

Ne yapmamızı istiyorsunuz?

Kimi gebertelim?

Naber?

Çok özlemtiştim(!) onları.

Bedenlerini ele geçirin!

Emrini vermemle ruhların etrafta uçuşup Topraktandoğanların bedenlerinin içine kayboldular.Hepsi saniyelere içinde önümde diz çöktü bir anda.Arada hırlamaya benzer sesler çıkarıyorlardı ama bedenleri benim ruhlarım yüzünden haraket edemiyorlardı.Kılıcımı Jacob'a saldıran Topraktandoğana geçirince dev acı bir nidayla altın sarısı toza dönüştü.Hepsini öldürmekle zaman harcayamazdım.Biran önce Jacob'a yardım etmeliydim.Gözüm ilerdeki Jacob'a kaydı. Yerde hareketsiz bir şekilde yatıyordu.
Ruhlara birbirlerini öldürmeleri emrini verdim bu sefer.Anında bütün alan bir katilama dönüştü ama umrumda değildi.Jacob'ın yanına koşarken bir yandan cebimden amborisa çıkarmaya çalışıyordum.

"Dayan."dedim elimle ağzına yarım amborisa koyarken.Çok kan kaybetmişti.Ceketimi çıkarıp Jacob'ın yarasının üstüne bastırdım.Hafifçe inledi.

"Özürdilerim eğer canını yaktıysam."sesim mırıltı halinde çıkmıştı.İlacın etkisini göstermesini beklerken her saniye suçluluk hissim daha da artıyordu.Benimle birlikte olan herkesin başına kötü şeyler geliyordu.Uğursuzdum işte.Ruhların yer altına geri dönmesi ile bende yere yığıldım. Ruhlar beni uyarmıştı onları çağırmanın bir bedeli olduğunu. Onlar yeraltına döndüklerinde kullanılan güç benim ruhuma kazınacaktı çünkü.

Öldü dediler geldim bakın burdayım ve daha ölmedim.18 Mart tan sonra ölebilirim belki.Yeni bölüme kavuştunuz. Biliyorum o kadar uzun bir zamanda neden bu kadar az?Cevap:Bende bilmiyorum. İnsanlık hali işte napçan.Bazen yazarken sıkıldım bıraktım bir hafta falan yazmadım.Bazen yazdım içime sinmedi.Gerci bu da çok içime sinmedi ama.Aaaaaa benim gidip matematik ödevi yapmam lazım.Bölüme vote verirseniz sevinirim.Sizi çok seviyorum.Byeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee💗💖