Zwarte nagellak

NUMMER

MAANDAGMIDDAG ZITTEN WE met zijn allen aan tafel. Gwenny zit dicht tegen me aan en heeft onze handen die met elkaar verbonden zijn op tafel gelegd.

Ik zit ook langs Ethan die soms naar onze handen kijkt, maar zich dan weer focust op zijn boek. Hij heeft nog niks gezegd vandaag.

Meestal kan er wel één van zijn vage glimlachen of een simpele "hey" vanaf, maar dat is vandaag anders.

Zou hij boos zijn?

Lola, Deborah en Lars zitten tegenover ons en sinds vandaag zit er ook een andere jongen bij.

Zijn naam is Thomas en hij is het vriendje van Deborah. Het is de eerste keer in twee weken dat ik hem zie.

Deborah had nog gezegd dat hij ziek was, maar ik had nooit gedacht dat dat twee weken zou duren.

Ik was hem misschien ook een beetje vergeten.

'Vic, kom je mee naar de bib. Ik moet nog iets uitprinten voor geschiedenis,' zegt Gwenny opeens.

Ik focus me nog steeds op Ethans boek.

Ik ben misschien aan het meelezen. Het is echt heel spannend en net nu verstoort Gwenny het. Ik probeer het eerst te negeren, maar als ze me aantikt en in mijn hand knijpt, moet ik opkijken. Haar blauwe ogen kijken recht in de mijne.

'Oké,' zeg ik schouderophalend.

Ze gaat rechtstaan en trekt me mee de kantine uit. Als ik achterom kijk, zie ik Ethan net nog terug naar zijn boek kijken. Ik zucht zacht.

'Zou Ethan boos zijn?' vraag ik als we in de bib komen en Gwenny een computer opstart.

'Je hebt het hem toch verteld?' vraagt ze.

'Ja,' zeg ik.

'Dan weet hij het toch. Dus ik heb geen idee waarom hij daar boos om zou moeten zijn,' zegt ze en ze tikt wat in met haar roosgelakte nagels.

Ik steek mijn handen in de zakken van mijn vest in de hoop dat Gwenny mijn hand even met rust laat.

'Juist,' mompel ik terwijl Gwenny op uitprinten drukt.

De oude printer komt sputterend tot leven en niet veel later spuugt hij een papier uit.

'Heb je zijn nummer al?' vraagt Gwenny en dan kijkt ze met grote ogen naar de printer die haar papier terug inslikt. 'Nee, niet rectoverso!'

Ze mompelt wat onverstaanbaars en gaat terug naar de computer waar haar bestand nog open staat. Ze print het opnieuw af en deze keer stelt ze de juiste dingen in.

'Dus, heb je zijn nummer al?' vraag Gwenny opnieuw en ze neemt de oude copie uit de printer en gooit hem weg.

De juiste papieren steekt ze in een doorzichtig, plastieken mapje dat ze daarna in haar tas doet.

'Wie z'n nummer?' vraag ik.

Gwenny rolt met haar ogen.

'Dat van Ethan!' fluister-roept ze.

Mijn wangen warmen op.

'Nee,' mompel ik.

'Dan moet je dat gaan vragen, gekkie,' zegt ze en we lopen de gang op, terug naar de kantine.

Ze neemt mijn hand weer vast en laat ze verstrengeld tussen ons in bungelen.

'Wanneer?' vraag ik.

Op school is geen optie want dan zouden ze me raar aankijken.

'Woensdag. Dat is toch je vaste dag geworden om langs te komen,' merkt ze op.

'Juist,' mompel ik.

[][][]

Dus dat doe ik dan maar. Ik sta woensdag alweer bij de familie Jansens op de stoep.

Ethan doet de deur open en deze keer zet hij een stap naar de zijkant waardoor ik kan binnenkomen. Maar ik schud mijn hoofd.

'Ik moet alleen iets vragen,' zeg ik en ik wiebel van het ene op het andere been.

'Kan dat niet bij een colaatje?' vraagt hij.

'Euhm ...' zeg ik, zoekend naar een smoes, maar ik wil niet tegen hem liegen, kán niet tegen hem liegen. 'Oké.'

