Hayat Şimdi Başlıyor

Cancağızlarım

Öncelikle yeni kapağımız hayırlı olsun ^^

Cancağızlarım nasılsınız öncelikle ? Bu yazıyı kafası karışıklar için yazmak istedim. Çünkü bir zamanlar ben de kafası karışıklardandım. Size kendimden bir şey anlatmak istiyorum.

İlk kapanmaya karar verdiğim zaman çok masum duygular içindeydim. Hiçbir şekilde bir zorluğunun olduğunu düşünmüyordum. Kapalılığı düşünürkenki ilk hayalim derslere kapalı olarak girmekti. Düşüncesi bile beni mutlu ediyordu. Ama bilinçsizdim. Namazlarımı kılmıyordum ve kapalılığın ne gibi sorumlulukları olduğunu ve çevredeki tepkileri bilmiyorum. Hazırlıksız yakalanmıştım anlayacağınız.

Kapandığımın ertesi günü dersaneye kapalı olarak gittim. Sınıfa girdiğimde herkes bana baktı ve arkadaşlarımdan birisi bana gülerek ' bu ne hal ' dedi. Hala hissettiğim o üzüntüyü hatırlıyorum.

Bir hafta geçti ve ben yine dersaneye geldiğimde müdür yardımcısı beni yanına çağırdı. Ayrı bir sınıfta yalnız konuşmuştu benimle. "Ben de Kuran'ımı okuyorum ama herkes dinini içinde yaşamalı."demişti. Ben sadece ağlamamak için dişlerimi sıkmıştım. Bu kadar zayıf olmayı ve cevap verememeyi hala kendime yedirememiştim. Onun karşısında ağlamak istemiyordum. Hala da pişmanım kendimi savunmadığım ve sustuğum için.Diyorum ya , o zamanlar bilinçsizdim. O gittikten sonra sessizce ağlamıştım.

Sonra olaylar gelişti ve ben artık kapanmaktan utanır hale gelmiştim. Herkes bana bir şeyler söylüyordu. 'Daha erken , bu ne hal böyle , ' tarzı cümleler. Ben dayanamadım ve belli bir zaman sonra açıldım. Ama içimdr kalmıştı kapanmak.

Aradan bir yıl geçti.  O sıralar pek arkadaşım yoktı ve bu yaşadıklarımı anlatacak kimsem yoktu. Annem vardı ve gerçekten bana destek oldu. Ama nereye kadar?  O gün eve gittiğimde kendi halime , yalnızlığıma ağladım. Ağladıkça sanki kalbim temizleniyormuş gibi hissettim. Odada Kuran'ı Kerim vardı. "Ben ne yapıyorum ?"diye sordum kendi kendime. Allah o gün nasip etti bana namaz kılmayı. Normalde ara sıra kılıyordum ama bir düzen tutturamıyordum. Abdest alıp yatsı namazını kıldım ve dua ederken bir 15 dakika daha ağladığımı hatırlıyorum. O 15 dakika içinde bütün dertlerimi , kendime bile itiraf edemediğim sıkıntılarımı , kabullenmek istemediğim sorunlarımı hepsini Allah'a anlattım. Rahatlamıştım. Gerçekten o gece o kadar rahat bir uyku çekmiştim ki anlatamam.

Aradan bir yıl daha geçti ve artık namazlarımı düzene oturtmuştum. Liseye başladım. Sınıfımızda kapalı bir kız vardı. Derse girerken saçını açıyor , okuldan çıkışta kapatıyordu. Ona o kadar özeniyordum ki anlatamam. İçimde kalmıştı bir kere. Ama korkuyordum. Yine aynı çöküşleri yaşayıp yalnız hissetmekten. Bu yüzden ben de nefsimi dinleyip üniversiteye ertelemeye karar verdim. Liseye gelmeden önce hep hayırlı bir lise ve hayırlı arkadaşlar dilemiştim. Öyle de oldu.

15 tatilde  birkaç arkadaşla buluştuğumuzda (açık kapalı pekçok arkadaşım) kapalı arkadaşıma dönüp "Aslında ben de kapanmak istiyorum."demiştim.  İyice heveslenmiştim çünkü.

Eve gittiğimde kapanma konusunu iyice düşünmeye karar vermiştim. Ertelemekle bir yere varılamayacağını zorla da olsa nefsime kabul ettirdim. Karar vermem üç gün sürdü. İç sesim 'kapan'diyordu ama sanki ikinci bir ses daha vardı. Sürekli 'ya yine aynı şeyler tekrarlanırsa'diyordu. Sonra daha farklı yollardan yaklaşıyordu bana. Ergenliğin de etkisiyle tabi (:D) erkekler seni bu halinle beğenmez , diğer kızlardan daha çirkin olursun diyordu. Biliyorun biliyorum ikinci ses çok salak. İnanir mısınız resmen kendimle çatışma içindeydim. Kendi kendime " yaw sen mal mısın gülüm. Bu ne saçma düşünce , bi kere benim düşünce tarzıma ters."gibi saçmasapan şeyler konuşuyordum kendime aynada bakıp. Hatta kardeşim anneme "Anne ablam delirdi galiba."bile demişti.

