Hayat Şimdi Başlıyor

5.

Duyduğum sözler karşısında ne yapacağımı bilemez bir halde hastaneden dışarı fırladım. İlk iş günümde hem o insanları görmek, bir de üstüne o sözleri duymak beni yıkmıştı. Hızlı hızlı yürürken gözümden akan yaşlara aldırmayarak arabaya bindim ve evin yolunu tuttum. Ama eve gitmek istemiyordum, o sözlerden sonra Marshall ne oldu diye sorarsa ona açıklama yapamazdım. Arabayla durduğum yere baktığımda hastanenin yakınlarındaki çocuk parkının önündeydim. Gözlerimdeki yaşları silerek yavaşça arabadan indim. Hava kararmaya başladığı için pek fazla çocuk yoktu. Gözüme takılan küçük bir banka doğru ilerledim ve usulca oturdum. Rüzgar bir taraftan yüzümü okşarcasına eserken bir taraftan da üzüntüme ortak oluyor ve usul usul inliyordu kulaklarımda. Lisedeki arkadaşlarımdan kurtuldum zannederken, geçmişimle birlikte tekrar karşıma çıkmışlardı. Aynı hastanede çalışmaya başlamıştık. Oysa ki ben ne duygularla onlara selam vermiştim. O sözler kalbime o kadar ağır gelmişti ki... Bana ne söylerlerse söylesinler en acı olanı Marshall hakkında söyledikleriydi.
Marshall bu sözleri -hele de o insanların ağzından- haketmiyordu.

Ben çevreme bakınırken telefonum çaldı. Ancak telefonum çaldığında vaktin geçmiş olduğunu anladım ve namaz vaktinin daraldığını görünce parkın hemen yanındaki camiye ilerlemeye başladım. Arayan Marshall'dı. Şu an her ne kadar konuşmak istemesem de beni çıkıp arayacağını bildiğimden telefonu açtım.

" Birtanem neredesin, kaç kere aradım seni açmıyorsun. Ben işten çıktım seni almaya geliyorum. Yaklaştım hastaneye. "dediğinde içimi bir telaş kaplamıştı. " Canım sen direk eve geçsen olur mu benim biraz işim çıktı burada."dedim. Umarım yalan söylediğimi anlamazdı. Ona yalan söylemek istemiyordum ancak beni bu halde görüp de üzülmesini hiç mi hiç istemiyordum. Bir süre telefonda sessizlik oldu. "Beyza sesin çok solgun geliyor, iyi misin? Bir şey mi oldu?"diye sorduğunda hemen telaşla cevap verdim. "Ha...hayır hayır hiçbir sorun yok. Sadece biraz yoruldum o kadar. Sen beni düşünme ben gelirim bir saate kadar eve."dedim. " Seni seviyorum Marshall. " diyerek telefonu kapattım ve camiye girerek abdestimin olduğunu bilmenin verdiği mutlulukla namazıma başladım. Elimden geldiğince namazda o sözleri düşünmemeye ve gözyaşı dökmemeye çalıştım ancak bu direnişim tespih çektikten sonra son buldu ve yavaşça gözlerimden akmaya başladı yaşlar. Kendimi o kadar çaresiz hissediyordum ki. Şu sıralar çok daha kırılgan olmuştum. Hem beni geçmişimle vurmuşlar hem de kocamla vurmuşlardı.

Kafamı kaldırdığımda yavaşça cami kubbesini incelemeye başladım. Her şeyin sahibi, yaratıcısı Allah değil miydi? O zaman benim üzüntümün ilacı da ondaydı ferahlık da ondaydı.

Ellerimi yavaşça açtım ve bir taraftan sessizce ağlarken bir taraftan dua etmeye başladım.

" Allah'ım,  sen en yüce ve en büyüksün. Benim bir derdim var Rabbim. Kalbim o kadar kırıldı ki bugün, işittiğim sözler o kadar ağırıma gitti ki beni kara kara düşünmeye itti. Ben onların bana söylediği sözlerdeki gibi bir insan değilim artık, kalbim onların dediği gibi kara değil Allah'ım. Beni, bizi bizden iyi en iyi sen bilirsin Allah'ım. Hele Marshall'a dedikleri şeyler, attıkları iftiralar o kadar ağrıma gitti ki anlatamam. Senden tek isteğim bu insanların şerrinden bizleri korumandır Allah'ım.
Geçmişte yapılmaması gereken çok şey yaptım ve o kadar pişmanım ki, sen tövbe edenlerin tövbelerini kabul edensin ve benim de tövbelerimi kabul et Allah'ım. Kocamı kötülüklerden ve fitnelerden koru Rabbim ve bizlere senin rızan için yaşamayı ve senin rızan için ölmeyi nasip et." Ellerimi yüzüme sürerken  bile bütün yükün üzerimden kalktığını hissediyordum. Sessizce yerimden kalktım ve çantamı alıp parktaki iğde ağacının altındaki banka yürümeye başladım. Oturdum ve iğde ağacının kokusunu içime çektim gözlerim kapalı. İğde kokusu bana her zaman babamı hatırlatmıştı. Kokuyu içime çekerken elimdeki sıcaklık ve baskıyla birlikte gözümü korkuyla açmıştım. Yanımda Marshall'ı gördüğümde oldukça şaşırmıştım. Beni nasıl bulmuştu?