Ethan lacht zijn vage glimlach en laat me binnen. Hij gaat eerst naar de keuken en komt terug met twee glazen cola. Ik zit ondertussen al op de zetel.

Shit, nu is het nog moeilijker om het te vragen. Als ik gewoon buiten was blijven staan, kon ik weglopen als het te ongemakkelijk werd.

'Goed, wat wou je vragen?' vraagt Ethan die zich in het hoekje van de zetel heeft genesteld en een slok van zijn cola neemt.

De zenuwen gieren door mijn lichaam en dat zorgt er uiteindelijk voor dat ik hem iets anders vraag.

'Werk ik nu ook in de vakanties?' vraag ik.

'Ja, dat heb ik kunnen regelen met Kato. Je vind het toch niet erg, eh?' vraagt hij er snel achteraan.

'Huh? Wat?' vraag ik.

'Dan zit je volgende week elke ochtend met me opgescheept, vind je dat niet erg?' vraagt hij.

'Néé, ik bedoel, nee,' dat laatste komt er zacht uit.

Ethan glimlacht vaag en slaat zijn ogen neer.

'Trouwens,' begin ik dan. Ethan kijkt weer op. 'Nu we samen werken enzo, en je mij gaat schminken, zou ik je nummer mogen? Dan kunnen we beter communiceren voor dat feestje, want ik weet niet eens wanneer dat is. Of voor het geval je niet kan komen werken, dan - Ethan begint zachtjes te lachen waardoor ik abrupt stop met praten.

'Je bent schattig als je niet weet wat je moet zeggen,' merkt hij op en hij gaat rechtstaan.

Mijn wangen worden vuurrrood. Hij gaat terug zitten nadat hij een pen uit een lade heeft gehaald.

Ethan schuift dichterbij en ik voel mijn harstslag omhoog schieten.

Zijn warmte zorgt ervoor dat de vlinders in mijn buik wakker worden en beginnen rond te fladderen alsof ze te veel suiker hebben gegeten.

Ethan pakt mijn hand waardoor mijn temperatuur de hoogte inschiet. Hij begint op mijn hand te schrijven en niet veel later staat zijn telefoonnummer in zijn sierlijke handschrift op mijn handpalm.

Hij legt de pen op het salontafeltje, maar houdt mijn hand vast. De tintelingen schieten door mijn lichaam en ik sta op het moment om hem te zoenen als hij iets zegt.

'Je nagellak is er af,' merkt hij op. Ik knik, niet in staat om iets te zeggen door het geen wat ik net dacht. 'Dat feestje is woensdag avond. Dan komt de hele groep naar hier. Meestal zit ik in mijn kamer, maar deze keer zal ik een uitzondering maken. Je mag hier om één uur zijn, dan zullen de andere er ook wel zijn.
Ik heb al van Gwenny gehoord dat de meisjes als duivels gaan en Lars en Thomas gaan als clowns. En dan gaan wij twee als emo's,' voegt hij er nog aan toe.

Ik knik.

'Moeten we werken de ochtend erna?' vraag ik.

Ethan schudt zijn hoofd, vaag glimlachend.

'Nee, en vrijdag ook niet. Het is Allerzielen en Allerheiligen. Zaterdag moeten we wel terug gaan werken. En daarbij ga je toch niet drinken,' zegt Ethan.

Ik frons, maar herinner onze afspraak dan.

'Onze afspraak,' mompel ik dan ook.

'Juist, maar ik zal hem aanpassen omdat geen alcohol misschien te moeilijk voor je is. Je mag wel drinken, maar niet zoveel zodat je de hele avond vergeten bent,' zegt hij met een speelse knipoog.

Ik happer even, mijn hart, mijn adem, mijn hele lichaam.

'Dan kan ik beter niks drinken. Ik vergeet zo al dingen, met de alcohol wordt het alleen nog erger,' zeg ik glimlachend.

Ik wou dat ik Ethan soms kon vergeten.

Dan kon ik een avond echt doen alsof ik geen zorgen had.