WACHTEN

706 33 22
                                    

'LIEVERD? WIL JE even langs me komen zitten?' vraagt oma als ik ons huis binnenkom met een gigantische glimlach.

'Ik kom,' zeg ik en ik trek mijn schoenen uit en ga langs oma in de zetel zitten. Ze zucht.

'Je moeder was niet blij vandaag,' zegt ze. 'Ze wou graag dat je erbij was, maar ik had er niks van gezegd omdat ik je er niet bij wou hebben.'

'Hoe was het gegaan?'

'Goed, denk ik. Ze gaan ons bellen als ze de uitslag hebben. De jury had eerst gelijk geteld, maar in plaats van opnieuw te gaan, bellen ze ons.'

'Dus we moeten wachten?' vraag ik.

'Ja.'

'Hoe lang?'

'Weet ik niet. Het kan vandaag al zijn of morgen. Misschien pas volgende week ...'

Het is even stil.

'Euhm ... oma? Ik weet dat het misschien niet het juiste moment is om te zeggen, maar ik heb een vriendje,' zeg ik.

'O, dat is leuk, lieverd. Is het Ethan?'

'Ja, we hebben het gisteren officieel gemaakt,' zeg ik.

'Dat is goed,' zegt ze. 'Maar je weet dat het moeilijk gaat worden als je misschien moet verhuizen.'

'Ik ga niet verhuizen, oma. Ik blijf hier wonen,' zeg ik en ik ga rechtstaan. 'Mam zal het begrijpen als ze ziet dat ik hier gelukkig ben.'

Oma kijkt triest naar haar handen in haar schoot.

Op dat moment begint de telefoon te rinkelen en slaat mijn hart een slag over om daarna tekeer te gaan.

'Ik neem wel op,' zegt oma en ze staat recht en doet wat ze gezegd had.

'Hallo?' vraagt ze en haar blik wordt hoopvol om daarna weer neer te storten naar het trieste gedeelte.

'Ja, ik begrijp het. Dank je wel en tot ziens,' zegt ze en ze legt af.

Er ontsnapt een traan uit haar ooghoek en ik voel dat de wereld begint te draaien. Ik ga terug zitten om de duizeligheid tegen te gaan.

Het helpt niet.

'Wie was het?' vraag ik en ik leun een beetje achterover.

Ik moet het horen voordat ik conclusies trek, ook al weet ik wat er aan de hand is.

'Het was de rechter. Ze hebben beslist dat je bij je moeder terug moet gaan. Het spijt me, lieverd, ik heb alles geprobeerd, maar ...'

Ze stopt met praten en een snik verlaat haar mond. Ze komt terug langs me zitten en legt haar hand op mijn schouder.

'Het spijt me,' zegt ze zacht en ik omhels haar.

Ik ga haar nooit meer zien.

Ik ga Ethan nooit meer zien.

Ik ga de enige mensen om wie ik gaf, nooit meer zien.

Er stapelen zich tranen op achter mijn ogen en niet veel later rollen ze over mijn wangen.

We wenen in stilte.

[][][]

Niet veel later lig ik in mijn bed. Ik kan niet in slaap vallen, maar ik kan Ethan echt niet bellen.

Dan stort ik zeker in.

Hoe kan het dat mam niet ziet dat ik hier gelukkige ben? Hoe kan het dat ze er alles aan doet om me terug te krijgen? Hoe gaat het met school worden? Terug de vorige? Weer een andere?

Hoe gaan mijn vrienden dan reageren? Gaan ze me herkennen? Zijn we nog vrienden?

En een stiefzus? Gaat het wel klikken? Gaat ze het vreemd vinden dat ik samen ben met een jongen?

Gaan Ethan en ik nog samen zijn? Kunnen we dat wel aan?

Stilaan beginnen de tranen weer tegen mijn ogen te duwen en niet veel later rollen ze over mijn wangen.

Ik snik en snotter en ga in een bolletje liggen.

Dit voelt nog erger dan het nieuws dat mijn ouders gingen scheiden. Ik zou het er met Ethan over moeten hebben, maar dat kan ik niet aan.

Plots gaat de deur van mijn kamer open en zakt het bed een beetje in.

'Hey, lieverd,' zegt oma zacht.

'Ik kan dit niet, oma. Hoe moet ik ooit tegen Ethan gaan zeggen dat ...'

'Je moet het zo snel mogelijk doen. Hij zal het begrijpen,' zegt oma zacht en ze geeft me een kus op mijn voorhoofd.

'Probeer een beetje in slaap te komen. Het is bijna middernacht,' zegt ze.

Dat betekenent dat Ethan nog minstens twee uur wakker is.

Ik moet en zal met hel praten.

Nadat oma is weggegaan, trek ik een trui over mijn pyjama aan en trek ik mijn schoenen aan.

Ik laat een briefje op het aanrecht achter zodat ze weet waar ik ben want ik ben niet van plan om deze nacht nog thuis te komen.

Ik wil zoveel mogelijk tijd met Ethan doorbrengen als maar kan en daar ga ik nu mee beginnen.

[][][]

Duizendmaal sorry voor dit slechte hoofdstukje. :(
Laat zeker een reactie achter zodat het misschien toch niet lijkt dat dit zo slecht is haha.
Have a nice day xxx

Zwarte nagellakWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu