Zwarte nagellak

LACHEN

'VIND JE VIJF uur niet te vroeg om te gaan werken?' vraag ik zondagochtend als we net begonnen zijn aan de croissants.

'Nee,' zegt Ethan en hij legt een perfecte croissant op de bakplaat.

Ik leg mijn niet zo perfecte croissant erlangs, die ervoor zorgt dat de bakplaat vol is. Ik smeer een nieuwe in met boter terwijl Ethan de afgemaakte koffiekoeken in de oven zet.

'Wat is dan wel vroeg?' vraag ik als we opnieuw beginnen met een paar croissants in de juiste houding te leggen.

'Drie uur in de ochtend opstaan? Dat vind ik vroeg denk ik. En vooral als je om twee uur gaat slapen,' zegt hij.

'Ga je dan pas slapen?' vraag ik.

'Meestal wel,' zegt hij schouderophalend.

'Waarom? Kan je dan niet goed slapen?'

'Meestal is het boek dat ik aan het lezen ben te spannend, maar de laatste tijd is het omdat ik te veel denk,' zegt hij.

'Dan moet je je gedachte opschrijven in een boekje, dat helpt,' zeg ik.

'Doe jij het?'

'Ik overweeg het,' zeg ik en ik leg mijn afgewerkte croissant op de nieuwe bakplaat.

'Slaap je dan slecht?'

'Niet echt, maar mijn gedachte blijven maar doorgaan en doorgaan en doorgaan,' zeg ik.

'Over wat?'

'Over dat geheim dat Gwenny weet. Of die neprelatie een goed idee was. Of als dat geheim toch gaat uitlopen daarna, over te veel,' zeg ik.

Ethan kijkt me aan, ik zie het uit mijn ooghoeken. Ik leg een nieuwe croissant op de plaat en kijk hem dan ook aan. Hij wil iets vragen, ik zie het.

'Wat is er?' vraag ik.

Hij kijkt weer overdonderd. Dat deed hij de vorige keer ook ...

'Niks,' zegt hij weer.

'Jawel, ik kan het zien,' zeg ik. Hij fronst. 'Kom op Ethan, ik bijt niet.'

'Nee, er is echt niks,' zegt hij.

'Ethan,' zeg ik.

Hij stopt met waar hij mee bezig is en kijkt me aan.

'Victor, er is echt niks,' zegt hij een beetje geïrriteerd.

Ik glimlach naar hem.

'Goed, als je het niet wilt zeggen, dan krijg het wel uit je,' zeg ik en ik begin hem te kietelen.

Ik weet niet wat ik verwacht had, maar alles behalve zijn lach. Het is warm en het klinkt beter dan mijn lievelingsliedje.

Ik kietel hem in zijn zij en hij lacht nog harder. Zijn gezicht verandert helemaal en ik vind het zó leuk.

Hem zien, horen lachen. Ik kietel hem nog meer in de hoop dat hij nooit meer stopt met lachen.

'Victor!' hikt hij en hij pakt een handje bloem en gooit het recht in mijn gezicht.

Ik stop met hem kietelen, maar laat mijn handen wel op zijn heupen rusten. Mijn ogen zijn dicht en ik blaas de bloem uit mijn mond.

'Ieuw,' zeg ik nadat ik toch nog een beetje bloem heb ingeslikt bij het slikken.

'Gaat het?' vraagt hij en hij wrijft de bloem uit mijn ogen.

Zijn vingertoppen zijn warm op mijn huid en meteen worden mijn wangen rood. Ik hoop dat je het door de bloem niet ziet.

'Tuurlijk,' zeg ik en ik open mijn ogen.

Ze vinden meteen die van Ethan en we kijken elkaar zwijgend aan. Hij is zo mooi. Zijn smalle gezicht, zijn perfecte, amandelvormige, bruine ogen die alle aandacht van de mijne willen.

Zijn lippen die zo zwart als de nacht zijn en ik wil zo graag zijn maan zijn, zijn sterren. Ik wil zijn wereld verlichten en ervoor zorgen dat niet alle liefde gehaat wordt door zijn gedachte.

Ik wil hem kussen, zoenen, liefhebben.

Maar natuurlijk wordt dat verpest door Kato die de keuken binnenkomt. Ik veeg mijn gezicht verder af waardoor ik Ethan teleurgesteld moet loslaten.

'Lukt het hier?' vraagt ze.

'Ja,' zegt Ethan net iets te luid.

Kato fronst, maar gaat terug weg.

Het valt stil tussen ons terwijl we nog een paar croissants op de bakplaat leggen.

'Je hebt een mooie lach,' zeg ik zacht.

Ethan kijkt me verbaasd aan, maar haalt dan zijn schouders op. Zijn wangen hebben weer een vreemde rode schijn en pas nu besef ik dat hij steeds bloost.

Het is zo anders bij hem.

'Die van jouw is ook niet mis,' zegt hij dan.

Ik glimlach naar het croissantje dat ik maak.

'Maar, euhm, houd die maar voor jezelf. Straks denken ze nog dat ik terug normaal ben,' zegt hij.

Ik wil hem vragen wanneer hij dan normaal is, of denkt dat hij normaal is, maar ik zwijg.

'Is hier geen radio?' vraag ik nadat we een nieuwe plaat hebben ingesmeerd met boter.

'Nee, daar zeur ik ook al even voor,' zegt hij.

'Hoe overleefde je dan in je eentje?'

'Ik had mijn oortjes en ik kwam voor niemand asociaal over omdat er niemand was,' zegt hij.

'O, je mag ze nu ook wel insteken,' zeg ik en ik leg een croissantje op de bakplaat.

'Oké,' zegt hij twijfelend.

Hij haalt zijn gsm en oortjes uit zijn jaszak, steekt zijn rechteroortje in en laat zijn gsm in de zak van zijn schort vallen. Dan kijkt hij me aan. Hij reikt me het linkeroortje aan en ik pak het nerveus aan.

'Ik zal de niet zo erge muziek opzetten. Dan kan je meeluisteren,' zegt hij en ik steek het in.

Er speelt een liedje en ik herken het. Het is notting else matters van Metallica. Ze zijn goed en ik zie Ethan ook zachtjes meezingen met het liedje.

Zo gaat het even door tot ons laatste uur.

Femke, het meisje dat me doorverwees naar Kato, komt de keuken binnen. Ze laat ons een lijst zien met dingen die we nog af moeten hebben voordat we weg mogen.

Het is niet de kortste lijst, zeg maar.

Ik geef Ethan zijn oortje terug. Hij rolt ze op en steekt ze terug in zijn jaszak. We beginnen aan de lange lijst en zijn net op tijd klaar.

'Tot morgen!' hoor ik Ethan nog zeggen voordat hij in een grote zwarte auto instapt die ik herken als de auto van zijn vader, mr. Jansen.

'Doei,' zeg ik zacht als hij wegrijdt.