Zwarte nagellak

KAST

DE VOLGENDE MORGEN ben ik niet zo opgewekt om naar school te gaan.

Ik wil Ethan nog niet zien. Ik heb hem aangevallen over een geheim, want niemand weet waarom hij een emo is.

Waarom zou hij het dan wel aan mij vertellen?

Vreemd genoeg zit hij tijdens de eerste pauze niet bij ons aan tafel. Ook niet tijdens de middag. Als ik het aan Gwenny vraag, weet zij het ook niet.

Pas tijdens de laatste pauze kom ik hem in de gang tegen.

Mijn hart gaat als een razende als hij op me afkomt. Ik doe alsof ik de boeken die ik nodig heb in mijn boekentas steek.

Net als ik mijn kluisje dichtdoe pakt Ethan mijn hand.

Het doet me denken aan gisteren.

Ik kan niet ontkennen dat ik het leuk vond, leuk vind.

Hij trekt me mee naar een bezemkast en doet de deur achter ons op slot.

'Aller eerst,' zegt hij. 'Alles wat hier gezegd wordt, blijft tussen ons, oké?'

Ik knik verward.

'Beloofd?'

'Beloofd.'

Hij laat mijn hand los, zucht gefrustreerd en gaat met zijn handen door zijn haren.

'Ik ben homo,' zegt hij snel.

Mijn buik ontploft, mijn hart gaat nog sneller, mijn lichaam staat op springen en mijn oren weten niet wat ze net gehoord hebben.

'W-wat?' vraag ik.

'Dat is de rede dat ik een emo ben. Als ik niemand binnenlaat, kan ik niet verliefd worden op een jongen, word ik niet gepest.'

'Maar waarom? Er is toch niks mis mee?' vraag ik hakkelig.

Hij kijkt me lang aan, maar ik vind het leuk.

Hij ziet me ten minste.

'Jawel. Wat zou je doen als ik verliefd op jou ben?' vraagt hij.

Mijn hart slaat een slag over.

'Euhm ...'

'Precies, je zou me ontwijken wat je nu sowieso gaat doen, maar ik vond dat je het moest weten. Je had gelijk. Het was niet eerlijk om je uit te horen en vervolgens niks over mezelf los te laten,' zegt hij.

'Ik ga je niet ontwijken,' zeg ik. Zijn ogen staan hoopvol, maar ook verward. 'En nee, ik heb ongelijk. Ik had het moeten respecteren dat je het me niet wou vertellen.'

'We dachten allebei fout,' zegt hij zacht.

'Hoe wist je het?' vraag ik.

Ethan slaat zijn ogen neer.

'Net hoe je weet dat jij hetro bent,' zegt hij.

Daar zegt hij iets waar ik niet meer zeker over ben.

Ik bedoel, ik vind het leuk als Ethan naar me kijkt, ik vind het leuk om naar zijn aantrekkelijke lippen te kijken, ik vind het leuk als we zo dicht bij elkaar staan, zoals in deze ruimte.

En daarbij, ik ben niet compleet achterlijk.

Ik weet heus wel wat dit allemaal betekent, maar ik kan Gwenny nu niet teleurstellen. Ze wilt een droomkoppel zijn en ik kan het haar voor even geven. Als ik de gevoelens voor Ethan nu eens inzet voor zijn zus. Ik bedoel, ze zijn familie, tweeling, dus dat is toch een beetje hetzelfde.

De échte gevoelens moeten gewoon even wachten.

'Ben je verliefd geweest?' vraag ik.

Hoe zou hij zijn? Zou hij dan echt glimlachen, gewoon lachen? Goed kunnen zoenen, kussen? In bed?

'Ja,' mompelt hij. 'Maar het was op de verkeerde persoon. Hij brak me, letterlijk en toen ben ik mezelf voor de wereld gaan buitensluiten, zwarte make-up, luide muziek, ... Dat kwam er allemaal bij kijken.'

'Sorry,' zeg ik.

Ik voel me schuldig.

Schuldig dat ik hem toen niet kende.

Schuldig dat ik hem niet beschermd heb.

Mijn wangen worden rood bij die gedachte.

'Het is niet jouw schuld. Je kon er niks aan doen,' zegt hij.

'Maar dan nog. Ik vind het erg,' zeg ik.

'Dat hoeft niet. Ik ben erover heen,' zegt hij.

Ik trek lachend een mondhoek op.

'Bijna dan,' zegt hij.

Zijn vage glimlach verschijnt weer. Dan kijken we elkaar alleen maar even aan.

'Vind je het niet raar?' vraagt Ethan.

'Wat?' vraag ik verward.

Zijn ogen hebben me afgeleid en niet een beetje ook.

'Dat ik op jongens val,' mompelt hij alsof hij zich ervoor schaamt.

'Nee, tuurlijk niet. Ik snap het.'

Dat kwam er verkeerd uit.

Ethan trekt zijn mondhoeken iets verderop.

'Ik bedoel, stel dat je mij zou zien zitten, snap ik het. Ik ben aantrekkelijk, ik weet het,' zeg ik.

Het is om hem af te leiden en gelukkig werkt het. Hij gniffelt zacht en het voelt goed om hem iets van geluk te geven waardoor hij lacht.

'Weet iemand het?' vraag ik dan.

Hij kijkt me weer serieus aan.

Ik móét naar zijn ogen kijken. De zwarte make-up er omheen is zo leuk om kaar te kijken.

'Alleen jij,' zegt hij zacht.

'En Gwenny?' vraag ik.

'Zij zeker niet. Ze zou het zo doorvertellen,' zegt hij. 'Dus als je morgen met haar op een date gaat, heb het vooral niet over mij.'

O, shit, ik heb morgen een date.

Met Gwenny.

Niet met Ethan.

'Oké,' zeg ik langzaam. 'Over wat praat ze graag?'

'Zichzelf,' zegt Ethan. 'Vraag haar naar woensdag.'

'Oké,' herhaal ik. 'Weten je ouders het?'

'Néé, zij zijn nog erger dan Gwenny. Ze zouden een feest geven omdat ik uit de kast ben,' zegt hij.

Dat doet me lachen.

'Dus je bent voor niemand uit de kast?' vraag ik en ik kijk de bezemkast glimlachend rond.

'Alleen voor jou,' zegt hij.

'Ironisch vermits we in een kast zitten,' zeg ik en ik kijk terug recht in zijn ogen.

Ik glimlach zodat hij kan zien dat ik zijn geheim bewaar. Hij glimlacht zijn vage glimlach en ik krijg het opeens behoorlijk warm.

Gelukkig gaat de bel voordat ik iets stoms kan doen of zeggen.

Nu alleen die date met Gwenny overleven, haar het droomkoppel laten vormen met mij en dan uitmaken om Ethan te versieren.

[][][]

Vinden jullie het een beetje tof?
Have a nice day!