Ama emin olun ayna karşısına geçip kendinizle konuşmak mantıklı düşünemediğiniz anlarda çok işe yarıyordu. En son bu uyuşuk ve saçma düşüncelerden vazgeçip gerçeğe yönelmem gerektiğini fark ettim. Bu dünyaya bir kere geliyorduk. Sadece bir şansımız vardı. Ben neden saçmasapan bir şey için Allah'ın emrini yerine getirmeyeyim ki ? Niye insanların benim hakkımda ne düşündüklerini takayım ? Allah'ın düşüncelerimi yoksa onların düşünceleri mi önemli dedim ve hatırlıyorum okulun başlamasına 4 gün kala kapandım.

4 gün boyunca acaba servistekiler beni görünce ne diyecekler diye düşündüm. Çünkü serviste ateist arkadaşlarım ve kapalılığa karşı olan insanlar vardı. Elimin yanını kazıyarak kanattığımı hatırlıyorum stresten. Servise bindim ve doğal olarak herkes bana baktı. Kendime sürekli bugün geçtikten sonra her şeyin daha güzel olacağını hatırlatıp duruyordum.

Okulda bir arkadaşım vardı adını söylemeyeyim ama erkek. Sürekli benimle uğraşıyordu. Hani baya ciddi ciddi iki arkadaşıyla birlikte kalemkutumu yere atıp futbol falan oynuyorlardı. Saçımı bozup duruyorlardı. En yakın arkadaşlarım da dahil beni sinir etmeyi çok severlerdi. Kötü bir niyetleri olduğundan değil. Niye böyle yapıyorsunuz dediğimde tepkilerin çok komik deyip arada hala böyle şakalar yaparlar.

Kapandığımı o çocuk da öğrenmiş ve yanıma gelmişti. Sessizce bana "Sen kapandın mı ?"diye sordu.  Ne ironiktir ki 2 yıl önce ne bu hal diyen çocuğa çok benziyordu. Ama ben bu sefer bilnçliydim ve utanmak yerine gurur duyuyordum. "Evet."dedim gülerek. " Hayırlı olsun."deyip gitti ve o gündem sonra bana daha saygılı davranmaya başladı.  İlk bir ay yine çekinmelerim oldu ancak zamanla alıştım ve hayat benim için o zaman başladı. Baharı bir şekilde atlatmıştım. En büyük sıkıntım yazın kısa kollu giyemeyecek olmamdı. Ama o yaz benim için muhteşem geçmişti. Herkes terlerken ben kısa kollu halimden daha rahattım.

Günümüze gelecek olursak şu an halimden o kadar memnunum ki. Allah'a çok şükür namazlarımı düzgün kılmaya çalışıyorum ve kapalıyım. Bunları övünmek için söylemedim. Biliyorum ki çok acizim ve ibadetlerim hiçbir şekilde yeterli değil. Ben sadece eski halimden daha mutluyum. Bir derdim sıkıntım olduğunda Allah'a başvurabilmenin bilincinde olduğum için şükrediyorum. Nefsim hala güzel kız gördüğünde bana fısıldar. Ben de derim ki ben özgür bir insanım ve kimsenin göz hapsinde değilim. O kız belki erkekler tarafından taciz edilip gözetleniyor. Ben rahatım diyerek nefsimi susturuyorum. Yanlış anlaşılmasını istemem ben o kızı hiçbir şekilde eleştirmiyor ya da küçümsemiyorum. Sadece kendi özgürlüğümden bahsediyorum.

Geçmişte bu konuyla ilgili çok pişmanlıklarım oldu.  Keşke şöyle yapsaydım keşke açılmasaydım tarzı. Ama şimdi düşününce eğer o pişmanlıklarım olmasaydı bu kadar bilincinde olamazdım ya da sadece bir zorunluluk olduğunu düşünürdüm. Allah'ın bizi korumak istediğini düşünemezdim.

O yüzden eğer pişmanlıklarınız varsa kendinizi suçlamayın ya da cesaretinizi kırmayın. Derler ya bir musibet bin nasihatten iyidir diye. Belki de o pişmanlık sizin gelecekte daha sağlam temeller atmanıza neden olacaklar.

Eğer kapalılığından utanan , zorlanan ya da kapanmak isteyip kararsız kalan açık arkadaşlarım varsa , öncelikle asla kendinizi suçlamayın. Bu da şeytanın bir yaklaşma türüdür. Kendinizi suçlamanızı ve kapalılığa layıl olmadığınızı , bunu yapamayacağınızı ve bu sorumluluğun altından kalkamayacağınızı söyler size. Sakın onu dinlemeyin. İkinci olarak eğer bol bol dua edin ve Allah'a sıkıntınızı çelişkinizi anlatın. Mutlaka bir cevap geliyor emin olun.

Kapanmak isteyen ama kararsız kalan arkadaşlarım. Öncelikle kapanmak istiyorsanız temeli sağlam atacaksınız. Benim tavsiyem dinin direği olan namazı sağlamlaştırdıktan sonra kapanmanız . Emin olun zaten hiç tereddütsüz kapanacaksınız. Çevrenizdeki insanların düşüncelerine aldırmayın önemli olan Allah'ın düşüncesi. Yeter ki sizin niyetiniz ve amacınız belli olsun. O zaten bir şekilde gerçekleşiyor. Benle de konuşabilirsiniz size elimden geldiğince yardımcı olurum. Çünkü müslümanlar kardeştir ve  bizim çnce Allah ,sonra birbirimizden başka kimsemiz yok. Belki Allah bizi birbirimize aracı yapar. O yüzden çekinmeden bana danışıp anlatabilirsiniz. Eğer sizi sıktıysam yanlış bir şey söylediysem hakkınızı helal edin. Sağlıcakla kalın. :D